Η εξόριστη ιστορία της Κύπρου

Η Αφροδίτη στον αφρό
κι η λευτεριά μες στον βυθό,
όστρακα πλένει στην σειρά
με δάκρυ και αναζητά
έναν Ρωμιό κι έναν θεό
στης πέτρας τον αναπαμό…

Τι σέρνεσαι, γιατί θρηνείς,
τι έχασες, τι ψάχνεις;
Την αύρα κάθε πρωινού,
του δειλινού το γέρμα,
του χάλκινου σταυραετού
τ’ ολάνθιστο το στέμμα…

Οι στρατιώτες στην σειρά
κι οι πεθαμένοι γύρω
πλέκουν το άδικο σκοινί
και στον χορό σε σέρνουν…

Κύπρος νησί του χαλασμού,
Κύπρος μαυροφορούσα
τ’ όνειρο που φορούσα,
εχάθη μες στα πέλαγα
στο αίμα σου εντύθη,
πικρόν καρπό κι έναν ανθό
μίας σκλαβιάς σε κουρνιαχτό
και μιάς πληγής τραγούδι…

Η Αφροδίτη στον αφρό
κι η λευτεριά μες στον βυθό
και ο Ρωμιός στην πέτρα,
η αλυσίδα σέρνεται
κι εσύ κοιτάς τα ξέφτια.
Κι η λευτεριά μία γραμμή,
πράσινη και βαμμένη
στο αίμα ποτισμένη…

Η Αφροδίτη στον αφρό
κι η λευτεριά μες στον βυθό
και ο Ρωμιός στην πέτρα,
τα χρόνια της εμέτρα
και σβήσθη στον καιρό..

Αγγελική Ραυτοπούλου

Μελοποίηση-Ερμηνεία: Γιώργος Μάνθος

Το ποίημα δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του απόδημου Ελληνισμού της Μελβούρνης «Νέος Κόσμος» και απαγγέλθηκε σε εκδήλωση για την επέτειο εισβολής στην Κύπρο.

Χαρακτικό: Αγγελική Ραυτοπούλου