Προσοχή στο… υποσχετικό ψωμί!

Οχι, δεν με βάρεσε ο ήλιος για να μη βλέπω τις τόσες ομορφιές αυτού του τόπου να βγαίνουν στον πλειστηριασμό μιας αρπαχτής, με τον τουρισμό να καταπίνει ντόπιους παραθεριστές και να μετατρέπει την ξεκούραση εκατομμυρίων εργαζομένων σε ψυχαγωγικό κάτεργο, και παραλίες και σοκάκια να μοιάζουν υπερπληθείς σαν Δουνκέρκη των μαγιό. Θα λείψει το νερό και σε αυτούς που θα μείνουν πίσω, τα επόμενα δυο – τρία χρόνια. Θα λείψει το νερό και σε αυτούς που πνίγηκαν από αμερικανοβαφτισμένες καταιγίδες. Ποιος θα ασχοληθεί με αυτά που λένε οι ειδικοί; Αν δεν εμπίπτει πλέον στρατιωτική, εμπόλεμη βρε αδερφέ ανάγκη, τότε δεν απασχολεί ούτε τις Βρυξέλλες ούτε και την κυβέρνηση, που μας έκανε χώρα – διάδρομο για το μέτωπο… Στο μεταξύ θα πετιούνται αριστερά και δεξιά κάτι λεξάρες και κλισέδια χορταστικά, όπως τοξικότητα, επίταξη ή «οποιανού δεν του αρέσει να φύγει», οπότε μες στην αναμπουμπούλα ενός παρατεταμένου καύσωνα, ενός επικείμενου και ενός απειλητικά μόνιμου που επισείουν οι επενδυτές του κλίματος, γίνεται στάχτη η λογική και απολύτως ελέγξιμα τα αντανακλαστικά των πολιτών.

Στην πάλαι ποτέ κυβερνώσα αριστερά, αυτήν που δεν κάηκε από έναν καμμένο Ανεξάρτητο Ελληνα έτσι ώστε να εξαρτηθεί από έναν αμερικανόπεμπτο, αυτοαναφλέγονται και χωρίς καύσωνα, ψάχνοντας αντιπρόσωπο να πουλήσει, αντί για υποσχετικό ψωμί, αριστερό, επίσης υποσχετικό παντεσπάνι. Συνταγή ελαφρά. Εδώ το μυαλό πρέπει να λειτουργεί σαν start-up εταιρεία και τα επιχειρήματα τα πολιτικά να είναι σαν τα κρυπτονομίσματα, που αγωνίζονται να μπουν στο ταμπλό του δεξιού χρηματιστηρίου. Ποιος είναι πιο αριστερός, αυτός που μαγείρεψε, έφαγε και χώνεψε μνημόνια και δημοψηφίσματα, ή αυτός που δίνει το εξοχικό του για κομματικές συνεδριάσεις, ε;