«Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω, απ’ την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω;»

Την Κική…

«Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω, απ’ την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω;». Κάπως έτσι θέλουν να σκέφτεται ο λαός για τις επικείμενες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ τα επιτελεία που σπέρνουν …διλήμματα, όπως «τι συμφέρει περισσότερο τη χώρα μας, να εκλεγεί ο Τραμπ ή η Χάρις;». Και «ποιος έχει τους ισχυρότερους Ελληνες ομογενείς και φιλέλληνες στο πλευρό του, η υποψήφια των Δημοκρατικών ή ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών;». Κάτι τέτοιες ιλαρότητες βέβαια τις έχει απαντήσει η Ιστορία, όσο κι αν προσπαθούν να τις σερβίρουν σαν ξαναζεσταμένη σούπα, παίζοντας το χαρτί του αποπροσανατολισμού σε σχέση με τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Η αλήθεια είναι ότι ο λαός θα συνεχίσει να μετράει απώλειες και να βυθίζεται σε μεγαλύτερους κινδύνους, όποιος από τους δύο κι αν εκλεγεί στις ΗΠΑ. Το αποδεικνύουν διαχρονικά οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, στο Κυπριακό, στα κυριαρχικά δικαιώματα, στην πολεμική εμπλοκή που βαθαίνει, είτε με Δημοκρατικούς είτε με Ρεπουμπλικάνους στην ηγεσία των ΗΠΑ…

… ή την Κοκό;

Θυμίζουμε ότι με τον Τραμπ ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ τον περίφημο «στρατηγικό διάλογο», που αναβάθμισε τη χώρα μας ως πολεμικό ορμητήριο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, με τον Μπάιντεν συνέχισε η κυβέρνηση της ΝΔ να σπρώχνει τη χώρα στη δίνη των πολέμων. Επί δημοκρατικού Κλίντον έγινε πιο γκρίζο το Αιγαίο μετά τα Ιμια, επί προεδρίας Μπους του νεότερου ξεδιπλώθηκε το διχοτομικό «σχέδιο Ανάν» σε βάρος του κυπριακού λαού. Οσο για τους Ελληνες (ή «φιλέλληνες») στα δύο ψηφοδέλτια, εδώ γελάει και το παρδαλό κατσίκι! Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, όπως και κάθε άλλου κράτους, στηρίζεται στην υπεράσπιση αδιαπραγμάτευτων οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων της αστικής τάξης και όχι στην «προσωπικότητα» ενός προέδρου ή στην …καταγωγή των υπουργών, οπαδών και χορηγών του. Για να μην απαριθμήσουμε τα χαΐρια διαφόρων ανεκδιήγητων «ισχυρών» σαλτιμπάγκων, τύπου Μενέντεζ, που θα «έσωζε» τάχα την Ελλάδα επειδή είναι «φιλέλληνας» και τώρα τρέχει να σώσει το τομάρι του, κυνηγημένος και απαξιωμένος στο ενδοαστικό σαφάρι των ΗΠΑ.

Από τη στήλη “Από…μέρα σε…μέρα” του σημερινού Ριζοσπάστη