Ο βιασμός

Ραντεβού με τα καμένα, έχω εγώ μ’ εμένα,
μήπως δω τι συμβαίνει, η ζωή που πηγαίνει.
Απ’ το γκρίζο πιο γκρίζο, περπατάω και βρίζω
και η σκόνη με πνίγει, η ματιά δεν ανοίγει.

Η σιωπή δεν τελειώνει, η καρδιά μου ματώνει,
πώς να κρύψεις τη φρίκη; Τούτη η γη δε σου ανήκει.
Χάθηκε ο σεβασμός κι έγινε βιασμός,
βλέπουμε, δε μιλάμε, ίσως ούτε πονάμε.

Τίποτα δε μας σώνει, στο σφυρί, στο αμόνι,
φτιάχνουνε τη ζωή μας, έχουν την ανοχή μας.
Θα περάσουνε χρόνια, για ν’ ανθίσουν τα κλώνια,
θα ‘χω γίνει πια τρίμμα και αυτό είναι το κρίμα.

Λυπάμαι τα παιδιά μου, λυπάμαι τα όνειρά μου,
δε θα τα δω ν’ ανθίζουν, στο χώμα να καρπίζουν.
Και λίγη η ζωή μας, θολή η θύμησή μας,
σα χάθηκε το δέντρο, στης πόλης μας το κέντρο.

Ασέλγεια παρά φύσει, φωτιά που δε θα σβήσει
και δυναμώνει ο αέρας, γιγάντιο το τέρας.
Φουντώνει η ψυχή μου, ας κάψει το Μαξίμου,
να σταματήσει πια κριτής, να είναι ο βιαστής.

(Μπορεί το ανωτέρω να θεωρηθεί δηκτικό για τους κυβερνώντες, αλλά αυτό ακριβώς θέλει να κάνει. Όταν σου λένε οι ειδικοί τι θα συμβεί και τι πρέπει να κάνεις αλλά εσύ τους αγνοείς επιδεικτικά, από άγνοια(;) από έπαρση(;) ή δόλο(;), τότε όλες οι ευθύνες σου ανήκουν. Ένα μελλοντικό δικαστήριο θα σε έκρινε ένοχο. Πάντως, απ’ όσο γνωρίζω, βιασμός από αμέλεια δεν έχει στοιχειοθετηθεί.)

Άρης Κωνσταντίνου