Γιώργος Ηρακλέους – Ωδή της χαμένης άνοιξης

Παραπονιούνται τα δέντρα,
μας κατηγορούνε τα χελιδόνια,
γιατί δεν φέραμε ακόμα την άνοιξη.

Κι εμείς δεν έχουμε κάτι να πούμε,
η ταχύτητα της ψυχής μας δεν λειτουργεί.
Διχασμοί, στεναγμοί και φόβοι
μας εμπόδισαν.

Ντυθήκαμε τη σκόνη των αιώνων
και να φωνάξεις δεν σε ακούει κανείς,
ακόμα κι αν καίγονται τα σύμπαντα!

Έτσι απομείναμε ανίκανοι και άπραγοι,
νεκρές χημικές ουσίες
και πιόνια του τυχαίου
που έκλεισε τους δρόμους μας.
Γι’ αυτό η άνοιξη έγινε πανάκριβη
και χάθηκε.
Ποιος ξέρει για πόσο;

                                                                   Από τη συλλογή: «Ωδές του Εσπερινού»