Χειρός σήμα…

Εκείνο το ξεφτισμένο και κάποτε εύστοχο περί μη ύπαρξης ειδήσεων τον Αύγουστο του Ουμπέρτο Εκο, θυμίζει δεκαετίες τώρα πως τον Αύγουστο, προσοχή στο βόρειο ημισφαίριο μόνο, οι ειδήσεις είναι απλώς δεδομένες. Αυτό που διαφέρει είναι ο παράγων «διακοπές» και η οπτική γωνία που αυτές διαμορφώνουν. Θεωρητικά πιο χαλαρή αλλά και κατά περίσταση πανικόβλητη όταν πρόκειται για πυρκαγιές, καύσωνες και λειψυδρία. Ογδόντα χρόνια τώρα, η προσπάθεια να σβήσει από το μυαλό και τη μνήμη των ανθρώπων η Χιροσίμα αντανακλάται και στις Ολυμπιάδες. Εβλεπα τις προάλλες την ηρωική προσπάθεια του ΚΚΕ να γρατζουνάει και την απάθεια και την εμπάθεια στο Θησείο, στη συνεπή κινητοποίηση ενάντια στην πυρηνική φρίκη και στην οθόνη εναλλάσσονταν Ιάπωνες αθλητές και αθλήτριες σε διάφορα αγωνίσματα της Ολυμπιάδας.

Αναρωτήθηκα, δημοσιογραφικά και διεστραμμένα είναι η αλήθεια, αν όλες αυτές τις δεκαετίες με μεγαλοστομίες για εκεχειρίες, υπήρξε συμβολική κατάθεση μεταλλίων Ιαπώνων αθλητών στο μνημείο της Χιροσίμα και του ξεχασμένου Ναγκασάκι. Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο στη χώρα που διεξάγει Ολυμπιάδες, που συμπεριέλαβε στην κουλτούρα της το χαρακίρι και έγινε η πρώτη της Ανατολής που λογίζεται στην κουλτούρα της Ελεύθερης Αγοράς ως …Δύση. Και στη Δύση λέμε ψέματα ότι αγαπάμε τα παιδιά, αφού ο κωδικός – παρατσούκλι της φρικτής βόμβας που ρίχτηκε απ’ το βαφτισμένο «Ενόλα Γκέι» αεροπλάνο, ήταν και παραμένει το «μικρό αγόρι». Αλλωστε, στη Μέση (Ανατολή) μεταξύ Ουάσιγκτον και Τόκιο το κάθε μικρό παιδί στην Παλαιστίνη σβήνεται ακόμα κι ως εικόνα σαν παλιό φιλμ που πήρε φως από τις βόμβες.

Βλέπω και παρακολουθώ συστηματικά τους Ολυμπιακούς Αγώνες από το 1968 στο Μεξικό, και τηλεοπτικά το 1972, αυτούς που έμειναν στην Ιστορία ως σφαγή του Μονάχου. Μεγάλωσα βλέποντας αγόρια και κορίτσια να θέλουν να γίνουν Κομανέτσι, και Μπομπ Μπίμον και Μπούμκα, και Κωχ, και Φελπς. Στο μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρόνων δεν υπήρχαν κοινωνικά δίκτυα και τόσο εξελιγμένη τεχνολογία. Κι έτσι η ειδησεογραφία πνιγόταν από τις εντυπώσεις των επιδόσεων. Θυμάμαι ακόμα σκίτσο σε εφημερίδα που έδειχνε ότι ο Μπίμον στο μήκος πήδηξε πάνω από τρία φιατάκια. Πέρασε καιρός όμως για να μάθω ότι δέκα μέρες πριν από την τελετή έναρξης των αγώνων στο Μεξικό η αστυνομία είχε σφάξει κυριολεκτικά εκατοντάδες φοιτητές σε διαδηλώσεις…

Σήμερα όμως βλέπω κάθε κίνηση αθλητή σε αργή κίνηση με ανάλυση Τεχνητής Νοημοσύνης, και για μερικά δευτερόλεπτα εκστασιάζομαι. Κι ύστερα έρχεται ο βάλτος της αγοράς, που μετατρέπει, με την εξάπλωση της εικόνας παντού, αθλητές και κοινό σε πιθηκάκια. Γέμισε ο τόπος μιμητές του πενηντάρη Ολυμπιονίκη της σκοποβολής, που πυροβολούσε χαλαρά με το ένα χέρι στην τσέπη και την υπενθύμιση στη λεζάντα ότι πρόκειται για συνταξιούχο λοχαγό της τουρκικής χωροφυλακής. Γουστάρουνε λέει το χαλαρό και το απέριττο της εμφάνισής του. Κι όλοι πυροβολάνε χαλαρά, κι από κοντά αμολάνε κι ένα ΟΚ σαν του Μίλτου. Σε λίγο φαντάζομαι ότι ικανός αριθμός νέων θα αρχίσει να λέει δημόσια τουλάχιστον στον πατέρα του, σύντομα και στη μάνα του «άντε γα…», σαν τον ωραίο Τσιτσιπά. Αργά, σταθερά και υπολογισμένα οι Ολυμπιακοί Αγώνες εξελίσσονται σε μείζον πανάκριβο και παγκόσμια επιβεβλημένο επικοινωνιακό – διαφημιστικό γεγονός, υπολογισμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια στο να εξυπηρετεί θηριώδη εμπορικά συμφέροντα.

Οσο κι αν πασπαλίσει κανείς με τη χρυσόσκονη των επιδόσεων και τους κόπους των αθλητών αυτή την αποθέωση του φαίνεσθαι του πλουτισμού σε βάρος του είναι του αθλητισμού, τα κατακρεουργημένα νιάτα του κόσμου τούτου, αλλά και τ’ αλλουνού, θα υπενθυμίζουν και θα αποδεικνύουν πόσο αιματηρή είναι η ειρήνη που …απολαμβάνουμε. Χειρός-σήμα …στην τσέπη δεν υπάρχει.