Χελδόνια στη Ζάτουνα

Στον Μεγαλύτερο Όλων,
με την ταπεινότητα και την σεμνότητα που του αρμόζει

Στον τόπο τούτον τ΄ άγονον
δεν ξέρει τ’ αλέτρι χώμα
χελδόνια τι γυρεύετε;
χειμώνας ειν’ ακόμα 

στην κάμαρη κύκλο κάνουνε
θαρρείς πως κάτι ψάχνουν
τ’ ασπρόμαυρα τα πλήκτρα σου
όπως εκείνα  μοιάζουν

ποια να τ΄αγγίζουν δάχτυλα
και τι να τους γυρέψει;
ποιος τη μπαγκέτα να κρατά
ποιος να τα ορμηνέψει; 

κοπάζουνε οι άνεμοι
στήνουν αυτί κι ακούνε
όπως κι εκείνοι οι φρουροί
ρακή μεθοκοπούνε

πεντάγραμμο τα σύρματα
χιλιάδες τα χελδόνια
κι όλο περνούν και χάνονται
«φα δίεση» τα χρόνια

τραβάτε της άνοιξης πουλιά
κατά τον ήλιο πάτε
τραβάτε γοργοφτέρουγα
και κάτω μην κοιτάτε

χιόνι να μην αγγίξετε
κι άσπρη γενεί η κοιλιά σας
βάφτε στα μπαρουτάδικα
στα μαύρα τα φτερά σας

να χαμηλώστε τα φτερά
στα μαύρα να ντυθείτε
χυτό μολύβι στην ψύχη
ξανά κι αρματωθείτε

πιάστε τον δρόμο τον παλιό
που χάνεται στα νέφη
σκύβει στ’ αυτί  το Μαίναλο
κι η λευτεριά σας γνέφει

πεντάγραμμο κι η νιότη σας
οι δύο μαύρες πάνω
στη μέση μία κόκκινη
κάτω δυο μαύρες βάνω

αν πάψει το κελάηδημα
στο δρόμο και χαθούμε
θα πιάσω την αιμάτινη
κι εκεί θ’ ανταμωθούμε

κι όταν ξανά γυρίσετε
πίσω και μετρηθείτε
σ’ ένα κουμπί σημείωμα
σήμα πως όλα ζείτε

πετάξετε με τις λευκές
αγνές κοιλιές σας κάτω
ν’ ανοίξω τα πορτόφυλλα
σε σπίτι φως γεμάτο

μα αν κάποιο χάθηκε από ‘σας
«σ’ άνιση μάχη κι αγώνα»
τις μαύρες ράχες γείρτε μου
να στηριχτώ στο γόνα

να κόψω αγριολούλουδα
φτέρες, και μαύρη ελάτη
να σας τα πλέξω στέφανα
σε νεκρικό κρεββάτι

για να σας στρώσω το φευγιό
όπως ξανά κινάτε
μη φτάσετε αστόλιστα
στους τόπους που θα πάτε

κι όταν θα ‘ρθουν τ’ αδέρφια σας
γύρω σας να κοιτάξτε
παίξετε τα φτερούδια σας
το χιόνι να τινάξτε

maestro στα μαύρα του καιρού
που όλου του κόσμου ανήκεις
σε podium κατάφωτο
στέκεις ουρανομήκης

τραγούδι Του Νεκρού Αδερφού
πιάνουν στη Λυκορράχη
και τ’ αντηχούν του Πέρδικα
τ’ αντάρτικα στη μάχη

μα σαν η καταχνιά χαθεί
κι ο ήλιος ξαναφάνει
απάνω από τη Ζάτουνα
γεράκι κύκλους κάνει.

Lucien Chardon