Αντιπαροχή…

Ο σοβάς στον τοίχο γεμάτος παραπονεμένες ρωγμές και το φυτό ξεραμένο σε μια στεγνή, απότιστη γλάστρα. Μια γλάστρα συμπληρωματικό δείγμα της κάποτε  καθημερινότητας, από παλιά σε μια καταπράσινη φιλόξενη αυλή με φυτά και δέντρα, με άρωμα ζωής. 

Αυλή… Μια όμορφη “παραφωνία” ανάμεσα σε τόνους τσιμέντου που σκέπασαν την πόλη-όπως και κάθε πόλη- απ’ άκρη σ’ άκρη.

Μια παραφωνία όπου τα πουλιά έβρισκαν κλαδί να κελαηδήσουν, οι μέλισσες άνθη για να τρυγήσουν και τα τετράποδα ένα πήλινο πιατάκι με νερό δίπλα στη βρύση της αυλής να ξεδιψάσουν.

Η “παραφωνία” στην πνιγηρή ατμόσφαιρα μιας υποβόσκουσας απληστίας, που βολεύεται να κρύβεται στην σκιά μιας μη αναστρέψιμης “ανάπτυξης”.

Αντιπαροχή..!!!

Εγκαταλειμμένες, έρημες αυλές και χαρτιά με σχέδια νόμιμα στοιβαγμένα στα συρτάρια των αρμοδίων σε μια πόλη των 50.000 κατοίκων. Σε μια πόλη “αναπτυγμένη” κι ολοταχώς αναπτυσσόμενη καθ’ ύψος. Με μπαλκόνια γυμνά και ορφανά από ένα γλαστράκι έστω με βασιλικό. Σε μια πόλη με μηδενικό σχεδόν αστικό πράσινο, με ακτίνα του ενάμιση χιλιομέτρου, όπου τα πεζοδρόμια κατέληξαν ιδιωτικό πάρκινγκ για κάθε παρανομούντα. 

Δυσανάγνωστος ο προβληματισμός για τέτοια “ψιλοπράγματα”. Η μόνη που προβληματίζεται, ίσως και να θλίβεται -μα πώς να το ομολογήσει- φαίνεται να ‘ναι η Χιονούλα. Μελαγχολική μα επίμονη κουλουριάζεται στην αδειανή γλάστρα, σε μι’ αδειανή πια αυλή, με δυσδιάκριτη την ελπίδα, μιας ηρωικής -ποιός ξέρει- αντίστασης.

Να κρατήσει τα κεραμίδια στη σκεπή, το ζωογόνο χώμα στα παρτέρια, το πράσινο στην ανάσα της γειτονιάς, τα περίτεχνα ερεισίνωτα στη σκάλα, και μια ταυτότητα μπορεί κιτρινισμένη μα ατσαλάκωτη, κιμπάρισσα, γεμάτη Ιστορία..! Και πάνω κι απ’ αυτά, με μιαν ελπίδα να περισώσει το ησυχαστήριό της, τη γωνιά της όπου κούρνιαζε χειμώνες καλοκαίρια.

Αντιπαροχή..!!!

Οικοδομικά απορρίμματα, ξεριζωμένα  φυτά και δέντρα,  (τριανταφυλλιές, φωτίνιες  στη σειρά τρία μέτρα αψηλές, σωστός φυσικός φράχτης στη βορεινή πλευρά κατά τον δρόμο, γιασεμί, πεύκο και μια έφηβη ελιά φορτωμένη καρπό, σωστή νυφούλα), αναμνήσεις, αποτυπώματα ενός άλλου ανθρωποκεντρικού πολιτισμού, στοιβαγμένα κι αυτά σ έναν σωρό “ανάπτυξης”…

Και η αστραφτερή Χιονούλα μοναδικός θεματοφύλακας, όσο χωράει στην  αποστεγνωμένη γλάστρα, τελευταίο κάστρο σε μιαν άνιση πια μάχη και πριν να καταχωρηθεί κι αυτή στη λίστα των αστέγων…

Χρύσα Μπαΐρα