Ηλέκτρα Στρατωνίου: «Η Αγία Τραγωδία»

Για πρώτη φορά στα 45 χρόνια της ποιητικής μου δημιουργίας, συμμετείχα σε διαγωνισμό – αγώνες ποίησης! Αιτία της συνειδητής αυτής απόφασης μου υπήρξε το όνομα Δελφοί! Ήθελα στον Ιερό τόπο της αρχαιότητας, στην Παγκόσμια μήτρα του Πολιτισμού, του Πνεύματος, των Τεχνών, της Ειρήνης, της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Ισότητας των Λαών, να διαβάσω ένα ποίημα που ν΄ αναφέρεται στην τραγωδία – γενοκτονία της Παλαιστίνης! Η πρόκληση μεγάλη και την έκανα ύψιστο καθήκον!

Θα αναφερθώ σύντομα στις εκδηλώσεις των ημερών:

27/9 Αφιέρωμα στο έργο του Άγγελου Σικελιανού, στην οικία του ομιλίες, απαγγελίες ποιημάτων του, μουσική.

28/9 Βραδιά ποίησης, μουσικής από τους δημιουργούς τους, δείπνο και διασκέδαση στον χώρο του συμποσίου.

29/9 Έναρξη 10π.μ. Ποιητικών αγώνων, ανάγνωση από 60 ποιητές/τριες, μουσική, και απονομή βραβείων – τίτλων!

Εδώ αξίζει να σταθούμε λίγο… Πρώτη στο βήμα εγώ. Τίτλος ποιήματος: «Η Αγία Τραγωδία». Αναφέρεται στην αληθινή ιστορία μιας Παλαιστίνιας γυναίκας. Το ακροατήριο χειροκρότησε παρατεταμένα, θερμά και αρκετοί με δάκρυα στα μάτια!

Μετά από 4 περίπου ώρες αφού ολοκληρώθηκε η διαδικασία των απαγγελιών και οι κριτές  βαθμολόγησαν αναλόγως, δόθηκαν τα βραβεία και οι έπαινοι! Φυσικά δεν έλαβα τίποτα από τα δύο,  όπως ακριβώς ανέμενα και ΗΞΕΡΑ εξ αρχής! Το ποίημα μου δεν ταίριαζε προφανώς με την ιδεολογία όλων των κριτών και προφανώς δεν βαθμολογήθηκε για την συγγραφική του αξία, αλλά τιμωρήθηκε για τα πολιτικά του μηνύματα!

Μου δόθηκε μία «Τιμητική Διάκριση» όπως σε όλους τους συμμετέχοντες!

Είμαι Περήφανη, που έστειλα από τους Δελφούς μία φωνή Ειρήνης και Αλληλεγγύης του λαού μας, στους ήρωες της Παλαιστίνης και όλων των λαών στην Μ. Ανατολή!

Είμαστε μαζί τους ως την Νίκη!

Η ΑΓΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ   

Κρύβει στα ερείπια κλαίγοντας η Λάιλα την καρδιά της.

Μ΄ ένα μαχαίρι έκοψε την μαύρη της κοτσίδα,

τη ράβει σταυροβελονιά στην πλουμιστή κεφίγια*

κι αυτά, τα δένει τρείς φορές τριγύρω στο κορμί της.

Σφιχτά στην πλάτη ο άντρας της με τα κομμένα πόδια,

στο στήθος, πάνω στο βυζί το δίχρονο παιδί της

να πίνει γάλα όταν πεινάει πριν κλάμα αρχινίσει

να μην τ΄ ακούσουν οι εχθροί και σαν αρνιά τους σφάξουν.

Κινάει ταξίδι μακρινό χωρίς κανέναν χάρτη,

και μελετάει στον ουρανό τ΄ αστέρια πόσο φέγγουν-

να της ειπούνε μυστικά τον δρόμο που θα πάρει!

Κρύβεται σαν χαράζει η αυγή, κοιμάται, ξαποσταίνει.

Στου τσακαλιού το πέρασμα τη νύχτα ξαναβγαίνει,

στα μονοπάτια των βουνών στου ποταμού την λάσπη

νερό να πιούνε, να πλυθούν, να δέσει τις πληγές της,

ν΄ αντέξει μέχρι να φανεί Ελεύθερη Πατρίδα!

Βάδιζε μέρες δεκατρείς ή δεκαοχτώ.. ποιος ξέρει;

Φτάνει σ΄ άγνωστα σύνορα τα σύρματα κοιτάει 

που κρέμεται ένα πανί σημαίας μ΄ έναν κέδρο,

να το φυσάει ο άνεμος και να την χαιρετάει!

Φρουρός με όπλο την ρωτά, που πάει, τί γυρεύει;

Στον Λίβανο πως έφτασε; Στο στήθος τί φυλάει;

Στην κουρασμένη πλάτη της τάχα τί κουβαλάει;

Πέφτει μπροστά του, σέρνεται, σπαράζει το κορμί της,

και λύνει την *κεφίγια της μ΄ αίματα ποτισμένη.

Τα πόδια του μετά φιλά, τ΄ άρβυλα προσκυνάει

κι αφήνει δώρα ακριβά τα δυό πολύτιμα της,

τον άντρα και το σπλάχνο της΄ και σβήνει, ξεψυχάει!

 

Δεν είναι μύθος! Μα πικρή, σημερινή αλήθεια!

Με θάνατο και με φωτιά τη γράφει η Παλαιστίνη!

                                         *κεφίγια – παλαιστινιακή μαντήλα.

Ηλέκτρα Στρατωνίου