«Θα τα πούμε το βράδυ»

Θα τα πούμε το βράδυ,
είπε,
και την χαιρέτησε βιαστικά.
Όπως έκανε κάθε φορά.
Στο πόδι ήπιε τον καφέ γουλιά – γουλιά.
Να είναι στην ώρα του εντάξει.
Ένα φιλί στα πεταχτά
Της κλείνει το μάτι, μ’ ένα πρόσωπο που αστράφτει
από χαρά!

Σήμερα ήταν χαρούμενος που βρήκε δουλειά!
-Βγαίνει ο μήνας, του είπε κείνη.
Να πληρώσουμε το νοίκι, και του παιδιού τα αγγλικά.
-Εντάξει είπε,
σήμερα θα πάρω καλά λεφτά!
Έπιασα σ έναν εργολάβο,
που πληρώνει μαύρα και καλά!

Να προσέχεις, πρόλαβε να πει,
καθώς έκλεισε η πόρτα με ορμή,
κι απ’ το τράνταγμά της τρόμαξε…
Πρώτη φορά αυτή.

Κατά το μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνο.
Το σήκωσε, είπε εμπρός…
Κι ύστερα έβγαλε μια κραυγή,
που τράνταξαν οι τοίχοι και τα τζάμια.
Π’ ακούστηκε ως τα καρνάγια του λιμανιού,
και σωριάστηκε χάμω, λιπόθυμη, νεκρή.
Δίπλα της έτρεξε τρομαγμένο,
με λυγμούς κλαίγοντας το παιδί.
Ένιωσε τι είχε συμβεί.

Οι γείτονες ταράχτηκαν,
κι έτρεξαν να μάθουν, τι είχε συμβεί;
Απ’ τις ανοιχτές πόρτες των σπιτιών τους,
ακουγόταν του πρωθυπουργού η φωνή να λέει:
Πόσο χαρούμενοι ήταν του Περάματος οι εργάτες,
που είχαν δουλειά και προκοπή…

Γράφτηκε τον Ιούνη του 2023 για τον Μήτσο και όσους χάθηκαν στο μεροκάματο για τα κέρδη των αφεντικών.

Γιώργος Γκράτσας