Ο… μπάρμπα Χίτλερ

Ογδόντα χρόνια από την απελευθέρωση της Αθήνας. Ερ Μπι Εν Μπι εορτασμός δεν υπάρχει. Αλλιώς θα ‘χαν σηκωθεί οι νεκροί που έδωσαν τη ζωή τους για να μη γίνει ο κόσμος ένα απέραντο ναζιστικό Ράιχ, θα ‘χαν σηκωθεί να θυμίσουν πως τα νεκροταφεία δεν είναι κτηματομεσιτικά γραφεία. Μέσα σε μια τυπική και σχεδόν παγερή επετειακή αδιαφορία, το ΚΚΕ στέκεται με θέρμη σήμερα στην αλήθεια που θέλει και τους σημερινούς πολέμους με τη μόνη απάντηση που έχουν οι λαοί, την Ειρήνη. Ως απαίτηση.

Η Αθήνα όμως είναι, ογδόντα χρόνια μετά, ξανά μια ελεύθερη πολιορκημένη ευρωΝΑΤΟική πρωτεύουσα. Παρά κάτι μήνες, τόσα χρόνια, είναι κι απ’ την πυρηνική βόμβα στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, και το …φιλανθρωπικό σωματείο με το βαρύγδουπο τίτλο βορειοατλαντικό αμυντικό σύμφωνο, κοινώς πως ΝΑΤΟ, διάλεξε την Αθήνα αυτές τις μέρες για μάζωξη ΝΑΤΟικών βουλευτών. Και συνάμα ξεκινάει και άσκηση κάπου μεταξύ Αγγλίας και Ολλανδίας για την …αντιμετώπιση ενός πυρηνικού πολέμου. Κι όλα τούτα σε μια Ευρώπη με συντεταγμένο και ψηφισμένο πολεμικό προϋπολογισμό!

Φέρνω στον νου μου την εικόνα του Τσώρτσιλ και το σήμα της νίκης, που δεν κόπηκε βέβαια από το διαδίκτυο, όπως εκείνη με το κάρφωμα της σημαίας του σφυροδρέπανου στη στέγη του Ράιχσταγκ. Και αναρωτιέμαι αν στη Βρετανία αισθάνονται νικητές και προστατευμένοι απ’ τις πυρηνικές απειλές της σημερινής Ρωσίας. Στη Βρετανία όπου το 14% των ανθρώπων αντιμετωπίζει πείνα και στερήσεις πρωτοφανείς, με το ένα στα πέντε παιδιά να ανήκει σ’ αυτά τα …χορτασμένα από νίκες εννιά εκατομμύρια. Χρειάστηκαν 3,1 εκατομμύρια συσκευασίες τροφίμων, διπλάσιος αριθμός απ’ ό,τι πέντε χρόνια νωρίτερα, για να μην πεθάνουν από την πείνα υπήκοοι μιας χώρας που στέλνει ό,τι έχει και δεν έχει από όπλα και κομάντα στην Ουκρανία, όπως πριν από χρόνια στη Βασόρα, στο Αφγανιστάν κι άλλα αποτυπώματα της βρετανικής αποικιοκρατίας.

Τέρμα οι συναισθηματισμοί. Ζούμε σε ψηφιακή εποχή. Εκεί που ανασταίνεται χοντρά χρηματοδοτούμενος ο ναζισμός με όρους ινφλουένσερ. Σ’ αυτό το διαδικτυακό Χόλιγουντ των «επηρεαστών» η Τεχνητή Νοημοσύνη κάνει θαύματα. Εμφανίζεται ολοζώντανος ο Χίτλερ και μάλιστα μιλώντας Αγγλικά. Κι από κάτω μιλιούνια παιδιά, μεγαλωμένα σε αποστειρωμένα κλισέ και ιδεολογικά κενά, να χαριεντίζονται με τον μπάρμπα Χίτλερ, που μπορεί τελικά να μην ήταν και τόσο κακός. Αυτή η αζοφικά ζοφερή σούπα των εικόνων που φέρνει συνεχώς στην επιφάνεια κόμματα, κυβερνήσεις, μυστικές οργανώσεις, παραστρατιωτικούς φονιάδες, όλα σκωληκοειδείς αποφύσεις του αγκυλωτού τέρατος, και καταλήγει σε μια ανείπωτη σφαγή στη Γάζα, είναι αλήθεια ό,τι πικραίνει πολύ το στόμα όταν μιλάς για εορτασμό, απελευθέρωση και ειρήνη. Ομως είναι αυτή η πίκρα που μπορεί να μας βγάλει από τα φυσικά και τεχνητά γλυκαντικά μιας οδυνηρής μεταπολεμικής προπαγάνδας που θέλει τον σπαρασσόμενο από τα εγκλήματα του κέρδους καπιταλιστικό κόσμο να μοιάζει με παράδεισο. Θυμηθείτε πόσο γλυκά, υπό τους ήχους του «Bella Ciao» σε ντίσκο μορφή, η δημοφιλέστατη σειρά «Casa de Papel» είχε βαφτίσει τους πρωταγωνιστές ληστές: Ο Βερολίνο, η Τόκιο… Αυτοσαρκασμός; Θα ήταν παρήγορο. Πούρος κυνισμός. Αλλωστε ο πολυδιαβασμένος στην Ελλάδα Πασκάλ Μπρυκνέρ, μόλις προχτές, διακηρύσσει στα μούτρα μας ότι την τιμή του δυτικού κόσμου τη σώζουν ο Νετανιάχου και ο Ζελένσκι (;)! Τιμή; Στη σαπίλα της ελεύθερης αγοράς δεν μπορεί να σώσει την τιμή αυτός που την καθορίζει. Και όποιος δεν θέλει να παίζει η πρωτεύουσά του τον ρόλο του ληστή, βγαίνει στον δρόμο και παλεύει για να ‘χει μέλλον το παιδί και ειρήνη, να δουλέψει και ν’ αγωνιστεί για μια καλύτερη ζωή.