Αλέκος Σιώτης: Ήρωας και αγωνιστής μέσα και έξω από τα γήπεδα – Τιμητική εκδήλωση του ΚΚΕ στο Χαριλάου

Χτες το πρωί το ΚΚΕ διοργάνωσε τιμητική εκδήλωση στη μνήμη του Αλέκου Σιώτη, παλιού αθλητή του Άρη, αγωνιστή της Αντίστασης και μέλους του ΚΚΕ, στο πάρκο του Άρη, έξω από το γήπεδο “Κλεάνθης Βικελίδης” (που ήταν συμπαίκτης του Αλ. Σιώτη) στη Χαριλάου. Η τιμητική εκδήλωση εντασσόταν στο πλαίσιο μιας σειράς αντίστοιχων εκδηλώσεων των κομματικών οργανώσεων του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη, με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης από τον ναζιστικό ζυγό.

Η συγκεκριμένη εκδήλωση προκάλεσε αίσθηση στον αθλητικό χώρο της πόλης -και όχι μόνο- και την παρακολούθησε πλήθος κόσμου. Στο πλαίσιό της αποκαλύφθηκε τιμητική πλακέτα του ΚΚΕ για τον Αλέκο Σιώτη, ενώ προηγήθηκε ομιλία από τον Άκη Αδάμ, μέλος της ΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

Στη συνέχεια ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας, όπου αναδεικνύονται μια σειρά καίρια ζητήματα και κρίσιμες παράμετροι.

-την απόπειρα να ξαναγραφτεί ή να αποσιωπηθεί η ιστορία -ιδίως για την περίοδο της απελευθέρωσης.
-τα διδάγματα για τη σύγχρονη συγκυρία, όπου χτυπάνε ανησυχητικά τα καμπανάκια ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
-η προσωπική ιστορική διαδρομή του πρόσφυγα Αλέκου Σιώτη, η ένταξή του στην ΕΠΟΝ, τον ΕΛΑΣ και -μετά τη Μεταπολίτευση- στο ΚΚΕ.
-η πλούσια προσφορά του στον Άρη, καθώς ήταν στέλεχος της ποδοσφαιρικής ομάδας στο τελευταίο πρωτάθλημα που πήρε, το 1946.
-ξεχασμένες στιγμές της πλούσιας ιστορίας του συλλόγου, ως εκπροσώπου μιας πολυπολιτισμικής πόλης.
-η παράδοση του αθλητισμού στα επιχειρηματικά συμφέροντα, που είναι η πηγή των φαινομένων κοινωνικής σήψης που επικρατούν στον χώρο.
-κι οι ακατάλυτοι δεσμοί του Σιώτη με το ΚΚΕ, ακόμα και στα πιο δύσκολα χρόνια του, όταν υπενθύμιζε στους “ανανεωτές” πως αποκήρυξαν οικειοθελώς το Κόμμα, ενώ οι αγωνιστές της δικής του γενιάς, υπέφεραν τα πάνδεινα στη Μακρόνησο, αλλά αρνήθηκαν να το κάνουν και παρέμειναν αλύγιστοι.

Αξίζει να διαβάσει κανείς προσεκτικά το πλήρες κείμενο της ομιλίας του Άκη Αδάμ, είτε είναι φίλαθλος είτε όχι.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,
Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, έξω από το γήπεδο του Άρη για να τιμήσουμε τον Αλέκο Σιώτη, έναν πραγματικό θρύλο του συλλόγου, έναν αγωνιστή της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Διότι θέλουμε οι νέες γενιές να θυμούνται τους αγωνιστές – αθλητές, που έδωσαν κάποιοι από αυτούς, ακόμα και τη ζωή τους για μεγάλα και υψηλά ιδανικά. Αποτελούν πρότυπα, σύμβολα, και για τις ομάδες τους αλλά και για τους φιλάθλους, για τον αγώνα τους και μέσα στα γήπεδα με την μπάλα, αλλά και μέσα στο μεγάλο γήπεδο της ζωής, παλεύοντας για το δίκιο του λαού και την προκοπή αυτού του τόπου.

Αλλά πριν προχωρήσω στη ζωή και δράση του Αλέκου Σιώτη, θα ήθελα να πω λίγα λόγια για την περίοδο και τις συνθήκες που γίνεται αυτή η εκδήλωση. Οι κομματικές οργανώσεις στη Θεσσαλονίκη, πραγματοποιούν έναν σημαντικό κύκλο εκδηλώσεων με αφορμή τα 80 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης από την Γερμανική κατοχή, για δύο κυρίως λόγους.

Πρώτον: Αποτελούν μια σημαντική ευκαιρία, ειδικά για τη νέα γενιά, να έρθει σε επαφή με την ιστορία που έχει γράψει ο λαός μας, με στιγμές ηρωισμού, που μας εμπνέουν μέχρι σήμερα.
Δεύτερόν: Είναι μια απάντηση προς όσους επιδιώκουν να αλλάξουν την ιστορία. Για αυτούς που υπερασπίζονται το σύστημα και τους είναι αναγκαίο να διαγράψουν ή να παραποιήσουν την ιστορική αλήθεια.

Τους βολεύει να μην γιορτάζεται η επέτειος της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τους κατακτητές στις 30 Οκτώβρη, γιατί θα έπρεπε να απαντήσουν στο ερώτημα, ποιος την απελευθέρωσε; Το ψέμα “ότι οι Γερμανοί αποχώρησαν μόνοι τους”, έχει κοντά ποδάρια. Αφού, ήδη από την άνοιξη του 1944 σταδιακά στρατεύματα του ΕΛΑΣ, πλησίαζαν και άρχισαν να περικυκλώνουν τη Θεσσαλονίκη. Ήδη, επίσης, από τον Σεπτέμβρη του 1944 περιοχές σταδιακά απελευθερώνονταν, ακόμη και μέσα στη Θεσσαλονίκη, όπως η Άνω Πόλη. Γνωρίζουν επίσης, ότι όσο κι αν προσπαθούν να υποτιμήσουν τη δράση του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, αυτό δεν μπορεί να γίνει, αφού τα στοιχεία είναι συντριπτικά, για το ποιος οργάνωσε την αντίσταση στη χώρα μας.

Το ΚΚΕ οργάνωσε την αντίσταση του ελληνικού λαού, από την πρώτη κιόλας μέρα ναζιστικής κατοχής, όταν ο βασιλιάς, οι αστοί πολιτικοί, αλλά και οι ντόπιες αρχές, είτε έτρεχαν να κρυφτούν, είτε έτρεχαν να γίνουν συνεργάτες των Ναζί. Όμως η αναθεώρηση της ιστορίας είναι απαραίτητη, αν θες να περάσει η θεωρία της εξίσωσης ναζισμού – κομμουνισμού, που είναι επίσημη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και όλων των εγχώριων αστικών κομμάτων. Γι’ αυτό κι εμείς δεν υποχωρούμε από την υπεράσπιση και αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας. Δεν κάνουμε πίσω, από το να ακούγεται δυνατά κάθε χρόνο στους δρόμους της πόλης μας, ότι το χώμα που πατάμε λευτερώθηκε με αγώνα, με αίμα, με θυσίες από το ΕΑΜ, την ΕΠΟΝ, τον ΕΛΑΣ, από το ΚΚΕ που ήταν αιμοδότης και καθοδηγητής της εποποιίας της αντίστασης του λαού μας! Συμμετέχων σε όλα αυτά ήταν και ο Αλέκος Σιώτης που τιμούμε σήμερα.

Οι εκδηλώσεις μας, δίνουν επίσης μια οφειλόμενη απάντηση, μέσα στη δίνη του ιμπεριαλιστικού πολέμου, προς όσους θέλουν να μπλέξουν ακόμη πιο βαθιά το λαό μας σε πολύ επικίνδυνα πολεμικά σχέδια. Ήδη η χώρα μας με ευθύνη τόσο της σημερινής, όσο και όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, με πλήρη συμφωνία όλων των αστικών κομμάτων είναι μπλεγμένη ως το λαιμό σε όλες τις τοπικές συγκρούσεις στην ευρύτερη περιοχή. Η ελληνική κυβέρνηση έχει παραχωρήσει το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και της Αλεξανδρούπολης, για να στέλνονται σχεδόν καθημερινά, στρατιωτικός εξοπλισμός, πολεμοφόδια και προσωπικό στην Ουκρανία. Η Σούδα, που με τη νέα ελληνο-αμερικανική συμφωνία αποκτά ακόμη πιο αναβαθμισμένο χαρακτήρα, για τη στήριξη της γενοκτονίας του κράτους – δολοφόνου του Ισραήλ, πρώτα στη Γάζα και τώρα στον Λίβανο. Όλα αυτά, με κίνδυνο να υπάρξει ακόμη μεγαλύτερη ανάφλεξη στην περιοχή, αφού πίσω από τις πολεμικές συγκρούσεις δεν κρύβονται απλά οι προσωπικές επιδιώξεις του ενός ή του άλλου ηγέτη. Εξελίσσεται μια αντιπαράθεση πολύ πιο βαθιά, που αφορά στο ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ανάμεσα σε δυο αντιπαρατιθέμενα στρατόπεδα, με ΗΠΑ και Κίνα να πρωτοστατούν. Είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς, ότι η συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ ή η επιλογή να είναι η Ελλάδα στρατηγική σύμμαχος του Ισραήλ, μας “προστατεύει”. Η ίδια η ιστορία του Β ΠΠ , αποδεικνύει ότι οι αντιθέσεις ανάμεσα στους καπιταλιστές είναι τόσο απόλυτες, που φτάνει μια στιγμή που λύνονται πλέον μόνο με τα όπλα.
Γι’ αυτόν το λόγο το ΚΚΕ λέει καθαρά: καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική κυβέρνηση, στις συμφωνίες της , στις συμμαχίες της . Ο μόνος που μπορεί να σώσει το λαό είναι ο ίδιος ο λαός. Σε μια περίπτωση αξίζει ο ελληνικός λαός να μη λυπηθεί να δώσει το αίμα του, όταν απειλούνται τα ελληνικά σύνορα. Όταν θέλει να υπερασπιστεί το δικαίωμα του να πάρει στα χέρια του τον πλούτο που υπάρχει στη χώρα, τον πλούτο που παράγεται με το δικό του ιδρώτα και μυαλό. Αυτό το δικαίωμα υπερασπίστηκαν με το αίμα τους χιλιάδες στη χώρα μας, αυτό υπερασπιζόμαστε κι εμείς σήμερα.

Φίλες και φίλοι,

Ο Αλέκος Σιώτης γεννήθηκε στις 8 Οκτώβρη του 1917 στη Σμύρνη και το 1922 μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ήρθε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη συγκεκριμένα στην Κάτω Τούμπα. Οι πρόσφυγες – όπως ήταν και ο Σιώτης – που ερχόμενοι πλέον κατά δεκάδες χιλιάδες την δεκαετία του ‘20, δημιούργησαν μια νέα κατάσταση και δυναμική στη πόλη μας. Βίωσε στο πετσί του τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης που βίωσαν χιλιάδες πρόσφυγες τότε. Τον πρώτο χρόνο διαμονής στην Θεσσαλονίκη, πεθαίνει από την πείνα και τις κακουχίες το ένα από τα πέντε αδέρφια του, το μικρότερο σε ηλικία 1 έτους και το 1925 πεθαίνει και ο πατέρας του. Το 1934 αρχίζει η εμπλοκή του με το ποδόσφαιρο, το οποίο όχι τυχαία, έχει χαρακτηριστεί, ως το “μπαλέτο της εργατικής τάξης”. Άθλημα χωρίς περίπλοκους κανόνες και κυρίως επειδή μπορεί να παιχτεί σε οποιαδήποτε αλάνα, ακόμα με ένα κονσερβοκούτι αντί για μπάλα, αποτελεί το κατεξοχήν παιχνίδι της φτωχολογιάς. Παιχνίδι που συνδυάζει τη συλλογικότητα με την ατομική πρωτοβουλία, που αναδεικνύει το ατομικό ταλέντο και την επιβράβευσή του μέσα από τη συλλογική προσπάθεια.
Όπως είχε δηλώσει και ο Alex Ferguson «Είμαι περήφανος για την εργατική μου καταγωγή. Όντας μέλος της εργατικής τάξης έμαθα την αξία της συντροφικότητας, της συνύπαρξης, της συνεργασίας για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού. Αυτή η αξία είναι καθοριστικής σημασίας για το ποδόσφαιρο, μιας και έντεκα άντρες παλεύουν για την νίκη και φτάνουν σε αυτή μόνο όταν συνεργάζονται καλά μεταξύ τους, όταν γίνονται μια γροθιά. Έντεκα άλλοι άνδρες, πιο δυνατοί, πιο τεχνίτες από αυτούς μπορεί να μην τα καταφέρουν τόσο καλά επειδή δεν είναι αδελφωμένοι μεταξύ τους.» Έτσι και ο Αλέκος Σιώτης παίζοντας ποδόσφαιρο με τους φίλους του σε μια αλάνα στην Κάτω Τούμπα, τον βλέπει κάποιος από τον Άρη, τον καλεί να παίξει στην ομάδα και έτσι ξεκινάει η ποδοσφαιρική του καριέρα. Την επόμενη χρονιά, το 1935 σε ηλικία 18 ετών γίνεται βασικός στην μεγάλη ομάδα του Άρη εκείνης της εποχής. Αγωνίζονταν ως κεντρικός μέσος και με τα πλούσια προσόντα του, την μαχητικότητα, την τεχνική, και το πάθος που τον διέκρινε, οργανώνει το παιχνίδι της ομάδας.

Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Αλέκος Σιώτης έκτος από ποδοσφαιριστής ήταν και κολυμβητής. Οι σύλλογοι δεν είναι μόνο το ποδοσφαιρικό και το μπασκετικό τμήμα που κερδίζουν την προσοχή μας, αλλά είναι οι χιλιάδες ερασιτέχνες αθλητές. Στον Άρη υπάρχουν 2.700 αθλητές, δεύτερος σε αριθμό στην Ελλάδα, όπου αυτοί όπως και χιλιάδες άλλοι σε όλη την χώρα, προσπαθούν να τα καταφέρουν κόντρα σε αντίξοες συνθήκες, προπονούμενοι στις λιγοστές και παλιές αθλητικές υποδομές της πόλη μας, κόντρα στις πολιτικές όλων των κυβερνήσεων, που οδηγούν στη συρρίκνωση του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Κυρίως μέσα από τη συστηματική μείωση των αθλητικών επιχορηγήσεων εδώ και χρόνια, με απώτερο στόχο να ανοίξει ο δρόμος για την παράδοσή του, στα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Ο αθλητικός σύλλογος Άρης, του οποίου τα χρώματα φόρεσε για χρόνια ο Σιώτης, φέτος έκλεισε τα 110 χρόνια ύπαρξης του, σύλλογος με μεγάλη προσφορά στον αθλητισμό της χώρας, με εκατοντάδες τίτλους σε όλα τα αθλήματα. Ο Άρης είναι ο σύλλογος ο οποίος κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα Ελλάδας τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στο πόλο, επίσης είναι ο πρώτος σύλλογος εκτός Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, ο οποίος κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος στο ανδρικό βόλεϊ. Στο μπάσκετ, είναι η μία από τις δύο ομάδες που συμμετέχουν ανελλιπώς σε όλα τα πρωταθλήματα, είναι τρίτος σε αριθμό τίτλων, μεταξύ των οποίων και τρία ευρωπαϊκά κύπελλα. Αποτελεί τον πρώτο σύλλογο της πόλης με γυναικεία τμήματα, ήδη από τη δεκαετία του 1920 και ως εκπρόσωπος της πολυπολιτισμικής Θεσσαλονίκης, ο Άρης είχε στις τάξεις του πολλούς ευρωπαϊκής, αρμενικής ή εβραϊκής καταγωγής κατοίκους της πόλης. Η ιστορία μιας ομάδας δεν είναι μόνο οι νίκες και τα τρόπαια αλλά είναι καθρέφτης της ιστορίας της πόλης και του λαού της. Την ιστορία μιας ομάδας την γράφουν οι αθλητές και ο λαός της, που είναι η μεγάλη της δύναμη.

Με την έναρξη του πολέμου το 1940, ο Αλέκος Σιώτης επιστρατεύεται και πηγαίνει στο Αλβανικό μέτωπο όπου εκεί για την ηρωική του στάση στις μάχες, γίνεται έφεδρος αξιωματικός. Το πρώτο διάστημα της Γερμανικής κατοχής τον βρίσκει στη Θεσσαλονίκη, όπου με κίνδυνο της ζωής του, κρύβει στο σπίτι του και προσπαθεί να φυγαδεύσει Εβραίους που διώκονταν από τους Γερμανούς. Το 1942 κατεβαίνει στην Αθήνα όπου βρίσκονται όλα τα αδέρφια του. Εκεί τον Νοέμβρη του 1942 εντάσσεται στην Εθνική Αντίσταση, αυτός που τον επηρεάζει είναι ο κουνιάδος του, ο Θάνος Αθηνέλλης ταγματάρχης και ένα από τα κύρια στελέχη του ΕΛΑΣ και του αναθέτει διάφορες «αποστολές». Σε μία από αυτές, διείσδυσε ως εργαζόμενος σε ένα καζίνο της εποχής και κρυφάκουγε τις κουβέντες μεταξύ των Ελλήνων συνεργατών των Ναζί.

Στις 23 Φλεβάρη του 1943, ιδρύθηκε η οργάνωση – σύμβολο της νεολαίας και των αγώνων της, η θρυλική Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ). Η ΕΠΟΝ υπήρξε γνήσιο τέκνο της μεγάλης δεκαετίας του 1940, της ΕΑΜικής Αντίστασης και της εξόδου στο προσκήνιο της ιστορίας των εργατικών – λαϊκών μαζών με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές. Παραμονές της Απελευθέρωσης μετρούσε περίπου 600.000 μέλη. Πάνω από 30 χιλιάδες μέλη της ήταν ταυτόχρονα αντάρτες του ΕΛΑΣ. Βασικές θέσεις της ΕΠΟΝ σύμφωνα με τα ιδρυτικά της κείμενα ήταν: Η εθνική απελευθέρωση, η πλέρια ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Ελλάδας. Η υπεράσπιση των συμφερόντων και δικαιωμάτων της νέας γενιάς στη ζωή, στη μόρφωση και στον πολιτισμό. Η εξολόθρευση του φασισμού, τόσο στα χρόνια της Κατοχής όσο και μετά, με όποια μορφή κι αν παρουσιαζόταν. Ο αγώνας κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων για την κατοχύρωση της ειρήνης με βάση την αυτοδιάθεση των λαών και νεολαιών και την αδελφική συνεργασία τους. Η ανοικοδόμηση της Ελλάδας από τα ερείπια του πολέμου προς το συμφέρον και την ευημερία ολόκληρου του λαού της. Το δικαίωμα ψήφου στην απελευθερωμένη Ελλάδα στους νέους από την ηλικία των 18 ετών και άνω.

Μέλος της ΕΠΟΝ γίνεται και ο Σιώτης, η οποία οργανώνει τις ποδοσφαιρικές ομάδες ΕΠΟΝ Αθηνών και ΕΠΟΝ Πειραιά -ο Σιώτης αγωνίζεται με την ΕΠΟΝ Αθήνας. Οι δύο ομάδες αυτές έδωσαν φιλικούς αγώνες και συμμετείχαν σε αρκετές αντιστασιακές ενέργειες. Τον Ιούνη του 1944 με πρωτοβουλία της «Αθλητικής ΕΠΟΝ» οργανώθηκαν στο Πανελλήνιοι Αγώνες Στίβου, γεγονός που συντέλεσε στη μεγαλύτερη συμμετοχή του αθλητικού κόσμου στις μαχητικές εκδηλώσεις και στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις της νεολαίας μας ενάντια στην τρομοκρατία. Κατά την διάρκεια της Μάχης της Αθήνας και των Δεκεμβριανών πήραν μέρος πολλοί αθλητές από διάφορα αθλητικά σωματεία. Δύο από τα πιο γνωστά θύματα των Δεκεμβριανών υπήρξαν οι επιφανείς ποδοσφαιριστές της εποχής, ο Δημήτρης Αργυρός του Εθνικού και ο Μιχάλης Αναματερός του Ολυμπιακού.

Την αγωνιστική περίοδο 1945-1946, αγωνίζεται αρχικά με τον Απόλλωνα Αθηνών και έπειτα με τον Άρη Θεσσαλονίκης κατακτώντας το πρωτάθλημα του 1946. Ο τίτλος εκείνης της χρονιάς θα κρινόταν στις 23 Ιουνίου προτελευταία αγωνιστική, στο ματς Άρης – ΑΕΚ στο γήπεδο Συντριβανίου, με τελικό σκορ 4-1 υπέρ του Άρη. Η αθηναϊκή εφημερίδα ‘’Αθλητική Ηχώ’’ έγραφε για αυτό το ματς: «Οι κίτρινοι δαίμονες αγωνίστηκαν με απαράμιλλη μαχητικότητα και σθένος και εξουδετέρωσαν την ανώτερη τεχνική της ΑΕΚ, κορυφαίοι του Άρεως ήταν οι Κολωνιάρης, Βικελίδης και Σιώτης». Ωστόσο, η κατάσταση περιπλέχθηκε από την ένσταση που έγινε από τους Ολυμπιακό και ΑΕΚ, η οποία αφορούσε «αντικανονική συμμετοχή» του ποδοσφαιριστή Αλέκου Σιώτη. Υποστήριζαν ότι ο ποδοσφαιριστής ανήκε στον Απόλλωνα και κακώς πήρε μέρος στο Πρωτάθλημα με τη φανέλα του Άρη. Ο αληθινός λόγος της ένστασης, ήταν τα πολιτικά πιστεύω και η δράση του Αλέκου Σιώτη. Στις 9/7/46 η εφημερίδα Μακεδονία ανακοινώνει ότι μετά τις ενστάσεις του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ, η ΑΕΚ ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια. Τελικά όμως ο Άρης δικαιώθηκε στην έφεση που είχε υποβάλει και κατέκτησε εκείνο τον τίτλο που δίκαια είχε κερδίσει στους αγωνιστικούς χώρους.

Από εκείνη την χρονιά οι δυσκολίες και το κυνηγητό αυξάνονται και τον Φλεβάρη του 1948, τον στέλνουν εξορία στην Μακρόνησο στο Γ’ Κέντρο Παρουσίας Αξιωματικών (ΚΠΑ). Η δύναμη του Γ΄ Κέντρου Παρουσίας Αξιωματικών εκείνη την περίοδο ήταν περίπου 1.100. Απ’ αυτούς περί τους 120 ήταν μόνιμοι αξιωματικοί και οι υπόλοιποι έφεδροι. Όλοι σχεδόν, στελέχη της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Μετά την Μακρόνησο επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, όπου τον Ιούνιο του 1949 παίζει το τελευταίο ματς με την ομάδα του Άρη και κρεμάει τα παπούτσια του, σε ηλικία 32 ετών. Το υπόλοιπο της ζωής του μέχρι να πάρει σύνταξη, εργάζεται ως δημοτικός υπάλληλος, ως ανταμοιβή για τα χρόνια παρουσίας του στην ομάδα του Άρη, εκείνη την εποχή η πληρωμή των ποδοσφαιριστών ήταν μια δουλειά για να ζήσουν την οικογένειά τους.

Τότε το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό, αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τότε ήταν καλώς καμωμένα, σήμερα όμως στο ποδόσφαιρό κάνουν κουμάντο εφοπλιστές, τραπεζίτες, πετρελαιάδες, καπνέμποροι, μεγαλοξενοδόχοι, καναλάρχες. Το ποδόσφαιρο ξεκίνησε ως λαϊκό και λιμανίσιο σπορ. Είναι αλήθεια ότι με το πέρασμα των χρόνων, πέρασε στα χέρια επιχειρηματιών οι οποίοι μέσω αυτού επεδίωκαν να αποκομίσουν κέρδη και να εξυπηρετήσουν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα αλλά και να καταξιωθούν κοινωνικά, να προβάλουν την εικόνα τους. Για παράδειγμα η δυναστεία Ανιέλι, ιδιοκτήτρια της Φίατ και της Γιουβέντους, ο Μπερλουσκόνι στο Μιλάνο και τόσοι άλλοι. Παρομοίως και στην Ελλάδα, τα παραδείγματα γνωστά…… Τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα «πνίγουν» τον αθλητισμό, τροφοδοτούν την πολύμορφη βία και οδηγούν σε φαινόμενα όπως η δολοφονία του Άλκη Καμπανού – πριν 2,5 περίπου χρόνια – από μία εγκληματική ομάδα «οπαδών», τίποτα δεν άλλαξε από εκείνη την μέρα. Η κυβέρνηση επιλέγει ως λύση την πεπατημένη της καταστολής και των κλειστών γηπέδων, το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που παίρνει ξεκάθαρη θέση και αναδεικνύει την αιτία των περιστατικών σαπίλας στο ποδόσφαιρο.

Αυτό που χρειάζεται είναι η κατάργηση κάθε είδους επιχειρηματικής δράσης στο ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό. Το ποδόσφαιρο μπορεί να παίζεται και να προσφέρει ποιοτικό θέαμα χωρίς αυτούς. Για να αποτελούν το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός δικαίωμα της νεολαίας και του λαού χρειάζονται ριζικές αλλαγές. Η πραγματική εξυγίανση, απαιτεί τη δημιουργία ενός άλλου ποδοσφαιρικού οικοδομήματος, που θα χρηματοδοτείται από το κράτος, θα ελέγχεται σε τακτική βάση από φίλαθλα και άλλα λαϊκά όργανα, θα διοικείται από πραγματικούς φιλάθλους, θα αποκλείει κάθε επιχειρηματική δράση στο ποδόσφαιρο, έτσι οι πορείες των ομάδων θα καθορίζονται εντός των γηπέδων. Ένα τέτοιο ποδοσφαιρικό οικοδόμημα μπορεί να υπάρξει μόνο αν την εξουσία την έχει ο λαός και όχι οι επιχειρηματίες.

Κλείνοντας, μετά το 1974 ο Σιώτης, γίνεται μέλος του ΚΚΕ όπου παραμένει μέχρι το τέλος της ζωής του, στις 8 Οκτώβρη του 2004 σε ηλικία 87 ετών. Ήταν μέλος της ΚΟΒ Φανούρη η οποία τον είχε τιμήσει το 1994 για την αδιάκοπη προσφορά του στους αγώνες του Κόμματος. Θα κλείσω την ομιλία μου με τα λόγια του ίδιου του Αλέκου Σιώτη όπως καταγράφηκαν στον Ριζοσπάστη τον Νοέμβρη του 1991, σε μια δύσκολή περίοδο για το κόμμα όπου οι λεγόμενοι ανανεωτές μέσω του Συνασπισμού – την πορεία όλων αυτών την είδαμε μετέπειτα – ήθελαν να το διαλύσουν. Γράφει ο σφος Αλέκος:

«Θα ήθελα να πω δυο λόγια για τους ανανεωτές, που κηλίδωσαν το όνομα κομμουνιστής, γιατί φαίνεται δεν γνωρίζουν τι πραγματικά σημαίνει αυτή η λέξη, αυτός ο τίτλος. Κομμουνιστής θα πει να σε βάλουν μέσα σε τσουβάλι μαζί με γάτα (εμπειρία μου από την Μακρονήσι), να σε βουτάνε στη θάλασσα ή να σε στήνουν στα 6 μέτρα και να φωνάζεις «Ζήτω το ΚΚΕ», ενώ θα γλίτωνες τη ζωή σου αν έλεγες «αποκηρύσσω το ΚΚΕ». Πράγμα που κάνατε σεις σήμερα χωρίς να σας απειλήσει κανένας ότι θα σας σκοτώσει. Αυτό θα πει κομμουνιστής, κύριοι ανανεωτές. Και σας ρωτώ: έζησε κανείς από σας τέτοιες ηρωικές στιγμές, που κοσμούν τους αγώνες του ΚΚΕ; στιγμές που εσείς τις λερώσατε, τις ξεχάσατε ή δεν τις ξέρετε μερικοί».

Πηγή φωτογραφιών: yellowradio.gr