H «αντικειμενική» τηλεόραση, οι γιαλαντζί αριστεροί και το «επικίνδυνο» ΚΚΕ

Η τηλεοπτική ενημέρωση έγινε ένας ωκεανός από πομφόλυγες, που – μεταφορικά – σημαίνει λόγος χωρίς ουσία, μπούρδα, αερολογία, φληνάφημα.

Πολιτικές εκπομπές και δελτία (επιλεγμένων) ειδήσεων σέρνουν τον χορό της διατεταγμένης ενημέρωσης, στην οθόνη αυτής της πολυσυσκευής που μπορεί να είναι και τηλεόραση και πλυντήριο! Με τον πιο άγαρμπο τρόπο, αλλά και με εντυπωσιακή ευκολία, η τηλεόραση σήμερα ξεπλένει και τους πιο δύσκολους λεκέδες των εγκλημάτων, εντός και εκτός συνόρων. Δεν υπάρχει ζημιά, σφάλμα, γκάφα, αδικία, βρωμιά της κυβέρνησης που να μην ωραιοποιηθεί, να μη δικαιολογηθεί, να μην καλυφθεί.

Δεν υπάρχει εγκληματική ενέργεια που να μη δικαιολογηθεί, δολοφόνοι λαών που να μην αθωωθούν, απάνθρωπα μέτρα που να μην εξωραϊστούν.

Αυτή είναι η οδηγία. Αυτό πρέπει να πιστέψουν οι τηλεθεατές. Αυτό εξυπηρετεί το σύστημα. Αυτό πρέπει να «πουλάει». Καμιά άλλη φωνή δεν πρέπει ν’ ακούγεται. Κάθε αντίθετη άποψη απαγορεύεται… εκ της διευθύνσεως.

Υπερδοσολογία Ανδρουλάκη

Μην ξεχνάμε πως η ελληνική τηλεόραση μεγάλωσε στα χειρότερα χέρια. Εκανε τα πρώτα της βήματα μέσα στη χούντα. Εκεί έμαθε από τους καλύτερους την τέχνη της διαστρέβλωσης, της παραχάραξης, του αποπροσανατολισμού, της παραποίησης, της αλλοίωσης, της συκοφάντησης, αλλά και της απόκρυψης των πραγματικών γεγονότων, εκεί διδάχτηκε τον αυταρχισμό και το πώς πετιέται η δημοσιογραφική δεοντολογία στα σκουπίδια.

Παλιά επί χούντας υπήρχε μόνο ένα αφεντικό, με moto το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», σήμερα πάλι το ίδιο moto ισχύει, μόνο που τώρα ακούγεται από πολλές διευθύνσεις.

Το κάθε ΜΜΕ παίζει το δικό του παιχνίδι, έχει κάνει τα δικά του ντιλ, έχει κανονισμένα τα δικά του ανταλλάγματα, έχει τους δικούς του εντεταλμένους της παραπληροφόρησης, αλλά όλα τα ΜΜΕ βρίσκονται πάνω από τον ίδιο παρονομαστή: Την απόκρυψη της πραγματικότητας και το πλασάρισμα μιας άλλης.

Κάθε φορά, το ποντάρισμα γίνεται σε διαφορετικό άλογο, προχτές ήταν ο Τσίπρας, χτες ο Κασσελάκης, σήμερα ο Ανδρουλάκης.

Μεγάλη και ιδιαίτερα δύσπεπτη η δόση του τελευταίου. Ξαφνικά αυτός και το κόμμα του έγιναν οι πρωταγωνιστές της επικαιρότητας, οι δε «έγκυρες πηγές» των πολιτικών εκπομπών δεν χορταίνουν να αναφέρονται σ’ αυτήν τη… σίγουρη κυβερνητική εναλλακτική για το κεφάλαιο.

Οι πολιτικοί αναλυτές δεν σταματούν να λιβανίζουν το «ανακαινισμένο» ΠΑΣΟΚ, που θα εξασφαλίσει επιτέλους την πρέπουσα αντιπολίτευση στη ΝΔ και θα αποτελέσει μια πιθανή κυβερνητική «λύση».

Θα πει κανείς, ωστόσο, πως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα ΜΜΕ δεν είναι παρά επιχειρήσεις, με σκοπό το κέρδος. Ναι, αλλά με σημαντική θέση στο καπιταλιστικό παιχνίδι. Σίγουρα δεν είναι δουλειά τους να αφυπνίσουν και να χειραφετήσουν τον λαό, δουλειά τους είναι να πουλήσουν ό,τι πουλιέται, δημιουργώντας αποχαυνωμένους, συμβιβασμένους, καθησυχασμένους θεατές – καταναλωτές, που απλώς θα χαζεύουν και θα ψωνίζουν. Χωρίς πολιτικές απορίες, ιδεολογικές αγωνίες και απαιτήσεις.

Ταυτόχρονα, παίζουν και τα παιχνίδια τους με την εκάστοτε εξουσία, ανεβοκατεβάζοντας πρόσωπα και πράγματα του συστήματος, ανάλογα με την περίσταση και φυσικά, το αντίτιμο. Μα πάντα δεν γινόταν αυτό; Βέβαια γινόταν, μόνο που τώρα πια όλο αυτό γίνεται όχι μόνο απροκάλυπτα, αλλά και προκλητικά.

Το επικίνδυνο ΚΚΕ

Οσο για το ΚΚΕ, ήταν και εξακολουθεί να είναι το κόκκινο πανί για τις επιχειρήσεις της ενημέρωσης, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό είναι ο βασικός ταξικός αντίπαλος, οπότε ούτε αυτό, ούτε οι εκπρόσωποί του, ούτε οι θέσεις του, ούτε οι κινητοποιήσεις του, ούτε καν τα μεγάλα πολιτιστικά του γεγονότα, όπως το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, με τις χιλιάδες κόσμου, έχουν θέση στα δελτία και τις εκπομπές τους. Ελάχιστη η δόση του, με το σταγονόμετρο, ίσα ίσα για τα προσχήματα. Η πολιτική του δραστηριότητα, οι αγώνες του στη Βουλή και οι καθημερινές παρεμβάσεις του για την ανεργία, την ακρίβεια, την περιθωριοποίηση, την εμπλοκή μας σε πολέμους, την εμπορευματοποίηση Υγείας, Παιδείας κ.α., δεν χωράνε σε τηλεόραση και ραδιόφωνο, ούτε ακόμα και στα ψιλά του αστικού Τύπου.

Αλλωστε, αυτά που υπερασπίζεται, αυτά που καταγγέλλει κι αυτά που διεκδικεί, δεν συμφέρει να ακούγονται. Οι σφουγγοκωλάριοι των κυβερνήσεων κρίνουν πως είναι καλύτερα να αποσιωπούνται.

Είναι βολικότεροι οι ακίνδυνοι γιαλαντζί αριστεροί, με τα ποικίλα εσωκομματικά τους ριάλιτι και το πλούσιο σε γαργαλιστικές λεπτομέρειες λάιφ στάιλ τους. Στο μεταξύ, η Βουλή ψηφίζει αντιδραστικά νομοσχέδια, που περιέχουν ρυθμίσεις για μεγαλύτερη διαπλοκή ανάμεσα σε κράτος και επιχειρηματικούς ομίλους που έχουν στα χέρια τους τα ΜΜΕ, για φίμωση της αντίθετης – με την κυρίαρχη πολιτική – γνώμης, για επιτροπές «ηθικής» και δεοντολογίας, για συγκέντρωση των ΜΜΕ σε ακόμα λιγότερα χέρια και για σφοδρή επίθεση σε εργασιακά δικαιώματα εργαζομένων στα ΜΜΕ, που τους θέλουν πειθήνια όργανα στην προσπάθεια χειραγώγησης του λαού.

Ο λαός όμως απαντάει δυναμικά με αγώνες στους δρόμους όλης της χώρας. Οι εκπαιδευτικοί, οι υγειονομικοί στα δημόσια νοσοκομεία, οι ντελιβεράδες της «e-food» και της «Wolt», οι εργαζόμενοι στον Επισιτισμό, στον Τουρισμό, οι ναυτεργάτες, οι λιμενεργάτες της COSCO, οι εργάτες στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος, ενώ στις 6 Νοέμβρη απεργούν οι οικοδόμοι και στις 20, τη μέρα πανελλαδικής, πανεργατικής απεργίας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, όλοι αυτοί θα συναντηθούν σε ένα μεγάλο απεργιακό ποτάμι, κι ας μην το δείξει η τηλεόραση. Θα συμβεί όμως και θα τραγουδηθεί. Γιατί είναι «Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού», κι αυτό το ποτάμι δεν μπορεί καμιά τηλεοπτική οθόνη να το σταματήσει.

***

Δεν ξέρω τι επίλογο να γράψω.

Θα κλείσω με λίγους στίχους ενός τραγουδιού του Νίκου Ζούδιαρη, με τον Απόστολο Ρίζο:

Το γκλοπ κρυμμένο στην εφημερίδα

κι ο αστυνόμος που χτυπάει στο μπουλούκι.

Στην τηλεόραση το βράδυ οι τραμπούκοι

θα δείξουν άλλα απ’ όσα είδα…

Σεμίνα Διγενή

Αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη Σάββατο 26 Οχτώβρη 2024 – Κυριακή 27 Οχτώβρη 2024