Αγγελική Ραυτοπούλου: «Βαθυστόχαστο αίμα»

Τους δυο κεραυνούς
που έσκισαν τα σωθικά του ουρανού
λειψούς τους είδα.

Δεν ομίλησαν ουσία,
έκρυψαν το δολοφονικό τους μένος
στην αιχμή ενός δόρατος
που διαπερνά το αιώνιο,
όχι για να το αφανίσει,
αλλά για να δηλώσει
πως χωρίς το ύστερο,
πρότερο και μεθύστερο
σχήμα δεν υπάρχει.

Την καρτερούσα την απάντηση
με τρεμάμενα χείλη διψασμένα
κι αναρωτήθηκα
πώς αντέχουν οι θεοί να προστατεύουν
το γένος των ανθρώπων
χωρίς αντίλογο;

Άνυδρο στόμα,
έρημος χώρα καρτερεί
του ύδατος την γνώση.

Ο τρίτος κεραυνός ήρθε την στιγμή
που απελπίστηκα,
έφερε μιάν σημαία κόκκινη
και την σκόνη του αγώνα.

Κοίταξα τα πόδια μου,
δεν είχαν άρβυλα,
φορούσαν το άλικο των καιρών,
πηγμένο αίμα,
βαθυστόχαστο αίμα αδικοχαμένων·
έχει μνήμη, όπως το ρέον,
έτσι ούτε οι λαοί ξεχνούν,
ούτε οι αγωνιστές.
Έχετε δει ποτέ πηγμένο αίμα
να φωνάζει ονόματα;

Αγγελική Ραυτοπούλου

Αδημοσίευτο ποίημα. Ποιητικός διαγωνισμός Δελφών-Έπαινος-2015. Τότε που συμμετείχε η ΕΕΛ στον διαγωνισμό…

Σινική: Καπιταλιστική ορχήστρα