Ηλέκτρα Στρατωνίου: Θυσίας Κουρέλια – Νύφες

ΘΥΣΙΑΣ ΚΟΥΡΕΛΙΑ

Και εκεί, που το σμάρι των κυνηγημένων γυναικών σκάλωσε στο δίχτυ της προσμονής 

και της απελπισίας, εκεί, που οι ανάσες των μανάδων κρυφά καμίνια έκαιγαν φτιάχνοντας

 ξυλοκάρβουνα, την φαμίλια τους να ζεστάνουν τους χειμώνες της παγωνιάς, της πείνας 

και του φόβου, της ξαγρύπνια και του πολέμου, εκεί ακριβώς λοιπόν, ξεπρόβαλε πίσω 

απ΄ τα δέντρα, λυσσασμένο κοπάδι στρατιωτών μισθοφόρων, υπανθρώπων, φονιάδων, 

που όρμησαν πάνω τους, την σεξουαλική αδηφαγία τους να χορτάσουν, σκίζοντας τα

 ρούχα, τα μπράτσα, το στήθος των γυναικών.

Εκεί ακριβώς, που κάποτε απελπισμένα βλέμματα παγιδεύτηκαν στα δίχτυα της

 προσμονής, της σωτηρίας, κρέμονται τώρα χρωματιστά κουρέλια, φορέματα και κιλότες,

 κοτσίδες ξανθές και μαύρες, σημαιούλες θυσίας ιερής. Τρελαμένες πεταλούδες οι ψυχές

 τους πετούν, με φτερά τσακισμένα μανάδων που οι ανάσες έκαιγαν, φτιάχνοντας

 ξυλοκάρβουνα, να ζεσταθεί η φαμίλια τους  χειμώνες της παγωνιάς, του φόβου, του

 πολέμου. Ακριβώς εκεί, οι γυναίκες μπουκιές σάρκας άφησαν, μες στις παπαρούνες, 

για να ταϊζουν, να χορταίνουν τη σεξουαλική αδηφαγία τους, πεινασμένα κοπάδια

 στρατιωτών. Με την ελπίδα πως ίσως … γλυτώσουν,  σωθούν, οι κόρες τους, οι αδερφές

 τους, άλλες χαροκαμένες μάνες. 

Όλης της γης οι Γυναίκες να σωθούν! ΟΛΕΣ!

Πρέπει να γλυτώσουν … Πρέπει να ΣΩΘΟΥΝ!

 ΟΙ ΝΥΦΕΣ

-Αχχ… πως γυρνούν οι μνήμες πάλι πίσω!
Τούτος ο άχρονος – χρόνος έχασε τη πορεία του
προς το μέλλον του ήλιου κι έτρεξε να κρυφτεί
με φρικτή απελπισία στις μαύρες ποντικοφωλιές
των ματωμένων καραβιών στ΄ αμπάρια,
που θάβονταν κοριτσίστικα κορμάκια κι’ όνειρα
με πικροδάφνης άνθη και μανδραγόρα ρίζες.

Ξενιτιάς τραγούδια λένε οι «ανύπανδρες»
κι αγκαλιάζουν το μπόγο με τα νυφικά του
που μάνες ύφαναν με δάκρυα κλωστή, πίκρα στημόνι!
Πουλήθηκαν οι παρθενιές των κοριτσιών
Για ένα πιάτο φαί, λίγα δολάρια, νάυλον φουστάνι,
κάλτσες και Αμερικάνικη βέρα -επίχρυση – στο χέρι!

Εργάτριες, υφάντρες, καθαρίστριες, νοσοκόμες…
Χάθηκαν στην σιωπή …συχώριο λίγο κόλλυβο,
 κονιάκ μία σταγόνα, στις έρμες νύφες που έσβησαν
σαν τα μικρά κεριά και κλείσανε δίχως χαρά
δίχως αγάπης στεναγμό το αφίλητο τους στόμα,
σε παγωμένο στρώμα, σεντόνι εμπριμέ!

Ο χρόνος, άχρονος, ακίνητος και τώρα όπως τότε…
 ξαναγεμίζει αμπάρια, με πουλημένες παρθενιές
για λίγο φαγητό. Φτωχά κορίτσια άνεργα,
στης ξενιτιάς τα θλιβερά καράβια,
σ΄ ένα ταξίδι απελπισιάς σε χώρες του καημού!
Νύφες! Νύφες! Φτηνό, λαθραίο εμπόρευμα… 

Νύφες της λησμονιάς και της σιωπής.
 Άμοιρες Νύφες!  

 

—Από το τελευταίο βιβλίο της Ηλέκτρας Στρατωνίου “Εβδομήντα και ένα κομμάτια του puzzle” (εκδ. Χάρη Πάτση)

–Οι πίνακες, έργα ζωγραφικής – μικτή τεχνική, είναι της Ηλέκτρας Στρατωνίου