Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι

Το παρακάτω κείμενο ΔΕΝ είναι ποίημα.

Δεν είναι ιστορικό ή λογοτεχνικό κείμενο με κάποια ενδεχομένως κριτική διάθεση.

Είναι κάποιες φωναχτές σκέψεις μας, για προβληματισμό και αυτοκριτική.

Τις εκφράζουμε, επώνυμα, παίρνοντας την προσωπική μας ευθύνη, αυτή που μας αναλογεί, βέβαια.

Διαβάζοντάς τες, απαιτείται νηφαλιότητα και περίσκεψη. Τίποτα άλλο…

Ίσως το παρακάτω κείμενο αποτελέσει αφορμή για εκμετάλλευση από ιδιοτελείς χυδαίους αντικομμουνιστές.

Τους ξεπερνάμε και με υπομονή και επιμονή τους αντιμαχόμαστε.

Ίσως, αυτό θα ήθελε και ο Βλαδίμηρος…

Ίσως, και το εύχομαι, να προβληματίσει έστω κάποιους από εμάς…

… 

Ο ποιητής της Επανάστασης αυτοκτόνησε, κι έτσι 

εγκατέλειψε την εποχή του,

χαροποιώντας αυτούς που διαφωνούσαν μαζί του.

Έμεινε όμως το έργο του.

Πολλά γράφτηκαν και διατυπώθηκαν

σε άρθρα, μελέτες, βιβλία.

Γνωστή η αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα…

Όμως, η συνεχής αντικειμενική έρευνα και κριτική μελέτη

κρίνεται απαραίτητη, νομίζω.

Η συνεχής και επιστημονική διαλεκτική υλιστική έρευνα και μελέτη. 

Ασφαλώς, αυτή εννοώ.

…

Αναίτια αυτοκτόνησε;

Μάλλον, όχι…

Πάντως, μετά θάνατο, επίσημα αναγνωρίστηκε το έργο του…

Λες και πριν δεν είχε αναγνωριστεί από τον ίδιο το λαό του.

Όχι, όμως, απ’ όλους.

Έτσι συμβαίνει κάποτε με τους ποιητές της πρωτοπορίας και της επαναστατικής διανόησης.

Με αυτούς που προτείνουν νέες στιχουργικές και νοηματικές ποιητικές φόρμες,

Με αυτούς που πειραματίζονται το νέο, το διαφορετικό, 

το δήθεν ή μη ή το γνήσια επαναστατικό.

Κυρίως,

με αυτούς που καταγγέλλουν τ’ αυτονόητα,

ως απαράδεκτα ηθικά και κοινωνικά, 

για πρόσωπα, νοοτροπίες, λόγια και πράξεις.

Ίσως, και γι’ αυτούς που είναι εγωκεντρικοί, ως ένα βαθμό,

ίσως, και για κείνους που δεν μπορούν 

να ενταχθούν απόλυτα στην οργανωμένη ομάδα,

ίσως, και για τους άλλους που κάνουν ακούσια

κάποια λάθη στην καθημερινότητά τους

ίσως για κείνους που θεοποιούν το απόλυτο ή το τέλειο ή και το δέον γενέσθαι.

Ενδέχεται, όμως, όλοι τους να είναι γνήσιοι αγωνιστές, 

ενταγμένοι στον κοινό ταξικό αγώνα. Μπορεί ενμέρει…

…

Με κείνους που έχουν άποψη και θαρρετά την εκφράζουν,

όχι δημόσια, αλλά κατ’ ιδίαν,

εκεί που πρέπει.

Ίσως να κάνουν λάθος. Μα την εκφράζουν, και αυτό 

το δικαιούνται ως ελεύθεροι άνθρωποι.

Κι αυτοί που την ακούνε, την κατανοούν;

Θέλουν να την ακούσουν και να την επεξεργαστούν;

Επιθυμούν τη γνήσια και θαρραλέα αυτοκριτική;

Ή απλά, επειδή διαφωνούν ή θίγονται απ’ αυτή, 

αυτοί τότε τη δαιμονοποιούν και την απορρίπτουν;

Και δυστυχώς, απορρίπτουν και τον ίδιο τον ποιητή 

ή τον καθένα που έχει διαφορετική άποψη,

ακόμη και αν είναι μαζί τους 

στον αγώνα για μια άλλη κοινωνία;

…

Ας μην πάμε τόσο μακριά,

αφού ο Βλαδίμηρος αποκαταστάθηκε επίσημα και δημόσια, 

αρκετά νωρίς, μετά θάνατο, όμως.

Κι ως ένα βαθμό δικαιώθηκε.

…

Ας έρθουμε στο σήμερα κι ας συζητήσουμε 

με παρρησία γι’ αυτά τα ζητήματα.

Ας κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας, ατομική και συλλογική.

Ίσως να ωφεληθούμε όλοι μας…

Ίσως…! 

Αν συμβεί κάτι τέτοιο…!

Αν συμβεί…!