Το ριζικό μας

Τα συντρίμμια της ψυχής σου, στο σκοτάδι να τ’ αδειάσεις,
Στις ωδές της προσευχή σου, κάθε πεθυμιά ν’ αγιάσεις.

…..

Το ευάλωτό μου σώμα, το ‘ταξα στο θέλημά σου,
δάκρυ κι αίμα μου στο χώμα, ουρανός! στο πέταγμά σου.

Λευτεριά υπεραγία, άχραντη κι αγνή παρθένα,
πλούτισε τη νοσταλγία, θέσε μέτρο στον καθένα.

Δε ζητώ να ελεήσεις, τη φιλάνθρωπη ψυχή μου,
στις σεμνές μου απαιτήσεις, γίνε γη κι απαντοχή μου…

Πειρασμοί, πύρινα βέλη, σαρκικές ορμές κι οδύνη,
σε μι’ ανέσπερη νεφέλη, δες το φως, που τρεμοσβήνει…

Με ψυχή κι άγρυπνο μάτι, χτίσε κόσμο αγιασμένο,
τ’ ουρανού μας το κομμάτι, να ‘ναι ίσια μοιρασμένο.

…..

Των απόκληρων η μοίρα, μια φωτιά που ‘γινε στάχτη,
κύμα, ξενιτιά κι αρμύρα, σ’ ένα χρόνο λιποτάκτη.

…..

Μια παλιά φωτογραφία, σ’ έναν τοίχο νοτισμένο!
Θλιβερή αγιογραφία, όραμα της γης σβησμένο…