Η Αγέλαστή μας Πολιτεία

Έχω καιρό να γράψω στην αγαπημένη μου Κατιούσα. Δεν είναι ότι δεν υπάρχει έμπνευση απλώς η κοινωνία μεταβάλλεται ραγδαία σε εκείνο το τέρας που μισούμε και αυτό πολλές φορές είναι μη διαχειρίσιμο. Πλέον η ομορφιά μας τρομάζει. Έχουμε συνηθίσει τη φρίκη που έλεγε και ο Μάνος Χατζηδάκις. Υποταχθήκαμε στον εθισμό της, αφομοιωθήκαμε στη λήθη. Γίναμε και εκείνοι οι στίχοι από την Αγέλαστη Πολιτεία του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα: Μία φορά κι έναν καιρό ήταν μια πολιτεία: που απ’ όλες εξεχώριζε σ’ ολόκληρη τη χώρα, μια πολιτεία όμορφη μα πάντα λυπημένη, οι άνθρωποι αγέλαστοι, χαζοί και μουτρωμένοι, δεν ξέρανε χαμόγελο κι αγάπη τι σημαίνει. Καθένας τους εκοίταζε μονάχα τη δουλίτσα του, η καλημέρα ακριβή σαν να ‘τανε χρυσάφι, ποτέ δεν παίζαν τα παιδιά στους δρόμους, στην πλατεία, ποτέ δεν έγινε γιορτή, χορός και φασαρία, της βγήκε και το όνομα: Αγέλαστη Πολιτεία(…)

Μπήκαμε και στο περιβόητο κλίμα των ημερών και αναρωτιέμαι, ποιο κλίμα;! Εκείνο που μυρίζει θάνατο; Από την Παλαιστίνη μέχρι τα παγωμένα νερά του Λιβυκού πελάγους;  Από εκείνα τα παιδιά που δολοφόνησε το κράτος μέσα στα βαγόνια ενός τρένου και φωνάζουν ακόμη για δικαίωση; Από τους αστέγους αυτής της πόλης που περιφέρονται ως ζωντανοί-νεκροί ψάχνοντας τρόπο να βγουν από το σκοτάδι στο φως;! Από το «μαύρο» κατάλογο των γυναικοκτονιών; Από τη σήψη και τη δυσωδία όσων έρχονται στο φως της δημοσιότητας αναφορικά με κακοποιήσεις ανήλικων παιδιών; Από το ανύπαρκτο σύστημα δημόσιας Παιδείας και Υγείας που υπάρχει μόνο στα χαρτιά;! Από την πλήρη διάλυση του Κοινωνικού Κράτους και την πλήρη απαξίωση της ζωής, της υπόστασης και της αξιοπρέπειάς μας;!

Μπήκαμε στο περιβόητο κλίμα των ημερών και σκέφτομαι ότι αυτό που αξίζει τελικά είναι να παραμένεις άνθρωπος μέσα σ’ αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Να δίνεις το χέρι σε όποιον σηκώνεται, να αφουγκράζεσαι το διπλανό σου, να παρατηρείς τον πλησίον, να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου, να διεκδικείς τη ζωή που σου έκλεψαν, να παλεύεις για το δίκιο και να σπάει η φωνή σου όταν φωνάζεις για το άδικο, να στέκεσαι αλληλέγγυος σε όλου του κόσμου του λαούς, να είσαι μια γροθιά συμπαγής και ενωμένη με το όλον. Να αναγνωρίζεις το «σημαντικό άλλο» στα απλά, ταπεινά και καθημερινά χωρίς να είσαι ματαιόδοξος, ιδιοτελής και αλαζόνας. Να σκέφτεσαι την αξία του «Εμείς» και τον κίνδυνο που ελλοχεύει στη μοναξιά του «Εγώ».

Ίσως τότε να νοηματοδοτήσουμε αλλιώς τα φετινά Χριστούγεννα, να βγούμε από το χρυσό περιτύλιγμα που μας περιβάλλει και να κοιτάξουμε για μια στιγμή έξω από το μικρόκοσμό μας και καθ’ όλα εγωκεντρικό εαυτό μας. Θα δούμε τότε ότι σε μια γωνιά, ανάμεσα στη σαπίλα και στο βαθύ σκοτάδι υπάρχει αχτίδα φωτός και μια ελπίδα που περιμένει να αναγεννηθεί.

Καλές γιορτές με μοναδική ευχή να σταματήσει η ισοπέδωση της μαρτυρικής Λωρίδας της Γάζας και η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού.