«Να τα πούμε… να τα πούμε;;;»

Σήμερα (Δεκέμβριος 2018) άκουσα κάποια ιδιαίτερα  «κάλαντα» από την αγωνίστρια Ελένη Μακρυνιώτη – Τραγγανίδα. Μου τα τραγούδησε στο τηλέφωνο και τα έχω ηχογραφήσει. Έχουν ακόμα την δύναμη και την όρεξη αυτοί οι Άνθρωποι που τα είδαν όλα και τα έζησαν όλα… μες στον αγώνα και στη θύελλα του πολέμου που βρέθηκαν… να γράφουν και να τραγουδάνε τα δικά τους τραγούδια… Ακούραστη και ανεξάντλητη αυτή η γενιά όπως πάντα. Αν και είπαμε πολλά για την ιστορική περίοδο 1940-1949 οι αναμνήσεις της Ελένης δεν τελείωσαν ποτέ. Όλο και κάτι παραπάνω ακούω. Όλο και συμπληρώνω τις γνώσεις μου με μικρές ιστορίες… 

Αυτό συνέβη  και προχτές το βράδυ. Για ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ την πήρα στο τηλέφωνο και άκουσα μικρή ωραιότατη ιστορία για κείνα τα δύσκολα χρόνια και είπαμε και τα κάλαντα. Τι να πω; Γεροί να είναι λίγο ακόμα οι ΗΡΩΕΣ της Κατοχής και του ΔΣΕ, γιατί πιάσανε τα 90 και… όλο φοβάμαι για την υγεία τους. Κλείνω και σας εύχομαι ΚΑΛΗ  ΧΡΟΝΙΑ και λίγο μπόι παραπάνω για το Κόμμα μας. Μας αξίζει να ψηλώσουμε λίγο ακόμα όπως λέει και το τραγούδι. 

Να τα πούμε… να τα πούμε;;;

Αρχιμηνιά και Αρχιχρονιά
Για σε ΕΠΟΝίτικη γενιά
Κι ααρχή, κι αρχή καλός μας χρόνος
Μένει, μένει ο Παπανδρέου μόνος.

Άγιος Βασίλης έρχεται
Λαός τον υποδέχεται
Γέλια, γέλια και φασαρία
Δώρα του, δώρα του Λαοκρατία.

Βαστάει στο χέρι ένα χαρτί
Με του λαού την υπογραφή.
Χαρτί, χαρτί και καλαμάρι
Γεια σου Σκόμπη, γεια σου Σκόμπη «παλικάρι».

Το καλαμάρι έγραφε
Το λόγο σου διέγραφε
Δέντρο, δέντρο με πρασινάδα
Κατοχή δε θα φέρει στην Ελλάδα.

Και του χρόνου κυρά… Παίρνουμε ό,τι έχετε… και τσουράπια, για τους αγωνιστές που πολεμάνε στα βουνά μας… και αλάτι παίρνουμε (ήταν ελεγχόμενο για να μην φτάνει στους αντάρτες)… και μαλλί παίρνουμε και βαμβάκι παίρνουμε… για να πλέξουμε τις κάλτσες στους άντρες μας που πολεμάνε στα βουνά…

Τι να πω;;;  Τα λόγια μου είναι φτωχά μπροστά σ’ αυτούς τους γίγαντες της εποχής.