Κάτω από ξένες σημαίες

Στιγμιότυπα από το χτεσινό συλλαλητήριο για το Μακεδονικό ζήτημα.

-Ο κόσμος ήταν πολύς. Χωρίς παλμό, γιατί δεν έχει συνηθίσει να κατεβαίνει στους δρόμους και να διεκδικεί. Μεταφερόμενος με κάθε μέσο, από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Και σίγουρα πιο κοντά στο νούμερο που έδωσε η αστυνομία (140 χιλιάδες) παρά στο 1,5 εκατομμύριο που φαντασιώνονται οι διοργανωτές και ο ΣΚΑΪ (που κι αυτός άτυπα στους διοργανωτές ανήκει). Χώρια όσοι κατέτηκαν απλώς από περιέργεια, να κόψουν κίνηση.

Δεν παύει όμως να είναι μεγάλη συγκέντρωση. Απείρως πιο μαζική από το πανηγύρι με τις “παραιτηθείτσες”. Και σε κάθε περίπτωση, δυστυχώς, το πιο μαζικό συλλαλητήριο στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ.

-Η τεράστια ελληνική σημαία από το γερανό που σκέπαζε την πλατεία, σε έκανε αυτομάτως να σκεφτείς πως όλο αυτό το πλήθος είχε κατέβει  στο δρόμο κάτω από ξένη σημαία -κι ας ήταν ελληνική. Δεν κατέβηκε τόσα χρόνια για τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις που χάνονται -γιατί είχε στο νου του τις κτήσεις και τις “χαμένες πατρίδες”. Δεν κατέβηκε για όσα αφορούν άμεσα τη ζωή του, το μέλλον του, την επιβίωσή του. Δεν κατέβηκε για το νερό, το χρυσό, τα λιμάνια και τα αεροδρόμιο, για τον πλούτο και το λαό της Μακεδονίας, αλλά για το όνομά της, το περιτύλιγμα, για ενα πουκάμισο αδειανό -σαν τα σόγια που τσακώνονται για το όνομα του παιδιού.

Φωτό: Eurokinissi/Lato Klodian

-Την ίδια ώρα ένα τρομερό φωτογραφικό στιγμιότυπο αποτύπωνε μοναδικά την αντίφαση ανάμεσα στο λαό που υποφέρει κι αυτούς που χορταίνουν με φτηνό πατριωτισμό και λόγια του αέρα. Ίσως να φταίει βέβαια που η σημαία δεν είχε πάνω κάποιο ράσο, γιατί τότε “η νίκη είναι βεβαία”, όπως φώναζε ρυθμικά μια χορωδία από τα μεγάφωνα -στην καθαρεύουσα, μακριά από τη μαλλιαρίζουσα κάτι άλουστων, απάτριδων με μαλλιά και μούσια. Καθαρεύουσα, σαν κι αυτή που μιλάνε οι “αντιστασιακοί” της χρυσής αυγής, με το τρομερο σύνθημα “Νταν ή πίτας” που ψάχνουμε ακόμα το κρυφό του νόημα. Δεν αναφέρει και τίποτα σχετικό ο Ηρόδοτος να μας διαφωτίσει -λέει όμως άλλα.

-Το αργυρό μετάλλιο στο γραφικόμετρο, παίρνει ένα πανό στα σκαλιά της πλατείας προς τη Βουλή, που μας ενημέρωνε ότι η καταγωγή του βασιλιά Αλέξανδρου είναι από το Άργος. Το οποίο εξάλλου επικυρώθηκε κι από την απόφαση του έγκριτου δημοτικού συμβουλίου της πόλης! Και μας το βεβαιώνουν, σύμφωνα με το πανό πάντα, ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης. Το ότι είναι κι οι δυο προγενέστεροι του Αλέξανδρου, είναι μια μικρή λεπτομέρεια που δεν πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα. Στην τελική μπορεί να ήταν κάποια προφητεία, σαν αυτές του Παΐσιου, που πέφτουν πάντα μέσα.

-Δυνατή υποψηφιότητα για το βραβείο για την προβοκάτσια της μέρας έβαλε μια δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ που “πήρε συνέντευξη” από κάποιον διαδηλωτή που κρατούσε Ριζοσπάστη -έτσι λέει  η ρεπόρτερ- αλλά μόλις πήρε το λόγο, άρχισε το γνωστό εθνικιστικό τροπάριο “Μακεδονία ξακουστή”.
Κι ήταν σίγουρα Κουκουές ατός; Μα φυσικά, ρωτήστε και το φίλο μου τον ψεύτη…

-Οι διοργανωτές ευχαρίστησαν από το μικρόφωνο μια ιδιωτική εταιρία που τους παρείχε τέσσερα ασθενοφόρα για τις ανάγκες του συλλαλητηρίου και όσους δεν άντεξαν το συνωστισμό -που δημιουργεί δυσάρεστους συνειρμούς σα λέξη. Γενικά, ήταν ένας θρίαμβος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που αξιοποιεί εμπορικά τα πάντα, ακόμα και τα εθνικά σύμβολα: πέντε ευρώ η μεγάλη, ένα οι μικρές, πολυ καλές σημαίες έχω…

-Πολύ έξυπνη, από εμπορική άποψη, ήταν κι η εξόρμηση της εφημερίδας “Δημοκρατία”, που έδινε μεν δωρεάν τα φύλλα της, αλλά χτίζει όνομα και ξέρει σε ποιο κοινό απευθύνεται.

-Κερασάκι στην τούρτα, μια μεσήλικη κυρία που κοιτούσε ανήσυχη στον ουρανό τα ελικόπτερα της αστυνομίας και είπε μεταξύ σοβαρού κι αστείου “μας ψεκάζουν”. Το κακό είναι πως είναι από τις περιπτώσεις που μπορεί όντως να το εννοούσε σοβαρά και δεν ξέρεις τι να πιστέψεις.

-Το πραγματικό κερασάκι στην τούρτα του χτεσινού παροξυσμού του “εθνικού κορμού” φρόντισαν να το βάλουν τα ΜΑΤ που επιτέθηκαν με δακρυγόνα στα γραφεία του ΝΑΡ στα Εξάρχεια -όταν δεν έχεις χρόνο να μεταμφιεστείς με κουκούλες και τα σχετικά, αναλαμβάνεις δράση απευθείας- και οι νεοναζί που επιτέθηκαν στο αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός, στο Ψυρρή, για να δέσει το γλυκό της μέρας και να πάει κάτω το εθνικιστικό δηλητήριο…