«Η σοβιετική χώρα είναι για εμένα η γενιά μου, η πατρίδα μου!»
«Για τι είμαι έτοιμος να πεθάνω, σε αυτήν την ξεπλυμένη από τη βροχή γη στα περίχωρα της Μόσχας; Εγώ, ένας γιος των μακρινών στεπών, ένας γιος του Καζακστάν, ένας Ασιάτης, γιατί βρέθηκα να πολεμώ εδώ για τη Μόσχα, υπερασπιζόμενος αυτή τη γη όπου ο πατέρας, ο παππούς και ο προπάππους μου δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους;»
Οι λαοί της ΕΣΣΔ τότε και σήμερα
Του Ελισαίου Βαγενά*
Αυτές τις ημέρες, στα μέσα Γενάρη, στο μακρινό σε εμάς 1942 ολοκληρώθηκε η Μάχη της Μόσχας, όταν ο Κόκκινος Στρατός, απέκρουσε τις ναζιστικές ορδές, που από τον Οκτώβρη του 1941 είχαν φτάσει στα περίχωρα της σοβιετικής πρωτεύουσας. Ήταν η πρώτη σημαντική νίκη κατά του ναζισμού μπροστά στις πύλες της Μόσχας, που χάραξε στον ορίζοντα την προοπτική της νίκης κατά του φασιστικού άξονα.
Ο Καζάχος συγγραφέας Μπαουρζάν Μομισουλί, που έλαβε μέρος στη Μάχη της Μόσχας, ως ταγματάρχης τότε, (αποστρατεύθηκε με το βαθμό του Συνταγματάρχη) και αργότερα ανακηρύχθηκε Ήρωας της ΕΣΣΔ, έγραψε τα εξής για την ηρωική αυτή μάχη:
«Γιατί ζω; Γιατί ποιόν πολεμώ; Για τι είμαι έτοιμος να πεθάνω, σε αυτήν την ξεπλυμένη από τη βροχή γη στα περίχωρα της Μόσχας; Εγώ, ένας γιος των μακρινών στεπών, ένας γιος του Καζακστάν, ένας Ασιάτης, γιατί βρέθηκα να πολεμώ εδώ για τη Μόσχα, υπερασπιζόμενος αυτή τη γη όπου ο πατέρας, ο παππούς και ο προπάππους μου δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους; Πολεμώ με πάθος, που πριν δεν είχα επιδείξει και που καμία αγαπημένη δεν θα μπορούσε να ξυπνήσει μέσα μου. Από πού πηγάζει αυτό το πάθος;
Οι Καζάχοι λένε: ”Ένας άνθρωπος είναι ευτυχισμένος εκεί που τον πιστεύουν, όπου τον αγαπούνε”. Θυμάμαι μια άλλη παροιμία από το Καζακστάν: ”Είναι καλύτερο να είσαι πάτος στη γενιά σου, παρά σουλτάνος σε ξένη γενιά”. Η σοβιετική χώρα είναι για εμένα η γενιά μου, η πατρίδα μου!
Εγώ, ένας Καζάχος περήφανος για τον λαό της στέπας, τους θρύλους, τα τραγούδια, την ιστορία του, φέρω τώρα περήφανα τον βαθμό του αξιωματικού του Κόκκινου Στρατού, που διοικεί ένα τάγμα σοβιετικών στρατιωτών – Ρώσων, Ουκρανών, Καζάχων. Οι στρατιώτες μου, υποχρεωμένοι να εκτελούν αδιαμφισβήτητα κάθε διαταγή μου, εξακολουθούν να είναι άνθρωποι ίσοι με εμένα. Για αυτούς δεν είμαι το αφεντικό, ούτε άνθρωπος της άρχουσας τάξης. Τα παιδιά μας πηγαίνουν μαζί στο σχολείο, οι πατεράδες μας ζουν δίπλα δίπλα, μοιραζόμαστε τις ίδιες κακουχίες και τις λύπες μιας σκληρής εποχής…
Να γιατί πολεμώ στα περίχωρα της Μόσχας, σε αυτή τη γη όπου ο πατέρας μου, ο παππούς και ο προπάππους μου δεν πάτησαν ποτέ το ποδάρι τους!».
Η ηρωική πορεία μάχης του τάγματος υπό τη διοίκηση του Μπαουρζάν Μομισουλί περιγράφεται στο λογοτεχνικό ιστορικό βιβλίο του Αλεξάντρ Μπεκ «Η δημοσιά του Βολοκολάμσκ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής».
Σοβιετική αφίσα της εποχής: «Να υπερασπιστούμε τη Μόσχα»
Αλήθεια, τι θα έλεγε σήμερα ο Μπαουρζάν Μομισουλί, όταν θα μάθαινε ότι τα παιδιά των Καζάχων μεταναστών, όσων δηλαδή τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού δρόμου τους εξανάγκασαν να βρεθούν μακριά από τις στέπες του Καζακστάν, αυτή τη φορά για το μεροκάματο στη Μόσχα και στις άλλες ρωσικές πόλεις, έρχονται αντιμέτωπα με τον απαράδεκτο νόμο που απαγορεύει στα παιδιά των μεταναστών να πηγαίνουν στα ρωσικά σχολεία, εάν δεν αποδείξουν πως γνωρίζουν καλά τη ρωσική γλώσσα; Ότι εναπόκειται στην «ατομική ευθύνη» των μεταναστών – γονιών τους να φροντίσουν, μεταξύ άλλων να μάθουν τα παιδιά τους ρωσικά, ώστε να πάνε στο σχολείο στον τόπο που αυτοί εργάζονται;
Αλήθεια, τι θα έλεγε βλέποντας δύο λαούς Ρώσους και Ουκρανούς, που στα δικά του χρόνια μαζί χέρι-χέρι πολέμησαν το φασισμό, που είναι σάρκα από τη σάρκα του καπιταλισμού, να αλληλοσκοτώνονται σήμερα για το ποιοι καπιταλιστές θα πάρουν στα χέρια τους τα κοιτάσματα λιθίου, ουρανίου, πετρελαίου, φυσικού αερίου, άνθρακα, σιδήρου, τις σπάνιες γαίες γενικότερα τον ορυκτό πλούτο, όπως και τα λιμάνια, τα εργοστάσια, τα δίκτυα και όλα αυτά που κάποτε ήταν κοινή περιουσία των σοβιετικών λαών και στήριζαν την κοινή προκοπή τους;
Σίγουρα το αίμα του θα ανέβαινε στο κεφάλι! Θα αναρωτιόταν, βέβαια, πως φτάσαμε ως εδώ και πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν σήμερα όλα αυτά; Αλλά και γιατί οι λαοί, που έχουν τη δύναμη, την ιστορική εμπειρία και γνώση επιτρέπουν την αιματοχυσία για ξένα συμφέροντα, επιτρέπουν να αναβιώνει ο εθνικισμός και ο ρατσισμός, η ταξική εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση και όλα τα άλλα κοινωνικά αδιέξοδα της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας.
Τότε σίγουρα θα ξανάμπαινε στη μάχη, όχι για να στηρίξει τη μια ή την άλλη πλευρά των καπιταλιστικών συμφερόντων, όπως βλέπουμε αυτές τις μέρες να κάνουν οι δυτικοί μισθοφόροι στην Ουκρανία (στο όνομα της κάλπικης ΝΑΤΟικής «ελευθερίας» και της «πάλης με τον ρωσικό αναθεωρητισμό»), ή οι Σέρβοι εθνικιστές στη Ρωσία (στο όνομα της πανσλαβισμού και της Ορθοδοξίας), αλλά για να μπει οριστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας ο καπιταλισμός και η βαρβαρότητα που αυτός διαχέει…
*Ο Ελισαίος Βαγενάς είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ.
