Το ξέσκισμα…

Η Γροιλανδία είναι το μεγαλύτερο νησί του κόσμου με ούτε εξήντα χιλιάδες κατοίκους. Πριν το χοντρύνει ο Τραμπ με τα περί αγοράς ή κατάκτησής της, πολλοί νεαροί που ρώτησα τυχαία στον δρόμο δεν ήξεραν ούτε πού πέφτει, αρκετοί την μπέρδευαν με τη Νέα Ζηλανδία κι άλλοι απαντούσαν αόριστα ότι είναι κάτι με κρύο. Τα περί Αρκτικού Κύκλου, τα περί αυτόνομης περιοχής της δανέζικης επικράτειας και του θηριώδους ορυκτού πλούτου της κάτω από τους πάγους παραμένουν ψιλά γράμματα για τεράστιο αριθμό ανθρώπων πάνω στον πλανήτη Γη. Εξαιτίας μιας αδιαφορίας, μιας άγνοιας και μιας άθλιας γεωγραφικής εκπαίδευσης, όπως έχω ξαναγράψει εδώ, παρά το προνόμιο του γκουγκλαρίσματος που έχει η νέα γενιά.

Και έτσι είναι αδύνατον να σχηματίσουν κρίση για τα όσα διατείνεται ότι άμα δεν μπορεί να αγοράσει τα καταλαμβάνει στρατιωτικά αυτός ο επανακάμπτων πλανητάρχης, που έμπασε Αμερικανούς χουλιγκάνους στο άσπρο σπίτι ντυμένους Βίκινγκ. Δεν αμφιβάλλω πως σε λίγο καιρό θα βλέπουμε στο ίντερνετ, με τη βοήθεια και του φίλου του, του Μασκ, ότι οι λευκοί Αμερικάνοι είναι Γροιλανδέζοι που κατοικούσαν στις ΗΠΑ πριν από τους Ινδιάνους και τους έσπρωξαν σκουρόχρωμοι Μεξικάνοι και κάτι μαύροι που ήρθαν από την Αφρική, όχι με δουλεμπορικά αλλά με πονηρές πιρόγες κατά στίφη να απειλήσουν τον λευκό άνθρωπο τύπου Τραμπ.

Μπαίνουμε στο 2025 και λες και ήδη διαφαίνεται πως το δεύτερο τέταρτο του 21ου αιώνα θα είναι αυτό της ξεσκισμένης Ιστορίας, της ξεσκισμένης Επιστήμης, των ξεσκισμένων πατρίδων, δικαιωμάτων, ονομάτων και επομένως ανθρώπων. Η θεοποιημένη βία του χρήματος και του αίματος, η αντικατάσταση της γνώμης από την άποψη, χτίζουν με αστραπιαίες ταχύτητες μια εκδοχή μεταμοντέρνου μεσαίωνα. Η γνώμη για να σχηματιστεί απαιτεί γνώση. Η άποψη μπορεί πολύ εύκολα και άκοπα να σχηματιστεί από έναν ορυμαγδό πληροφοριών και οπτικοποιημένων μηνυμάτων, που στις μέρες μας αναπαράγουν αλγόριθμοι σε πλατφόρμες. Μάντης κακών δεν θέλω να γίνω, αλλά τώρα που θα αρχίσει να υποχωρεί λόγω Τραμπ η μαλλιοτραβηγμένη woke κουλτούρα, θα αντικατασταθεί από έναν γνωστικό ρατσισμό και η διαλεκτική θα καταστεί άχρηστη και βασικά αδίδακτη, αφού θα αρκεί η αριθμομηχανή ενός κινητού για να υπολογίσει το κέρδος αυτού που ενώ δεν γνωρίζει τίποτα καλά και σε βάθος, μπορεί να αποδείξει ότι ξέρει τα πάντα με το πάτημα ενός κουμπιού. Πολύ εύκολα ένας τέως παρουσιαστής και νυν και αεί μπίζνεσμαν, που τώρα θέλει να φτιάξει τη μεγάλη Αμερική καταπίνοντας θεωρητικά τον Παναμά, τον Καναδά και τη Γροιλανδία, μπορεί να αρχίσει να πουλάει και τον εαυτό του ως μετεμψύχωση του Μεγαλέξανδρου, αφού δεν πέθανε στα 33 του και η Μελάνια μπορεί να πείσει ότι είναι σιωπηλή γοργόνα σε τούτον τον αιώνα.

Δεν αστειεύομαι. Το ξέσκισμα της λογικής είναι το βασικό μέσο για να πλασάρει κανείς τις βίαιες διεργασίες καταλήστευσης του πλούτου των λαών ως εκπολιτιστικές ευεργεσίες. Οι ελάχιστοι υπερπλούσιοι αυτής της Γης επιδεικνύουν σε αυτό το δεύτερο τέταρτο του αιώνα ως ισχύ τον μύχιο φόβο των καπιταλιστών, ότι ως φυσικά πρόσωπα είναι λίγοι και οι φτωχοί κολασμένοι αυτής της Γης τόσοι πολλοί, που μόνο ένα βήμα μπροστά να κάνουν όλοι μαζί θα τους εξαφανίσουν. Ο Μασκ, λόγου χάρη, έχει υπερβεί την Μαρία Αντουανέτα, αλλά όχι τη γκιλοτίνα, με αστικοδημοκρατικούς έστω όρους εντυπώσεων. Και τρέμει, εξ ου και η ανάγκη του να μπουρδολογεί καθημερινά, αναπαράγοντας την πολιτική ως άτεχνο καρτούν, ότι ακόμα κι αν σβήσουν όλα …τα διαδίκτυα στη Γη οι άνθρωποι θα βρουν τρόπο να επικοινωνήσουν έως την ανατολή του ήλιου, ενώ αυτός θα μετράει τους δορυφόρους που θα του πέφτουν στο κεφάλι σαν κατάρες από έναν ουρανό που δεν δέχεται να είναι ιδιωτικός. Αν επιζήσει, θα τον πει κομμουνιστή…

Δεν χρειάζεται κάποιο ιδιαίτερο νοητικό άλμα να φτάσει κανείς με τρεις παραγράφους από τη Γροιλανδία στον ουρανό. Μια διατήρηση της απλής λογικής του απλού νου είναι αρκετή για να ακυρώσει, με πέρασμα στη δράση όμως, όλες αυτές τις πολιτικές καρικατούρες που περιβάλλονται τον τύπο της προσωρινής εξουσίας, απευθυνόμενης σε μάζες ψηφοφόρων. Θαρρώ λοιπόν πως καθήκον όλων μας των ανθρώπων που ο καθένας από μας ξέρει, κι ας μην το παραδέχεται, ότι ανήκει σε μια μάζα εργαζομένων που δεν δουλεύει πια για να ζει αλλά ζει για να δουλεύει, είναι να βγούμε έξω από τα μιντιακά μας καβούκια και να καλλιεργήσουμε, συντηρήσουμε, ξεσκουριάσουμε, διαλύσουμε, φροντίσουμε και χρησιμοποιήσουμε τελικά τον κοινό μας νου, με σκοπό την ανάδειξη μιας κοινής συνείδησης ενός καλύτερου κόσμου, για να τον χαιρόμαστε ως δημιουργοί του και όχι να τον καταναλώνουμε προς όφελος του εκμεταλλευτή του.