Γιορταστικό καλωσόρισμα…

Και καθώς ο πιλότος ανήγγειλε την προσγείωση στην γειτονιά του Πολύφημου ανήμερα των Χριστουγέννων, νιώθαμε ήδη την καθοδική πορεία του αεροσκάφους με μια αίσθηση ανακούφισης, παρ’ όλη την αυτάρεσκη σε κάποιους δήθεν αδιαφορία. 

Και ενώ πλησίαζε στο έδαφος, τόσο που ν’ αρχίζουν τα μεγέθη ν’ ανακτούν την πραγματική τους διάσταση και οι προσδεμένοι την πραγματική, την φυσιολογική τους διάθεση, ξαφνικά φουλάρουν οι μηχανές, ο σχεδόν εκκωφαντικός θόρυβος της απογείωσης κυκλώνει τα τύμπανα, τα σπίτια κάτω ξαναπαίρνουν το μέγεθος του σπιρτόκουτου, οι άνθρωποι ξαναγίνονται μυρμήγκια, “το μεγαλύτερο ανάκτορο ένα μικρούλι τόπι”  κι αρχίζει, ν’ ανεβαίνει πάλι εκείνο το γιγάντιο σιδερένιο κουκούλι, χωριό ολάκερο θαρρείς με διακόσιους πάνω κάτω χωριανούς, άγνωστους γνωστούς καθισμένους πλάι πλάι…

Ένα καμουφλαρισμένο σύγκρυο ξεσκεπάστηκε και μια χλωμάδα άρχισε ν’ απλώνεται στην έκφραση των επιβατών, καθώς προσπαθούσαν ν’ ανασύρουν την καταχωνιασμένη ψυχραιμία τους. 

Για ελάχιστα λεπτά…

Κι ύστερα ξαναχτυπάει το καμπανάκι κι ακούγεται πάλι ο πιλότος καθησυχαστικός πια, να λέει:

“Κυρίες και κύριοι τώρα θα έχουμε την χαρά, ν’ απολαύσουμε από ψηλά  για πέντε λεπτά ακόμη αυτή την όμορφη πόλη και την σπηλιά του Πολύφημου, διότι στον διάδρομο προσγείωσης βολτάρουν αμέριμνα δύο σκυλάκια…”

Μακρόσυρτες εκπνοές ξέφυγαν εδώ και κει, γεμίζοντας την περίκλειστη ατμόσφαιρα ανακούφιση… 

Ίσως ήταν ένα αλλιώτικο γιορτινό καλωσόρισμα, Χρονιάρες μέρες με Χρονιάρες ευχές. Σίγουρα όμως ήταν και μια αδιαμφισβήτητη υπεροχή δύο αθώων τετράποδων, κατάντικρυ στην ψευδαίσθηση του ανθρώπου για τούτη την υπεροχή.

Ήταν 25 Δεκεμβρίου του 2024, ανήμερα των Χριστουγέννων. Και κανείς δεν υπολόγιζε τότε -ούτε και γνώριζε- τι μπορεί να συμβεί με τέτοιους αστάθμητους (ή σταθμισμένους..;;;) παράγοντες. Κανείς δεν φανταζόταν τότε, ούτε και θα ήθελε να φανταστεί, τι θα συνέβαινε μετά από λίγες μέρες στην Νότια Κορέα…

Χρύσα  Μπαΐρα