Αγγελική Ραυτοπούλου: Η μοναξιά των δένδρων

Το ποίημα “Η μοναξιά των δένδρων”, της Αγγελικής Ραυτοπούλου, δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά:

Η μοναξιά των δένδρων

Σαν κατεβήκαμε στην μοναξιά των δένδρων
-ένα αχαλίνωτο πρωινό με πολλή βροχή-
θεωρήσαμε πως ο ορισμός του ονείρου
ήταν μοναχά και ακριβώς αυτό, μια σταγόνα.
Και βαυκαλιστήκαμε υποψιαζόμενοι τον ένοχο,
τον κλέφτη, τον ψεύτη, τον άπληστο.

Κι έπειτα ανακαλύψαμε την στέρνα
με το βρόχινο νερό
και τα εκατομμύρια όνειρα των σταγόνων.
Κατηγορήσαμε τον απλό άνθρωπο
που τόλμησε να ονειρευτεί
αμέτρητα κόκκινα όνειρα
και τον εκτελέσαμε.

Την επαύριο στα λάγνα χείλη της εξουσίας
το χαμογέλιο στεγνό κι η υποψία
πως αμέτρητοι απλοί άνθρωποι
έχουν στέρνες ονείρων.
Έτσι αναίμακτα μπήκε στην διατίμηση τ’ όνειρο
κι ο έμπορας της ελπίδας αισχροκερδεί
μοιράζοντας υποσχέσεις βροχής.

Και πάντα με την φωνή του ντελάλη
θυμόμαστε τον εκτελεσμένο απλό άνθρωπο
κι έπειτα πειθήνιοι και σιωπηλοί
στοιβαζόμαστε στην σειρά
προσμένοντας τον έμπορα..

Φτωχή μου ανθρωπότητα, πόσο κουράγιο θέλεις..

Αγγελική Ραυτοπούλου

 

Έργο: Σέπια και μαύρη σινική μελάνη, εμπνευσμένο από μικρό σκίτσο του Βαν Γκογκ: “Γυναίκες στο ανθρακωρυχείο του Μπορινάζ μαζεύουν κάρβουνο.”