Ντεγκρές: Γραφικότητες ή υπαρκτοί κίνδυνοι;

«Με την ετυμηγορία του λαού στην αρχή και τη σαφή βούληση του συντακτικού νομοθέτη έπειτα εξοβελιζόταν, μια για πάντα, από την πολιτειακή και πολιτική ζωή μας ένας επιζήμιος και ζημιογόνος θεσμός» έγραφε ο αοίδιμος καθηγητής Γιώργος Παπαδημητρίου εν όψει της ψήφισης σχεδίου νόμου από την τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για την τύχη της περιουσίας της δυναστείας των Γλυξβούργων και την διευθέτηση των φορολογικών τους υποχρεώσεων (άρθρο με τίτλο Η επαίσχυντη συμφωνία, δημοσιευμένο στην εφημερίδα Τα Νέα, 15/09/1992, σελ. 13). Αυτή την ετυμηγορία και την βούληση ουδέποτε αποδέχθηκε ο έκπτωτος μονάρχης, όσο ζούσε. Την ίδια στάση υιοθετούν και οι απόγονοί του. Λίγοι, ίσως, θα έδιναν κάποια σημασία στις δηλώσεις της οικογένειας αυτής, τα μέλη της οποίας εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται με ανύπαρκτους στο πολιτειακό πλαίσιο της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας τίτλους, εάν δεν είχε λίαν προσφάτως προηγηθεί η εξαιρετικά ταχεία και μεγαλόψυχη σπουδή της κυβέρνησης να τους απονείμει την ιθαγένεια της πατρίδας μας.

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι και οι απόγονοι της έκπτωτης δυναστείας των Γλυξβούργων, εφοδιασμένοι με το νέο τους επώνυμο και την καινούργια τους ιθαγένεια, δεν έχασαν καθόλου χρόνο: αμέσως επιδόθηκαν στις δημόσιες παρουσίες και τα δελτία τύπου, στα οποία, με περισσό κομπασμό, αυτοαποκαλούνται «πρίγκιπες» ή και άλλα παρεμφερή σοφίσματα από περασμένα μεγαλεία τους. Παραδόξως τους διέφυγε να δηλώσουν ή, έστω, να αφήνουν και την παραμικρή υπόνοια ότι θεωρούν εαυτούς απλούς Έλληνες πολίτες, όπως τόσες και τόσοι. Η δραστηριοποίησή τους στην κοινωνική ζωή αποτελεί την προβαθμίδα για την επαναδραστηριοποίησή τους στην πολιτική και πολιτειακή ζωή του τόπου. Η ως άνω ακόρεστη επιμονή τους μαρτυρεί την αδιάσειστη πρόθεσή τους να διεκδικήσουν να επανέλθουν κάποια στιγμή στα πράγματα με την πρόσκτηση αυτής της κατηργημένης ιδιότητας.

Εξ επόψεως τρέχουσας επικαιρότητας, τα δελτία τύπου και οι αυτοαποκλήσεις της χωρίς θρόνο και βασίλειο βασιλικής οικογενείας θα μπορούσαν να αποτελούν γραφικότητες, επίδειξη άγνοιας για την γνώμη που έχει η ελληνική κοινωνία για τον βασιλικό θεσμό ή ικανοποίηση της καταπιεσμένης ανάγκης (αυτο)προβολής. Ευχάριστο θέαμα για τους εναπομείναντες νοσταλγούς του θεσμού. Εύκολη είδηση για τα δελτία ειδήσεων, τις κοσμικές στήλες και τις εκπομπές σχολιασμού καθημερινότητας. Αφορμή για σαρκαστικό σκέρτσο σε θερινή επιθεώρηση. Από συνταγματική, όμως, σκοπιά αυτό οδηγεί σε δύο παρατηρήσεις, οι οποίες συνδέονται στενά η μία με την άλλη: αφ’ ενός μεν η χρήση τίτλων ευγενείας και διακρίσεων, η οποία ρητώς απαγορεύεται από την παράγραφο 7 του άρθρου 4 του Συντάγματος, αποτελεί ευθεία παραβίαση του ίδιου του corpus του Συντάγματος, στο οποίο διά του όρκου υποσχέθηκαν αφοσίωση και πίστη· συνιστά, επίσης, συμπεριφορά αντίθετη προς την παρ. 1 του άρθρου 1 του Συντάγματος, το οποίο καθορίζει το πολίτευμα της Ελλάδας ως Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας· αφ’ ετέρου δε, η πείσμων εμμονή τους να μην αναγνωρίζουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 8ης Δεκεμβρίου 1974 και να ποιούνται χρήσιν τέτοιων «τίτλων» αποκαλύπτει το εξυφαινόμενο -ενδεχομένως μακρινό, αλλά πάντα υπαρκτό- σχέδιό τους για σταδιακή, βαθμιαία υπονόμευση του πολιτεύματος της αβασίλευτης δημοκρατίας, με την προοδευτική, συν τω χρόνω, καλλιέργεια κλίματος ανοχής και μελλοντικά, γιατί όχι, και αποδοχής ή/και επανόδου. Οι ως άνω παρατηρήσεις χρωματίζονται ακόμη πιο έντονα και προσλαμβάνουν πιο βαθύ νόημα, εάν ληφθεί υπ’ όψει ότι αμφότερες οι προαναφερθείσες συνταγματικές διατάξεις ανήκουν στις μη δεκτικές αναθεωρήσεως διατάξεις, όπως οριοθετούνται στην παρ. 1 του άρθρου 110.

Κανείς, φυσικά, δεν περιμένει η κυβέρνηση να επιδείξει τις περιώνυμες ευαισθησίες της και να ανακαλέσει αμεσότατα τις διοικητικές πράξεις, με τις οποίες χορηγήθηκε η ιθαγένεια σε όσα πρόσωπα προβαίνουν στις ως άνω δηλώσεις – ενέργειες παραβίασης του Συντάγματος ή στην έκδοση ανάλογων δελτίων τύπου. Θα δυσαρεστηθεί δυνητικό φιλομοναρχικό εκλογικό κοινό της, το οποίο απομακρύνθηκε από την κάλπη των πρόσφατων εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπως κατέδειξαν τα αποτελέσματα. Εξ άλλου, τρέχει η διαδικασία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν υπάρχει καιρός για άλλα θέματα. Αλλά ακόμη πιο δυσωδώς ένοχη φαντάζει η εκκωφαντική σιωπή της κυρίως αντιπολίτευσης. Με ποιο ηθικό πλεονέκτημα (sic!) να αναδείξουν το θέμα όσοι (ΠΑ.ΣΟ.Κ.) συγκυβέρνησαν με τον ακροδεξιό ΛΑ.Ο.Σ. του Γ. Καρατζαφέρη ή (οι αρίφνητες φυλές και κομματίδια που έχουν αναδειχθεί από την αποσύνθεση της πρώτης φορά γιαλαντζί αριστεράς του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) τους ακροδεξιούς ΑΝ.ΕΛ. του Π. Καμμένου;

Σε τέτοιες συνθήκες κρίνεται απαραίτητη η διαρκής δημοκρατική επαγρύπνηση, ώστε να αποφύγουμε να εμπλακούμε σε νέες πολιτειακές περιπέτειες στο μέλλον. Σε αντίθετη περίπτωση ελλοχεύει ο κίνδυνος να επισυμβούν τέτοιες ανατροπές, οι οποίες θα οδηγήσουν να καταστούν επίκαιρα τα ερωτήματα του Ανωνύμου του Έλληνος «Διατί, ἀδελφοί μου, νὰ θέλωμεν νὰ ἀλλάξωμεν κύριον, ὅταν μόνοι μας ἠμποροῦμεν νὰ ἐλευθερωθῶμεν; Νομίζετε νὰ εἶναι ἐλαφρότερος ὁ ζυγὸς μιᾶς ξένης δυναστείας; Δὲν στοχάζεσθε, ὅτι πάλιν ζυγὸς εἶναι;» (Ανωνύμου του Έλληνος, Ελληνική Νομαρχία ήτοι λόγος περί ελευθερίας, Βιβλίο τέταρτο, Οι συνεργοί της τυραννίας).

Βασίλειος Λ. Παπαζήσης Σκουδαρόπουλος