Γιατί με την Αγωνιστική Συσπείρωση Κοινωνικών Λειτουργών στις εκλογές του ΣΚΛΕ στις 26/2/25;!

Αν με ρωτούσε κανείς γιατί θα πρέπει να μας στηρίξει σε αυτές τις εκλογές νομίζω θα του απαντούσα ξεκάθαρα ότι η ηθική των Κοινωνικών Λειτουργών εκφράζει την ανάγκη και τη διεκδίκηση για μια δίκαιη και καλύτερη ζωή. Ότι πρέπει να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας αξίζει, για να δυναμώσει η φωνή μας και να ορθωθεί ακόμη περισσότερο ο λόγος μας σε μια κοινωνία και σε ένα πολιτικό σύστημα που συνειδητά κωφεύει και βάζει πάνω από τις ζωές μας καθημερινά τα κέρδη. Αντικειμενικά, στον 21ο αιώνα ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε όλες τις προϋποθέσεις για την κατάκτηση των σύγχρονων αναγκών μας βιώνουμε καθημερινά την εργασιακή επισφάλεια, τον κοινωνικό και εργασιακό αποκλεισμό. Οι περισσότεροι από εμάς είτε εργαζόμαστε σε καθεστώς ομηρίας με συμβάσεις ΙΔΟΧ, είτε είμαστε έρμαια των συμβάσεων έργου, είτε βρισκόμαστε συχνά αντιμέτωποι με την πόρτα της ανεργίας και της ανασφάλειας. Το αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά είναι πιο αναγκαίο από ποτέ όπως και το αίτημα για την ύπαρξη ενός κράτους πρόνοιας επαρκώς στελεχωμένου και όχι κατακερματισμένου και απαξιωμένου που θα είναι εστιασμένο στον άστεγο, τον άνεργο, τον/τη μονογονέα, την επιζήσασα από έμφυλη βία, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, τον ηλικιωμένο, τον ψυχικά πάσχοντα, κάθε άνθρωπο που βρίσκεται σε άμεσο ή έμμεσο κίνδυνο αλλά και κάθε ευάλωτη κοινωνικά ομάδα.

Αν με ρωτούσε κανείς γιατί, θα του απαντούσα γιατί πρέπει να «προφτάσουμε την αυγή και το αύριο και να δημιουργήσουμε νέους χρόνους και εποχές», για την ανατροπή, για τα ατομικά και κοινωνικά μας δικαιώματα, τις δημοκρατικές, ατομικές και συλλογικές μας ελευθερίες. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να είμαστε μια γροθιά συμπαγής και ενωμένη που εκτός από τη στιγμή της εκλογικής διαδικασίας θα βρίσκεται έξω στους χώρους δουλειάς, στις συλλογικές διαδικασίες, στους δρόμους εκεί που χτυπά ο παλμός της κοινωνίας, στους καθημερινούς αγώνες και σε εκείνες τις μάχες και διεκδικήσεις που δεν δόθηκαν ακόμη μακριά από συντεχνιακές λογικές και κοινωνικούς αυτοματισμούς.

Αν με ρωτούσε κανείς γιατί, θα του απαντούσα γιατί διεκδικούμε μαζί, αποκλειστικά δημόσιο, δωρεάν, ενιαίο σύστημα Πρόνοιας και Κοινωνικής Πολιτικής, μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, κατάργηση ελαστικών σχέσεων εργασίας, στελέχωση όλων των δομών και υπηρεσιών, υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας, ενίσχυση των υπαρχουσών και ανάπτυξη νέων Υπηρεσιών Κοινωνικής Πρόνοιας σε πανελλαδικό επίπεδο με αποκλειστική ευθύνη του κράτους, μονιμοποίηση των συμβασιούχων, επικουρικών και αναπληρωτών συναδέλφων, κατάργηση της διάκρισης ΠΕ-ΤΕ, ενιαίο κλάδο Κοινωνικών Λειτουργών και προστασία των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων, άμεση λήψη μέτρων για την καταγραφή, την πρόληψη και την αντιμετώπιση επαγγελματικού κινδύνου, την ένταξη της ειδικότητας των Κοινωνικών Λειτουργών στη χορήγηση επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας, ένταξη στα βαρέα και ανθυγιεινά, ένταξη των Κοινωνικών Λειτουργών στους επαγγελματίες που δύνανται να ασκούν ψυχοθεραπευτικές πράξεις, εξαίρεση των αυτοαπασχολούμενων Κοινωνικών Λειτουργών από το ΦΠΑ, πρακτική άσκηση των φοιτητών με πλήρεις αποδοχές και εργασιακά δικαιώματα, εκπαίδευση, μετεκπαίδευση και κλινική εποπτεία όλων των Κοινωνικών Λειτουργών με κρατική χρηματοδότηση από δημόσιους φορείς παιδείας, υγείας, δικαιοσύνης, χωρίς καμία εμπλοκή επιχειρηματικών ομίλων.

Αν με ρωτούσε ξανά κανείς γιατί, θα του απαντούσα με γνώμονα πάντα την ιδεολογική μου και πολιτική μου σκέψη με τα λόγια του ίδιου του Μαρξ ότι είμαστε εδώ γιατί πιστεύουμε σε «εκείνη την κοινωνία στην οποία ο ποιητής θα ψαρεύει και ο ψαράς θα γράφει ποιήματα» και γιατί «κυνηγώντας το Όνειρο και το Εμείς, όσοι απομείναμε εραστές της κοινωνίας της Ουτοπίας» θα καταφέρουμε μαζί εκείνο το σπουδαίο και το ανέφικτο.

«Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων. Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες. Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή μπροστά στο θάνατο ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα… Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε μια θέση στη ζωή των άλλων ή ένα θάνατο για τη ζωή των άλλων…»

Θάνου Έφη
Κοινωνική Λειτουργός
Εργαζόμενη στον Εθνικό Οργανισμό Πρόληψης και Αντιμετώπισης Εξαρτήσεων
Υποψήφια με την Αγωνιστική Συσπείρωση Κοινωνικών Λειτουργών