Strike first, strike hard, no mercy (Από μια πρωτοχρονιά στην Κούβα, στις 28 Φλεβάρη των Τεμπών)

Για όσους και όσες αρέσκονται στη νοσταλγία της δεκαετίας του ’80 η φράση του τίτλου δεν τους είναι ξένη, για τους υπόλοιπους προέρχεται από τις ταινίες Karate Kid και την πρόσφατη σειρά Cobra Kai. Βασικά η φράση αυτή ήταν το μότο του ντότζο Cobra Kai, των βασικών “κακών” της σειράς. Τότε.

Πέρασαν τριάντα περίπου χρόνια, και πλέον η σειρά εστιάζει σε έναν από τους κακούς των ταινιών. Έναν πλέον αντιήρωα. Ο οποίος μέσα από έξι σεζόν και διαφορετικά μονοπάτια οδηγείται στην απόλυτη κάθαρση και, μέσα από αυτή. στη δικαίωση. Όχι όμως μέσα από ένα αναμενόμενο happy end, αλλά από ένα τεράστιο plot twist που για λόγους κινηματογραφικής ευγένειας δε θα αναφερθεί. Δεν έχει και τόσο σημασία. Σημασία έχει αυτό που περνά ως μήνυμα η σειρά: το παρελθόν δεν αλλάζει, εμείς όμως μπορούμε και μέσα από αυτό έχουμε τη δυνατότητα να το ξανανοηματοδοτούμε.

Πολλές φορές με πολιτικούς όρους αυτό αναφέρεται ως επαναθεμελίωση αν και νομίζω πως η σειρά το δείχνει όσο καλύτερα θα μπορούσαν εκατό βιβλία. Οι ήρωες αντιλαμβάνονται ότι πολλά από τα αρνητικά που έζησαν δε μπορούν να τα αλλάξουν, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι χρειάζεται και να τα απορρίψουν, και σε μια δραματική σειρά γεγονότων επιλέγουν να τα αγκαλιάσουν, να τα αποδεχτούν και μέσα από αυτά να αναδείξουν τα θετικά τα οποία κέρδισαν και να δώσουν ένα διαφορετικό νόημα στο παρελθόν τους.

Η σκηνή η οποία γίνονται όλα αυτά πραγματικά προκαλεί ανατριχίλα σε όσους και όσες έχουν μεγαλώσει με αυτές τις ταινίες. Και με μια ελπίδα για το μέλλον, όχι των χαρακτήρων αυτή τη φορά αλλά το δικό μας. Και εδώ έρχεται η νέα έννοια του μότο strike first, strike hard, no mercy. Συνοπτικά βασίζεται στο ότι δεν περιμένουμε παθητικά, δεν αφήνουμε χώρο στις αμφιβολίες και στον εχθρό και κινούμαστε αποφασιστικά. Μια φράση πολύ χρήσιμη για τις μέρες στις οποίες ζούμε. 

Μέρες οι οποίες κυριαρχούνται από την μαζική αντίδραση για το έγκλημα στα Τέμπη, εν όψει της επετείου των δύο ετών, και την απεργία σε στήριξη της προσπάθειας των συγγενών να βρουν δικαιοσύνη. Μια έννοια χαμένη και ξεχασμένη τα τελευταία χρόνια σε μια Ελλάδα που όλο και περισσότερο θυμίζει την Κούβα τις τελευταίες ημέρες της δικτατορίας του Μπατίστα. Μιας χώρας η οποία το μόνο που παράγει είναι τουρισμό, ένα καφενείο (αν όχι κάτι άλλο) για τις υπόλοιπες χώρες, με μια κυβέρνηση μαφιόζων με άμεση συνεργασία με τα πιο διεφθαρμένα κομμάτια του κεφαλαίου. 

Η κυβέρνηση αυτή είναι με τη σειρά της τρομοκρατημένη από αυτό που βλέπει να έρχεται στις 28 Φλεβάρη χρησιμοποιεί τα πιο χυδαία μέσα, απειλές, ψέματα, αλήτες ρουφιάνους δημοσιογράφους, ύβρεις κατά των συγγενών των θυμάτων, ό,τι μπορεί για να κάμψει το ηθικό του λαού. Δεν έχει μάθει όμως πως όποτε έπραξαν αντίστοιχα στο παρελθόν, τα αντίθετα αποτελέσματα είχε. Και εφόσον δεν έχουν διάθεση να παραθέσουν κάποιο στοιχείο, να αναλάβουν την οποιαδήποτε ευθύνη, να πουν το οτιδήποτε πέρα από άναρθρες κραυγές και το ανεπανάληπτο επιχείρημα του είμαστε αθώοι γιατί το λέμε, είναι αναπόφευκτο να συναντήσουν την αρχή του τέλους τους στις 28. 

Μπορεί τα δύο τελευταία χρόνια, τα δέκα, τα είκοσι τελευταία χρόνια να έκανε ο καθένας, να κάναμε πολλά λάθη, να μην είδαμε αρκετά πράγματα, αλλά όπως αναφέραμε και πριν αυτό δε μπορεί να αλλάξει. Αυτό που μπορεί να γίνει όμως είναι όλα αυτά να τα αποδεχθούμε, να τα χρησιμοποιήσουμε και να κατέβουμε περήφανα και με δύναμη στις 28 στο δρόμο, να μετατρέψουμε το θρήνο, την απελπισία, την οργή σε μια γιορτή χαράς που είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο και απέναντι σε ό,τι πιο μαύρο έχει αναδείξει η κοινωνία. 

Στην Κούβα αυτό έγινε την παραμονή μιας πρωτοχρονιάς αναγκάζοντας τον Μπατίστα και τους καθεστωτικούς να φύγουν με αεροπλάνο. Φυσικά και οι εποχές αλλάζουν, και τα πράγματα γίνονται κάθε φορά προσαρμοσμένα στην πραγματικότητα της κάθε περιόδου. Αυτό όμως δεν αλλάζει τη χαρά και την ανυπομονησία για το λαό να στρέψει τον φόβο των μαζών από αυτόν σε όσους τον αντιμετωπίζουν σα θήραμα. 

Πάνος Χριστοδούλου, Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, Ιατρός Δημόσιας Υγείας και κοινωνικής Ιατρικής,  MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης