Ο οίκος των ανθρώπων

Η νύχτα πέφτει απάνω μας
κι οι ώρες σιγογέρνουν,
μιά ομολογία μαρτυρά πως είμαστε μονάχοι,
σαν πλέκουν στο στερέωμα βαθειά οι μονομάχοι
αστερισμών μυθεύματα
και μύθους των ανθρώπων..

Κι αν ήρθες πάλι στα βουβά
περάσματα των τόπων,
πώς σε καθόρισε αργά στο μνήμα των αρχόντων
μιά ιαχή πολεμική, βαριά, καταραμένη..

Πώς μαρτυρήσαν τα θεριά πως πια δεν γαληνεύει
η θάλασσα και η στεριά, που μίζερη σαν κλέφτης
μεσοστρατίς με την σκιά σου παίζει,
σαν την ζωή που σέρνεται και θάνατο ορμηνεύει..

Η νύχτα πέφτει απάνω μας,
μυστήρια πώς σαλεύουν
και δάκρυα κι άγια μυστικά
κι ανταριασμένοι βράχοι,
σαν σέρνουν στο στερέωμα βαριά οι ξιφομάχοι
μυσταγωγών μυστήρια
και ύμνους των ανθρώπων.

Στην άγια χάρη πώς λυγά η θέληση κι η μνήμη,
θεριό που κύλησε γοργά στον θόλο και στην μήνι
και ο αρχαίος λογισμός κι ο θυρεός, σκοτάδι,
σαν κύλησε στον Άδη το μαύρο το νερό..

Γαλαζοπράσινη στεριά πλέει στον ουρανό
κι ο μάντης να καμώνεται πως τίποτα δεν ξέρει
κι ο ´ξάγγελος*να θάβει στο νερό
τα μυστικά τα βρόμικα του οίκου των ανθρώπων..

* Εξάγγελος: Το πρόσωπο του αρχαίου δράματος το οποίο αφηγείται όσα δεν γίνονται επί σκηνής, αλλά έλαβαν χώρα μέσα στο ανάκτορο ή τον ναό.

Αγγελική Ραυτοπούλου

Έργο με σινική μελάνη