Αστική Δημοκρατία…

Όταν στα δεκαέξι μου μάθαινα τα πρώτα μου μαθήματα για την αστική δημοκρατία, ο τότε καθοδηγητής μου, που ήταν βγαλμένος μέσα από το ταξικό καμίνι της φοβερής δεκαετίας του 40-50, ήταν πεπεισμένος όταν μου τα δίδασκε που με έκανε να έχω κάποιες επιφυλάξεις για την τόση σιγουριά του. 

Από τότε για πολλά χρόνια υπηρετώντας το εργατικό κίνημα, ένα εργατικό κίνημα που πέρασε από χίλια κύματα, με δίδαξε ότι όσα κύματα ακόμα και αν περάσει, ένα πράγμα είναι στη συνείδησή μου πεντακάθαρο. Ότι το μέλλον του ανθρώπινου πολιτισμού είναι φωτεινό, μόνο κάτω από τις συνθήκες οργάνωσης της κοινωνίας από την ιδεολογία και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Μόνο με την εξέλιξη των κοινωνιών όπως με ακρίβεια περιέγραψε ο Ένγκελς στην «καταγωγή της οικογένειας, του κράτους και της ατομικής ιδιοκτησίας» που κάθε στιγμή αποδεικνύεται στην πορεία της ζωής των λαών, μπορεί η εργατική τάξη να απελευθερώσει τον εαυτό της και τους συμμάχους της από την σκλαβιά της αστικής τάξης και της δημοκρατίας της.

Το  πώς αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία τους, το δείχνουν οι αστοί καθημερινά. Άλλοτε διακριτικά, άλλοτε ωμά. Ποιος εργαζόμενος δεν κατάλαβε πώς την εννοεί ο Μητσοτάκης τη δημοκρατία τους, όταν τόσο ωμά και αλαζονικά μιλάει στη βουλή και την όποια απόφαση της βουλής τη θεωρούν κολυμπήθρα του Σιλωάμ για το τρομερό έγκλημα στα Τέμπη;  Όταν τόσο απροκάλυπτα περιφρονούν ένα λαό που δεν γουστάρει να τον βλέπουν για βλάκα. 

Ό,τι όμως και να κάνουν, η εργατική τάξη βαδίζει στη λεωφόρο του μέλλοντος, γιατί και δεν μπορεί και δεν θέλει να λειτουργεί μέσα σε ένα σάπιο πολιτικό – οικονομικό σύστημα που υπόσχεται πολλά για τους λίγους. Μπορεί σήμερα να νιώθουν οι πολλοί αδύναμοι και μόνοι,  αύριο όμως θα είναι δυνατοί και όταν θα είναι δυνατοί οι  πολλοί, τα ποντίκια αφήνουν πρώτα το καράβι που βουλιάζει…

Αυτό που βλέπω καθημερινά, σιγά αλλά σταθερά, είναι ότι η εργατική τάξη με μπροστάρη το Κόμμα της,  σπουδάζει τον εαυτό της για να τα βγάλει πέρα στη μεγάλη της αποστολή της αλλαγής της κοινωνίας. Χιλιάδες νέοι δεν θέλουν να ζουν όπως ζούσαν και όσα εμπόδια να βάλει αστική δημοκρατία, η μπόχα που αχνίζει είναι τόσο μεγάλη που δεν αντέχεται…

Τάσος Σεβαστιάδης