«Άκουσέ με, μην γίνεις ποτέ στατιστική…» – Η Μικρή Λέξη Αγάπη (Από Κοινού Θέατρο)

«Άκουσέ με, μην γίνεις ποτέ στατιστική»

Αυτή η κραυγή μιας αλήθειας, που στην δίνη της πραγματικότητας αναδύεται και καταδύεται στο πέλαγος του συστήματος, με συγκλόνισε.

Γιατί πόσο τάχα να απέχει η κακοποίηση μιας γυναίκας από τον θάνατο της ψυχής της;

Κι έπειτα, όταν κακοφορμίζει η πληγή, πόσο μπορεί να θεραπευτεί από μια μικρή λέξη, την λέξη αγάπη;

Έχει βιασθεί άπειρες φορές από αντρικά χείλη, έχει μεταφραστεί σε δύναμη και σε εξουσία πάνω σε ένα γυναικείο σώμα.

Εκλεπτυσμένα γούστα και αναζητήσεις θα πουν μερικοί του φύλου τους ισχυροί.

«Μην μιλάτε, κυρία μου», θα πουν, «ενίοτε, γίνονται και φόνοι.»

Τί ψάχνουν οι γυναίκες στο πρόσωπο του πατέρα τους και μετά στου συντρόφου τους; Αυτή την μικρή λέξη, την λέξη αγάπη, να γίνει αγκαλιά, δόσιμο, προστασία. Η βία, όμως, μαθαίνεται και γίνεται συνήθεια, αποδοχή και ενοχή. Μήπως είμαστε λειψές; Μήπως δεν έχουμε μάθει πως πρέπει να είμαστε το αδύναμο φύλο; Μήπως η βία περνά στην ανατροφή των γιων μας και αναπαράγεται; Αυτό το: «Είσαι άντρας» πώς περνάει, πώς μπαίνει στην ψυχή των αγοριών; Πώς μαθαίνεται το πρότυπο της αντρικής συμπεριφοράς από τον πατέρα;

«Άκουσέ με, μην γίνεις ποτέ στατιστική»

Η κραυγή! Η παράσταση αυτή που μας έκανε να μην μπορούμε να ελέγξουμε τα δάκρυά μας, γιατί ποια γυναίκα δεν έχει κακοποιηθεί λεκτικά ή σωματικά σε αυτό το σύστημα της ανδροκρατούμενης ρατσιστικής κοινωνίας;

Μια βρισιά, ένα χαστούκι, μια προσβολή, ένα σπρώξιμο, ένα άνοστο σεξιστικό αστείο έχουν γίνει φυσική εξέλιξη σε σχέσεις σε όλα τα περιβάλλοντα. Κι έπειτα ακολουθεί ένα συγγνώμη, ένα φιλί, ένα δωράκι κι ένα ενοχικό κατηγορητήριο που λέει: «Άντρας είναι, δεν μπορεί κάτι του έκανες, μην τον νευριάζεις, υπομονή, δεν θα τα διαλύσεις όλα!»

Το κείμενο του έργου ρέει σαν ποταμός που καταλήγει στο πέλαγος, ένα υπέροχο κείμενο του Αυγούστου Κορτώ, δεμένο με υπέροχες παύσεις και κραυγές αλήθειας για αυτήν την ταλαιπωρημένη λέξη, την λέξη αγάπη!

Η Αγγελική Ξένου συγκλονίζει με την ερμηνεία της σαρώνοντας την σκηνή, με τα εκφραστικά της μέσα να σου τρυπάνε την ψυχή, με την καθάρια της φωνή να διακωμωδεί την ζωή των αναμνήσεών της, να σείει ξάφνου την λύπη της και να την κάνει χωρίς καμία υπερβολή αγωνία, τραύμα και μια συγκλονιστική έξοδο που αφήνει τον θεατή με την ικανοποίηση της κάθαρσης και με το τεράστιο ερωτηματικό του τί σημαίνει αυτή η μικρή λέξη!

Η Βασιλική Κούλη εκπληκτική στις εναλλαγές σε ένα αγώνα δρόμου σε διαφορετικούς χαρακτήρες και σε διαφορετικές προσωπικότητες λέγοντας με την ήρεμη δύναμη της φωνής της την αλήθεια: «Άκουσέ με, μην γίνεις ποτέ στατιστική».

Είμαι ευγνώμων βαθιά για αυτό που έζησα στο θέατρο εχθές [σ.σ. 5/4/2025] συγκλονισμένη για άλλη μια φορά να δικαιώνομαι που τόσο πολύ αγαπώ τους ηθοποιούς! Αυτούς που φωνάζουν τις φωνές μας, αυτούς που πονούν τον πόνο μας, αυτούς που γίνονται εμείς με τόσο κόπο ψυχής, με τόση αφοσίωση και με τόση πίστη και πάθος!

Χίλια ευχαριστώ από καρδιάς!

Αγγελική Ραυτοπούλου