Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ

Οι οπαδοί είναι μια γενική κατηγορία, που δεν είναι κάτι ενιαίο, όπως δεν είναι ενιαία και η κοινωνία που καθρεφτίζεται στις κερκίδες ενός γηπέδου.

Υπάρχουν οι πλούσιοι, προνομιούχοι, που μπορεί να είναι οι χειρότεροι χούλιγκαν, αλλά δεν τους πιάνει ποτέ η τσιμπίδα του νόμου.

Υπάρχουν αυτοί που γίνονται υπάλληλοι του προέδρου και μπερδεύουν την αγάπη για την ομάδα με τα συμφέροντα του αφεντικού που κάνει κουμάντο.

Υπάρχουν οι ρατσιστές που χτες στο Περιστέρι φώναζαν σε έναν έγχρωμο παίκτη του Ατρομήτου: “Ουάρντα ζούμε στη ζούγκλα να σε δούμε”, για να αποδείξουν την “ανθρωπιά” και την ανωτερότητά τους.

Υπάρχει όμως κι η άλλη πλευρά.

Υπάρχουν αυτοί που χτες στο Ολυμπιακό Στάδιο, στο ΑΕΚ-Αστέρας Τρίπολης, έβαλαν πανό για την εγκληματική, δολοφονική αμέλεια των κρατικών αρχών στην περίπτωση του 26χρονου Μαλτέζου Σώζου που αφέθηκε να πεθάνει σαν το σκυλί για μια οδοντική φλεγμονή, με το σύνθημα: Νέες ψυχές σβήνουν στις φυλακές, ένοχοι είναι το κράτος και οι βασανιστές

Υπάρχουν κι οι οπαδοί, που τρατάρουν τους φιλοξενούμενους οπαδούς με αναψυκτικά και φαγητό, για να τους δείξουν στην πράξη πως δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μαζί τους. Όλο το γήπεδο τους χειροκρότησε, ενώ οι οπαδοί της φιλοξενούμενης Παναχαϊκής πανηγύρισαν στο τέλος ανενόχλητοι τη νίκη της ομάδας τους, μαζί με τους παίκτες της, χωρίς να γίνει πεδίο μάχης ή να θεωρηθεί “πρόκληση” από τους γηπεδούχους…

Κι αυτή δεν είναι η μόνη περίπτωση, που δείχνει πως υπάρχουν ακόμα πολλά ζωντανά κύτταρα, που παραμένουν άθικτα από την αρρώστια και τις παθογένειες του επαγγελματικού αθλητισμού, από την καφρίλα, το χουλιγκανισμό, την παθητική νιρβάνα που αδιαφορεί για ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία. Και για αυτό ακριβώς, έχει σημασία να τις προβάλλουμε, να τις καλλιεργούμε ως παράδειγμα, ως εικόνα από την κοινωνία (και τον αθλητισμό) του μέλλοντος, χωρίς να αγνοούμε πως το νόμισμα έχει δύο όψεις.