REVOLTERPIECES: “Βάρκιζα Τέλος”, τέλος

Ένα μη πολιτικό κείμενο για μια πολύ πολιτική στιγμή

Το θέμα του κειμένου δεν έχει να κάνει με το θέμα της συνθήκης της Βάρκιζας, τις πολιτικές επιλογές του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, της αστικής τάξης της χώρας κτλ. Αυτά υπάρχουν πολύ πιο έξυπνοι και καταρτισμένοι από μένα να τα αναλύσουν. Το θέμα του κειμένου είναι μερικά logical fallacies και η ανιστορικότητα που ξεχειλίζει από διάφορες μεριές με μια συνθηματολογία που σπέρνει τη βλακεία απλόχερα σε μια, χτυπημένη ούτως ή άλλως από αυτή, κοινωνία.

1. 1. “Βάρκιζα τέλος” από το 1946

   Τη “Βάρκιζα” δε την τελείωσες εσύ αγαπητέ φορέα σπρέη, κάτοικε της Ελλάδας του 21ου αιώνα. Η “Βάρκιζα” τελείωσε για το εργατικό κίνημα τουλάχιστον από την έναρξη του Εμφυλίου. Σοβαρέψου.

2. 2. Κάποιοι φτάσαν έστω στη Βάρκιζα

   Το ξέρω ότι το να κράζεις από τον καναπέ ή έστω την ευκολία του “κοινωνικού στεκιού” ή των γραφείων της οργάνωσής σου είναι πολύ εύκολο για τις διάφορες “προδοσίες”, αλλά πρέπει να σε ενημερώσω ότι κάποιοι τουλάχιστον φτάσαν μέχρι εκεί. Δηλαδή καταφέραν να οργανώσουν μαζικό κίνημα, αντιστασιακό εν μέσω του πιο φρικαλέου πολέμου που έχει δει η ανθρωπότητα, ένοπλο κτλ. Εσύ που η οργάνωσή σου στην καλύτερη μετράει μερικές εκατοντάδες άτομα σε όλη τη χώρα και δεν μπορείς να οργανώσεις απεργία στον ιδιωτικό τομέα ούτε σε χασαποταβέρνα, να ‘σαι πιο μετρημένος στη κριτική σου. Το να διατρανώνεις οτι “δεν αναγνώρισες ποτέ καμία Βάρκιζα” προυποθέτει ότι υπήρξε στην ιστορία σου το δίλλημα και προχώρησες μπροστά. Όταν δεν έχεις αντιμετωπίσει αυτό το δίλλημα, είναι τσάμπα μαγκιά.

3. 3. Η Βάρκιζα δεν ήταν “προδοσία”

   Η συνθήκη της Βάρκιζας ήταν πολλά στραβά, αλλά δεν ήταν προδοσία κάποιας “κακιάς” ηγεσίας (η οποία ποτέ δεν αναγνωρίζεται στο ΕΑΜ γενικότερα, αλλά μόνο στο ΚΚΕ με κάποιο μαγικό τρόπο) που ήθελε να “ξεπουλήσει” κανέναν αγώνα. Η “ηγεσία” αυτή μέτραγε ήδη αμέτρητες θυσίες (λχ ο Ζαχαριάδης πέρασε από στρατόπεδο συγκέντρωσης) και μέτρησε στο μέλλον ακόμα πιο πολλές (Μπελογιάννης – Πλουμπίδης ας πούμε), θυσίες πολύ πιο πολλές απο όσες έχεις περάσει εσύ που με ευκολία τους καταδικάζεις χωρίς να έχεις μπει στη διαδικασία ούτε καν να ξέρεις τα στοιχεία για ένα θέμα πριν μιλήσεις. Μιλάς για επαναστάτες ατσαλωμένους που κάναν λάθη αλλά τα πλήρωσαν μέχρι τέλους χωρίς δισταγμό. Η αφήγηση ότι οργάνωσαν όλον αυτόν τον αγώνα μόνο και μόνο για να τον ξεπουλήσουν, προκειμένου να καταλήξουν στο εκτελεστικό απόσπασμα και στην εξορία, είναι ηλίθια.

4. 4. Η Βάρκιζα ήταν ήδη αργά

   Μπορεί να σου είναι εύπεπτο και να σου τσιγκλάει το θυμικό η εικόνα με τη παράδοση των όπλων και των ανταρτών να βουρκώνουν ξερωγω, αλλά η Βάρκιζα ήταν μια (λαθεμένη μεν, αλλά και πάλι) διαχείριση της ήττας που είχε ήδη έρθει. Η ήττα ήρθε με στρατηγικά λάθη πιο πριν. Δεν είναι μόνο “η Βάρκιζα” το πρόβλημα, είναι το τι οδήγησε σε αυτήν. Το να κεφαλαιοποιούμε αυτήν είναι πέρα απο όλα τα άλλα, ανιστόρητο.

5. 5. Αν δεν είσαι “σταλινικός”, δε μιλάς για Βάρκιζα

   Είναι τουλάχιστον για γέλια να βλέπεις ανθρώπους και χώρους που αν νικούσε το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, σήμερα θα μιλάγαν για “δικτατορίες” και “εκμεταλλευτικά συστήματα” και διάφορες άλλες τρέλες, να το παίζουν και τιμητές του αγώνα αυτού. Το ΕΑΜ δεν ήταν συνομοσπονδία κομμουνών, ο ΕΛΑΣ δεν ήταν πολιτοφυλακή, το όνειρο τους δεν ήταν αυτό της CNT ή των τροτσκιστών, πολύ δε περισσότερο δεν ήταν το όνειρο του σημερινού βουτηγμένου στον μεταμοντερνισμό αριστεροχωρίου. Δε χρειάζεται να συμφωνείς, αλλά αν δεν, μην τσιμπολογάς ό,τι δεν είναι δικό σου. Μίλα για τους δικούς σου ιστορικούς αγώνες. Επίσης, ο Καστοριάδης που λατρεύεις, θεωρούσε τα Δεκεμβριανά “σταλινικό πραξικόπημα”. Κι όμως, δεν είναι τρολλιά.

6. 6. Μάθε τον πολιτικό διάλογο της εποχής

   Πέρα απο όλα τα άλλα, είναι εκνευριστικό να βλέπεις καταγγελίες περι “προδοσίας” από ανθρώπους που δεν ξέρουν τι συζήτηση και ποιες στρατηγικές προτάσσονταν εκείνη τη περίοδο, και μάλιστα απο ανθρώπους που είναι φορείς των ίδιων ιδεών που οδήγησαν στη Βάρκιζα. Ανθρώπους οι οποίοι μπορεί να ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ* (ή όποιο άλλο κόμμα της Αριστεράς τους υπόσχεται κυβερνητικές λύσεις και “μεταβατικά προγράμματα”), να κλαίνε για τους αντάρτες του ΕΛΑΣ. Σου έχω νέα: το πρόγραμμά σου είναι παρόμοιο με αυτό που είχαν και όσοι ήταν υπέρ της Βάρκιζας. Απλά πολύ πιο νερόβραστο.

7. 7. ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς

   Σου έχω νέα, πάλι. Στο Μελιγαλά οι ΕΛΑΣίτες προσπάθησαν να προστατέψουν τους ταγματαλήτες από τη λαϊκή οργή, παρότι λίγες ώρες πριν τους τινάζαν τα μυαλά στον αέρα. Είναι θέμα πολιτικού πολιτισμού και σκέψεων πιο πολυσύνθετων από απλοϊκά συνθήματα και συναισθήματα. Και γενικά αν ρίξεις μια ματιά, σε καμία περίπτωση οι κομμουνιστές αντάρτες δε στηρίξαν τέτοια αιμοχαρή συνθήματα, ούτε καν στα αντάρτικα τραγούδια τους. Οι κομμουνιστές τραγουδάνε “έλα και πάρτη μόνος σου τη λεύτερια με τραγούδια, όπλα και σπαθιά”, κι ακόμα και όταν τραγουδάγαν “ή κόκκινη απο ζωή ή κόκκινη απο θάνατο” μιλάγαν για το δικό τους θάνατο. Οι φασίστες τραγουδάνε “τις μπότες μας θα φτιάξουμε με δέρματα απ΄αυτούς”. Βλέπεις μια διαφορά; Το σύνθημα αυτό δείχνει οτι δεν έχεις καταλάβει τον αγώνα τους ούτε στη λήγουσα.

Κλείνω με ένα τραγούδι αφιερωμένο στο μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Πιο “ηγεσία” δε πάει. Εκτελεσμένος απο το αστικό κράτος με το όνομα του ΚΚΕ στο στόμα του. Ευτυχώς δεν έζησε να δει αμούστακους φοιτητές του ΕΜΠ να τον κρίνουν για πουλημένο.

* Το απόλυτο mindfuck: http://www.stokokkino.gr/article/1000000000001536/Dekembriana-1944-Oi-diadromes-mias-epeteiourn