Έρωτας ή βαρβαρότητα
Ο έρωτας είναι πολύ σοβαρό θέμα για να το αφήσουμε στα χέρια των αστών και των γιορτών της σοκολάτας και των λουλουδιών. Ας διαλέξουμε πλευρά στη μάχη για τον έρωτα και για μια άλλη κοινωνία, γιατί ο καπιταλισμός δεν συγχωρεί… όσους απο έρωτα εκπέσανε.
Σιχαίνομαι τις παγκόσμιες ημέρες κατ’ αρχάς. Οκ η χτεσινή δεν ήταν μια παγκόσμια ημέρα, αλλά έχει επικρατήσει μια άτυπη ταύτιση της γιορτής του Αγίου Βαλεντινού με την παγκόσμια ημέρα αγάπης. Το βρίσκω πολύ υποκριτικό και ταυτόχρονα ανόητο. Δεν χρειαζόμαστε π.χ. καμία παγκόσμια ημέρα κατα του AIDS για να είμαστε συνειδητοποιημένοι ή κατα του ρατσισμού και του φασισμού για να μαχόμαστε εναντίον του καθημερινώς. Όπως δεν χρειαζόμαστε καμία υπενθύμιση για να δίνουμε αυτή την αέναη, επίπονη και χαμένη εξ αρχής μάχη που άλλοι την λένε πιο απλά… έρωτα.
Όπως έλεγε και ο Μπαντιού είναι συνεχής διαδικάσια διακινδύνευσης, μια διαδικασία ρίσκου και περιπέτειας. Είναι η εμπιστοσύνη στο τυχαίο, στο διαφορετικό. Αποτελεί όμως μια κατεξοχήν συλλογική διαδικασία. Υπο αυτή την έννοια ο έρωτας είναι εχθρός του καπιταλισμού, του φιλελεύθερου ατομικισμού της εποχής μας.
Ο έρωτας είναι απέναντι σε κάθε μορφή εγωισμού και εγωκεντρισμού. Δεν αποτελεί συναίσθημα εκπλήρωσης προσωπικών κενών. Εδώ το προσωπικό συμφέρον μετατρέπεται σε καθολικό. Ο έρωτας ως ελάχιστος κομμουνισμός που τονίζει και ο γάλλος συγγραφέας αποτελεί ποιόν επανάστασης, επινοείται έξω από τις διαδικασίες της ατομικής ιδιοκτησίας και της ατομικότητας. Ένας συνεχής αγώνας, να πέφτεις και να σηκώνεσαι συνεχώς. Αλλά ποτέ μόνος, πάντα ΜΑΖΙ με τον άλλον.
Δεν θα μπορούσε ο τεράστιος Καρλ Μαρξ να μην έχει αναφερθεί σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα. Σε συνέχεια των παραπάνω σκέψεων έρχεται να προσθέσει για τον έρωτα ότι είναι η έκφραση συμπλήρωσης του κενού της ανθρώπινης ύπαρξης και γίνεται ο άνθρωπος μια ολότητα, μια κοινωνική ύπαρξη. “Σε αυτή τη σχέση” τονίζει, “αποκαλύπτεται, στο βαθμό στον οποίο η ανάγκη του ανθρώπου έχει γίνει ανθρώπινη ανάγκη. Στο βαμθό στον οποίο, το άλλο πρόσωπο ως ένα άτομο έχει γίνει γι’ αυτόν ανάγκη. Στο βαθμό στον οποίον ο ίδιος στην ατομική του ύπαρξη έχει γίνει κοινωνική ύπαρξη”. Σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία λοιπόν, ο έρωτας είναι μια κατα φύση κοινωνική ανάγκη η οποία όμως συμβάλλει στην ατομική ύπαρξη να γίνει κοινωνική.
Όπως καταλαβαίνουμε όλοι ο έρωτας είναι πολύ σοβαρό θέμα για να το αφήσουμε στα χέρια των αστών και των γιορτών της σοκολάτας και των λουλουδιών.
Ας διαλέξουμε πλευρά λοιπόν στη μάχη για τον έρωτα και για μια άλλη κοινωνία, γιατί ο καπιταλισμός δεν συγχωρεί… όσους απο έρωτα εκπέσανε.
