1968: Και ξανά θα γίνεις βασίλισσα

Η νίκη της ΑΕΚ απέδειξε πως κάτι κινείται στα λιμνάζοντα ύδατα του ελληνικού μπάσκετ, ξεφεύγοντας από τις δαγκάνες του… “αιώνιου δικομματισμού”. Γι’ αυτό είχε την υποστήριξη των περισσότερων ουδέτερων, ακόμα και τη συμπάθεια κάποιων ερυθρόλευκων, που προβληματίζονται για την ομάδα τους, τουλάχιστον όμως δεν είδαν να χαίρεται ο αιώνιος αντίπαλος -που είχε σηκώσει τις έξι προηγούμενες κούπες στο θεσμό.

Υποτίθεται πως το μπάσκετ του Σάκοτα -και ο ίδιος σαν προπονητής- ήταν παρωχημένο για να φέρει οποιαδήποτε ανανέωση, πιο αναχρονιστικό και… από το θεσμό της βασίλισσας. Έδεσε κόμπο όμως τα υπερσύγχρονα όπλα του Σφαιρόπουλου και μια ομάδα επιπέδου Ευρωλίγκα. Και μάλιστα με επιθετικό μπάσκετ και 90 πόντους συγκομιδή, κι όχι κάποιο αναχρονιστικό μπάσκετ.

Ο Σάκοτα ήταν ο τελευταίος προπονητής που είχε πάρει το πρωτάθλημα με την ΑΕΚ, της δίνει τώρα το Κύπελλο -τον πρώτο τίτλο της μετά από 16 χρόνια- με αρχηγό της ομάδας το γιο του, και μοιάζει κάπως σαν προφητεία: με Σάκοτα το πήρε, με αυτόν το έχασε, με αυτόν το ξαναπήρε… Λες να έχει και έξι δάχτυλα στο πόδι του;

Η κούπα αυτή έρχεται την κατάλληλη στιγμή, στη σωστή ιστορική συγκυρία, πάνω στα επινίκια για τα 50 χρόνια από το πρώτο ευρωπαϊκό κύπελλο της ΑΕΚ το 1968 και ενώ η ομώνυμη ταινία του Μπουλμέτη κάνει τον κύκλο της στη μεγάλη οθόνη του σινεμά. Ο σκηνοθέτης μάλιστα ήταν από τους πρώτους που πανηγύρισαν το τρόπαιο, ενώ η φετινή ιστορία της μπασκετικής ΑΕΚ είναι σχεδόν κινηματογραφική και με παρόμοια σχεδόν εξέλιξη. Μέχρι και το σκορ του τελικού παραλίγο να είναι ίδιο με αυτό του τελικού του 68′ με τη Σλάβια (88-83 χτες, 89-82 τότε).

Κι αν ψάχνουμε για μια κινηματογραφική ανατροπή, ο φετινός τίτλος έρχχεται από την πιο ασταθή ΑΕΚ των τελευταίων ετών, που είναι ικανή για το καλύτερο και για το χειρότερο: να νικήσει δύο φορές τον Ολυμπιακό και άλλη μία τον ΠΑΟ μετά από πολλά χρόνια, αλλά την ίδια στιγμή αγκομαχούσε μέχρι πρότινος για την τετράδα, έχανε με κατεβασμένα χέρια από τον ΠΑΟΚ που την συνέτριψε και χρειάστηκε να φτάσουμε στο τέλος του πρώτου γύρου για να πετύχει την πρώτη εκτός έδρας νίκη της. Παράνοια…

Βοήθησε βέβαια κι ο Ολυμπιακός, που παρουσιάζει με τη σειρά του το πιο ασόβαρο σύνολο των τελευταίων ετών, πολύ μακριά από την αξιοπιστία που ενέπνεε. Μες στον ίδιο μήνα, κατάφερε να συνέλθει από τις σφαλιάρες και τις 30άρες που μάζεψε στην Ευρωλίγκα, να νικήσει για πλάκα τη Φενέρ του Ομπράντοβιτς, να αλώσει τη Μαδρίτη του μονίμως σεληνιασμένου Λούκα Ντόνσιτς -με τον αρχηγό του να μένει άποντος- και τώρα, που ο Σπανούλης είχε 20 πόντους και 9 ασίστ, να χάσει από την ΑΕΚ το Κύπελλο και να ξενερώσει ξανά τον κόσμο του.

Το άλλο παράδοξο είναι ότι τη διαφορά δεν την έκαναν (μόνο) οι Έλληνες παίκτες, που γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες του αγώνα κι είναι πιο διψασμένοι, με μεγαλύτερο κίνητρο, αλλά οι ξένοι της -ακόμα κι αυτοί που έχουν μόλις λίγες μέρες στην Ελλάδα- που ήταν όλοι τους διψήφιοι, σε αντίθεση με το ολοστρόγγυλο μηδενικό που κατέγραψαν στη στατιστική τους οι απογοητευτικοί Αμερικάνοι του Ολυμπιακού.

Τελευταίο παράδοξο, για να έχουμε και αίσιο τέλος, όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 60′, η εικόνα από τις κερκίδες, με τα παιδιά και τους μαθητές να γεμίζουν τα Δύο Αοράκια στο Ηράκλειο, σε έναν τελικό που θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία και μόνο για αυτό… Όχι πως είναι το κλειδί του παραδείσου, μα είναι κάτι… -κι ας είναι αντικατοπτρισμός ή εικόνα τεχνητής ευτυχίας.