Η επί γης ειρήνη…

Από τον ποιητή Γιώργο Μπίμη λάβαμε και δημοσιεύουμε το κείμενο που ακολουθεί. Τον ευχαριστούμε.

Εμείς είμαστε ο αγέρας της γης, οι άγιοι προλετάριοι που κρατάμε αναμμένη τη σπίθα της φωτιάς στο χώμα κι αγάλλονται οι ουρανοί, εμείς είμαστε το δόρυ κι η ασπίδα που αντιτασσόμαστε με ένθερμο ζήλο στην κακόβουλη κι αλόγιστη εξουσία, σ’ αυτή που κατάφερε να κυριαρχήσει, εκμεταλλευόμενη το δικό μας δισταγμό, που θέσπισε και καθιέρωσε εντέλει το έρεβος και τον τρόμο στον απάνω κόσμο…

Ας ζήσουμε αρμονικά με την αφθονία της φύσης κι εμείς οι αδικημένοι, ας επισκιάσει επιτέλους το δικό μας καλόβολο φως τις άγονες και δυσπρόσιτες εκτάσεις της σκιάς κι ας αφανίσουμε από προσώπου γης τους πολεμοχαρείς και τους πατριδοκάπηλους που εξυμνούνε την ανασφάλεια και την ιδιοτέλεια στο χώμα… Το δαίμονα που εξαπάτησε τον άνθρωπο, το  πνεύμα του κακού που απόβαλλε κι εξοστράκισε τους ξωμάχους και τους δουλευτές από τα παραδεισένια λιβάδια των ουρανών, που τους καταδίκασε να ζήσουν αιώνια στο ζόφο  και στο εφιαλτικό καθαρτήριο της γης…

Ναι, η στείρα διαμάχη κι η άγονη αντιπαράθεση πρέπει να καταργηθούν πάραυτα για να ανακαινιστεί η πεποίθησή μας πως μπορούμε να συμβαδίσουμε και να συμπορευτούμε με ειρήνη και με δικαιοσύνη πάνω στο ανασκαμμένο κι αιματοβαμμένο χώμα…

Γιατί μόνο η ειρήνη κι η ομόνοια αφυπνίζουν το όραμα του ξενυχτισμένου πεζολάτη, του πρόσφυγα, του μετανάστη κι αυτές μονάχα μπορούν, με το απόθεμα που διαθέτουν, να ενεργοποιήσουν και να αναδείξουν τα υψηλότερα ιδανικά του ανθρώπινου στοχασμού…

Ο γνήσιος κι ο απαραποίητος άνθρωπος έχει χρέος να εχθρεύεται   τον πόλεμο που παραμένει προσηλωμένος στην επέκταση της βάναυσης πράξης στη γη, αυτή που εκπορεύεται κι αναδύεται από την αρχέγονη τραγωδία των ενστίκτων.

Η πλεονεξία και η μισανθρωπία αντιστρατεύονται την ηθική αντίληψη του  σύμπαντος, γιατί συγκροτούν  την οργανωμένη  δύναμη που συντηρεί την αμάχη, τον όλεθρο και την ερείπωση, σε αντίθεση  με την φιλαλληλία και τη φιλανθρωπία που μοχθούν ακάματα για την ειρηνική διευθέτηση των προβλημάτων των κοινωνικών ομάδων, που προσβλέπουν σε μια αλλιώτικη  θεώρηση των στοιχείων, τέτοια ώστε να αναβαθμίζεται ο χαρακτήρας του  ανθρώπου, να βελτιώνεται η ουσία της φύσης, να προάγεται  το βαθύτερο νόημα της ζωής…

Ας  αφυπνίσουμε εκείνο το αλλοτινό όραμα που κοιμάται στη σκιά, την αρχέγονη ανάμνηση που τη λεηλάτησαν οι αιώνες κι η συνήθεια, αυτή που πρέπει ν’ αποτελέσει το εφαλτήριο για την εκκίνηση και την κατάκτηση εντέλει των στόχων  του δικού μας μέλλοντος…

Γιατί  έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να θυσιαστεί ο άνθρωπος για τον άνθρωπο, γιατί ήρθε η στιγμή να διεκδικήσουν το δικό τους ουρανό οι κολασμένοι, γιατί ήδη σήμανε το προσκλητήριο και μας επινεύει να εγκαταλείψουμε τη σπορά ή τη συγκομιδή, να σμίξουμε στους αδερφωμένους δρόμους του αγώνα, να διαδηλώσουμε για τη ενόχληση, για τη δυσαρέσκεια και για τη δυσφορία μας…

Μέσα στις ανήλιαγες πολιτείες και στα νοτερά σοκάκια, πεινάσαμε και δε μας εκχώρησαν μια μπουκιά ψωμί να θρέψουμε την ψυχή μας, μέσα στην κάψα και στο λιοπύρι, υπηρετώντας ολοζωής αλλότριες ανάγκες, διψάσαμε και δε θυσίασαν μήτε μια σταγόνα νερού να μετριάσουμε τη ζέση της καρδιάς μας…

Αν κι είμαστε εμείς οι αγωγιάτες της γης που επινοούν  εξαίσιες βεβαιότητες κι απέριττες, φωτεινές ελπίδες μέσα στη γενική σύγχυση και στην αβεβαιότητα που μαστίζει τη γη και τους ουρανούς, έχουμε δυστυχώς απολέσει  κάθε προνόμιο και κάθε πνευματικό ή υλικό δικαίωμα…

Οι ευνοημένοι κι οι εύποροι,  αρνούνται  πεισματικά να συμμορφωθούν με  τους αναντίρρητους νόμους της φύσης κι ασκούν μια εξουσία ανεξέλεγκτη, αυταρχική και τυραννική… Εθισμένοι στην κραιπάλη του πλούτου, αδιαφορούνε προκλητικά για τα τετελεσμένα γεγονότα, για τη μεταβολή και την αλλοίωση κι αλλοτριωμένοι όσο ποτέ, παρεμβαίνουν με κάθε μέσο για να στερήσουν την ειρήνη και την ελευθερία των λαών, για να αποτρέψουν τη συμμετοχή του ανθρώπου στο κοινωνικό γίγνεσθαι, για να κρατήσουν μακριά τον αδικημένο πολίτη από την ανατρεπτική προοπτική της συλλογικής  δράσης…

Ταράχτηκαν τα σπλάχνα μου από την υποκρισία και την ψευδαισθησία και τούτη την καταλυτική κι ανατρεπτική ώρα  πρέπει να ορθώσω το ανάστημά μου, να κραυγάσω και να αντιλογήσω γι’ αυτό που υπάρχει και γίνεται ανά τους αιώνες… Τώρα πια, είναι καταφανές, ο φθόνος, το πάθος κι η μισανθρωπία που κατέκλεισαν την πλάση, μέσα στα σκοτεινά κελάρια τους κρύβουν μια ανομολόγητη οδύνη κι απαιτείται μια ανώτερη ευφυΐα, ένα πνεύμα αυθεντικό, δημιουργικό κι αισιόδοξο, για να μετουσιώσει το μαρτύριο σε έξαρση, σε ενθουσιασμό, σε θρίαμβο και σε αξόδευτης ευτυχίας δάκρυα…

                   Γιώργος Δ. Μπίμης