Τα θανάσιμα αμαρτήματα των κομμουνιστών

Την περασμένη βδομάδα, η “Κυριακάτικη Δημορατία” κυκλοφόρησε δίνοντας ένθετο το βιβλίο του Ν. Μέρτζου για τα δέκα θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ. Το “ωραίο” της υπόθεσης είναι πως η “Δημοκρατία” θεωρείται εφημερίδα της μετριοπαθούς, καραμανλικής δεξιάς, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να δίνει κατά καιρούς διάφορα αντικομμουνιστικά μαργαριτάρια από ακροδεξιές εκδόσεις (με εμφανή προτίμηση στον “Πελασγό”). Φαντάσου τι κάνουν οι άλλοι, οι μη μετριοπαθείς!

Αν κάποιος θέλει -από πολιτικό μαζοχισμό- να το διαβάσει και να δει τι λέει η άλλη πλευρά, δε χρειάζεται να δώσει λεφτά για να το κάνει, αφού μπορεί να το βρει ανεβασμένο στο διαδίκτυο -είχε πρωτοκυκλοφορήσει τη δεκαετία του 80′. Εκεί λοιπόν μπορεί να βρει αρχικά την ανησυχία του ακροδεξιού Μέρτζου για τις περιόδους του οπορτουνισμού, του λικβινταρισμού και του φραξιονισμού (χωρίς αρχές) στο ΚΚΕ (!), που είναι σα να σε ρωτάει ο δολοφόνος σου αν πονάς, γιατί νοιάζεται για το καλό σου.

Στη συνέχεια ακολουθεί η λίστα με τα δέκα θανάσιμα αμαρτήματα στο βιβλίο. Έχουμε και λέμε επιγραμματικά (μαζί με τα δικά μας σχόλια):

–Η στάση στο μικρασιατικό μέτωπο (όπου οι προκηρύξεις κατά του τυχωδιοκτικού πολέμου κι η δουλειά στο μέτωπο έγραψαν μία από τις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας του ΚΚΕ).
–Υπονόμευση των βενιζελικών κυβερνήσεων (γιατί ο σωστός αστός δε σκαμπάζει από ψευτοδιλήμματα, δεξιά-κέντρο και αναγνωρίζει το ρόλο του “εθνάρχη” της τάξης του).
–Υπονόμευση μετώπου Μουσολίνι και αντίθεση στην… “απελευθέρωση της Β. Ηπείρου”. (Τον ενοχλεί δηλαδή το δεύτερο και το τρίτο γράμμα του Ζαχαριάδη, αλλά το πρώτο δεν υπήρξε ποτέ. Και οι κομμουνιστές εγκαλούνται, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν το Μουσολίνι, αλλά οι διώκτες τους προτίμησαν να τους κρατήσουν στη φυλακή και να τους παραδώσουν στις αρχές κατοχής).
–Διέσπασε την Εθνική Αντίσταση.
–Δεκέμβρης και… “Συμμοριτοπόλεμος”
–Ένοπλη αναμετρηση, που αποδεκάτισε ακόμα και τους δικούς του (!)
–Μακεδονικό και θέση για “ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία” (για το οποίο έχει κάνει πολλές φορές την αυτοκριτική του).
–Σχέδια διαμελισμού χώρας
–Έφαγε τα παιδιά του, θέρισε τον ανθό της ελληνικής φυλής
–Συνεχίζει στα ίδια χνάρια, δέκα χρόνια μετά τη νομιμοποίησή του (το βιβλίο γράφεται εξάλλου το 84′).

Πολλά από τα παραπάνω ουσιαστικά επαναλαμβάνονται με διαφορετικά λόγια, για να πιάσει ο συγγραφέας το δεκάλογο που μας υποσχέθηκε. Ούτως ή άλλως δεν έχουν την παραμικρή πρωτοτυπία, και το πιο ενδιαφέρον είναι πως συνεχίζουν να αναπαράγονται μέχρι σήμερα, όχι μόνο από ακροδεξιούς -όπως ο συγγραφέας του βιβλίου- αλλά και από αναλυτές με προοδευτικό μανδύα που ρίχνουν νερό στον κύκλο της λαθολογίας.

Σκεφτήκαμε να συγκεντρώσουμε ένα διαφορετικό δεκάλογο με τις πιο δημοφιλείς “αμαρτίες” των κομμουνιστών, αλλά σκοντάψαμε στο διαχωρισμό της αμαρτίας ως γενικής κατηγορίας, και των συγκεκριμένων αμαρτιών, μες στον ιστορικό χρόνο. Για παράδειγμα, άλλο είναι το αμάρτημα της λαιμαργίας και άλλο μια συγκεκριμένη φορά που είχες μια λιγούρα και είχες φάει κρέας πχ ενώ έπρεπε να νηστέψεις.

Για μεθοδολογικούς λόγους λοιπόν, κάναμε ένα διαχωρισμό και παρουσιάζουμε δύο διαφορετικές λίστες-δεκαλόγους με κάποιους από τους πιο δημοφιλείς αντικομμουνιστικούς μύθους-κατηγορίες για το κόμμα (και όχι μόνο).

Σεχταρισμός: γιατί δεν είναι φτερό στον άνεμο στις συμμαχίες του.
Δογματισμός: έτσι βαφτίζεται η συνέπεια σε ορισμένες βασικές αρχές.
Ρεφορμισμός: αν δε μας κάτσει το ένα, θα μας κάτσει το άλλο. Υπάρχουν μάλιστα αναλύσεις που στηρίζουν την ερμηνεία της ιστορικής πορεία του ΚΚΕ στο δίπολο “σεχταρισμός-ρεφορμισμός”, όπου ό,τι ξεφεύγει από τη μία, εντάσσεται αυτομάτως στην άλλη κατηγορία.
Μεσσιανισμός: του προλεταριάτου, αντί να δει πως σήμερα δεν υπάρχει εργατική τάξη, οι κοινωνίες εξελίσσονται, γίνονται κατά φαντασίαν αταξικές κοκ.
Εσχατολογία: όλα παραπέμπονται στο σοσιαλισμό, στην επανάσταση και στη Δευτέρα Παρουσία, αντί να μιμηθεί το “εδώ και τώρα” του Ανδρέα που συγκλόνιζε τα μικροαστικά ανυπόμονα πλήθη.
Σωτηριολογία: δε φτάνει που μεταθέτει το στόχο στο μέλλον, βάζει και μια σειρά σωτηριολογικές προϋποθέσεις: κόμμα της εργατικής τάξης, οργάνωση, αγώνας. Κουράζεσαι και μόνο που τα λες…
Πλεονεξία: αφού λέει καθαρά στο πρόγραμμά του πως η εργατική τάξη δε θα μοιραστεί με κανένα την εξουσία της…
Λαϊκισμός: μα ακούς εκεί, λαϊκό κίνημα, λαϊκή εξουσία, λαϊκή συσπείρωση, λαϊκή συμμαχία, λαϊκά συσσίτια. Όλα για την πλέμπα και για τους αστούς τίποτα;
Εργατισμός: γιατί λέει “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη”.
Τεμπελιά: θέλουν να τα κάνουν όλα σαν το δημόσιο, για να κάθονται όλοι και να έχουμε συνέχεια απεργίες…

Ας δούμε και ένα δεύτερο “εναλλακτικό” δεκάλογο, με συγκεκριμένα αμαρτήματα, που συχνά περιέχουν τα ίδια και τα αντίθετά τους.

–Βάρκιζα: ξεχνώντας το “Βάρκιζα τέλος”, ένα χρόνο μετά, και την επιλογή του ένοπλου αγώνα.
–Εμφύλιος, Δεκέμβρης, αποχή 46′: λάθος που δώσαμε τα όπλα, λάθος που τα ξαναπήραμε, ε δεν μπορεί κάτι λάθος πάει στα λάθη.
–Το βρώμικο 89′: δεν έπρεπε να συνεργαστεί με τη Δεξιά, δεν έπρεπε να μπει σε κυβέρνηση, αλλά τώρα γιατί δεν μπαίνει σε μία;
–Δε συνεργάστηκε με Σύριζα: για να είναι τώρα μια ανυπόληπτη τσόντα τύπου ΔΗΜΑΡ.
–Δεν πήγε στις πλατείες: για να γίνει ένα με το χυλό, που δεν άφηνε να μπουν κόμματα και σωματεία -για να κάνουν κάποιοι καλύτερα την υπόγεια δουλειά τους στον κόσμο.
–Δεν είπε “όχι” στο δημοψήφισμα του 15′: δε νομιμοποίησε την κυβερνητική κοροϊδία για ένα καλύτερο μνημόνιο και την επόμενη μέρα ήταν το μόνο που υπεράσπισε το “όχι” του ελληνικού λαού.
-Είπε πως η πραγματική επανάσταση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι: όχι από πασιφιστική διάθεση, αλλά γιατί θα τα κάνει όλα κοινωνική περιουσία.
–Δεν ήταν στα συλαλλητήρια για το Μακεδονικό: να ρίχνει μύλο στο σκοπιανοφάγο εθνικισμό, μαζί με τους άλλους “πλην Λακεδαιμονίων”.
–Δεν αποκατέστησε το Ζαχαριάδη: που πάει μαζί με την κατηγορία ότι τον αποκατέστησε και ξαναγυρίζει στα ίδια.
–Σταλινική στροφή: που πάει ζευγάρι με τη μομφή για τροτσκιστική στροφή:

Και η λίστα θα μπορούσε να γεμίζει με επιπλέον σημεία επ’ αόριστον. Ως γνωστόν, οι κομμουνιστές φταίνε πάντα, συνήθως γιατί λένε αλήθειες που ενοχλούν και ξεβολεύουν, και όταν δεν είναι δικό τους το λάθος, φταίνε γιατί… δε φταίνε.