Φώτης Καρπάθης, 75 χρονών, ποιητής, αγωνιστής και.. απόφοιτος γυμνασίου.

«Πληγώνομαι, ματώνω,

Να βλέπω πολέμους και νεκρούς.

θέλω να με σκοτώσετε,

μύριες, αμέτρητες φορές,

να μην σας μείνουν βόλια,

για άλλους σκοτωμούς».

Φώτης Καρπάθης.

Ο καπιταλισμός, εμφανίσθηκε στην Γη και ως γνωστόν έσταζε ιδρώτα και αίμα από κάθε του πώρο. Ο ίδιος ο Μαρξ όμως, προτού ακόμα του επιτεθεί επιστημονικά με όπλα του τον υλισμό και την φιλοσοφία και υφάνει ένα καινούριο φάντασμα πάνω από την Ευρώπη, προτού ίσως και παράλληλα ως ένα βαθμό αρχίσει να γράφει στην εφημερίδα του Ρήνου και να μιλάει στους εργάτες της εποχής του, έγραφε ποίηση. Προσπαθούσε τουλάχιστον. Συγκεκριμένα προσπαθούσε να μιμηθεί του Γερμανούς ρομαντικούς. Ευτυχώς για όλους μας δεν έμεινε στην ιστορία ως ποιητής αλλά ως ένας από τους θεμελιωτές του κομουνισμού, του επιστημονικού σοσιαλισμού. Ότι ο Μαρξ ήταν βαθιά ερωτικός είναι γνωστό επίσης. Τα πρωτόλεια ποιήματα του τα περισσότερα τα αφιέρωνε στην αγαπημένη του Τζένη ενώ όσα δεν αφιερώνονταν σε αυτήν, την αφορούσαν άμεσα. Η ποίηση του Μαρξ βασίζεται στα συναισθήματα, είναι μια ευγενική προσπάθεια ενός νεαρού να συναρπάσει με λέξεις και ρυθμικότητα το αντικείμενο του πόθου του. Κάποιος (όπως και εγώ) θα τοποθετούσε με ένα χαμόγελο το βιβλίο στην βιβλιοθήκη του ανάμεσα στο Μανιφέστο και στη 18η Μπρυμαίρ.

Ας το πούμε: Η ποίηση δεν αλλάζει τον κόσμο. Όμως προσφέρει μια αίσθηση αθανασίας μπροστά στην εφήμερη ανθρώπινη ύπαρξη, μια ανακούφιση στον πόνο και τα δεινά που την συντροφεύουν και μια γλώσσα λατρείας στα όμορφα επίσης, έως ότου αυτή γίνει χώμα ή ένα με αυτό. Στιγμιαία νικάει τον θάνατο, απαλύνει τον πόνο. Ο Μαρξ το γνώριζε σίγουρα και όταν έλεγε πως «οι φιλόσοφοι ερμήνευσαν τον κόσμο, εμείς πρέπει να τον αλλάξουμε» στο πίσω μέρος του μυαλού του θα είχε και τους λογοτέχνες, οι οποίοι περιστασιακά επουλώνουν με πολιτισμό τις πληγές της βαρβαρότητας.

Ο Φώτης Καρπάθης, είναι και αυτός ένας ποιητής. Όμως όπως κάθε άνθρωπος ανήκει στην εποχή του και ως ένα σημείο οριοθετείται και από αυτήν, έτσι είναι λογικό ελάχιστοι να τον γνωρίζουν. Ο Φώτης είναι ένας από τους πολλούς Ρίτσους και Αινστάιν της εργατικής τάξης που ο καπιταλισμός δεν άφησε να δημιουργηθούν.

Ο Φώτης Καρπάθης γεννήθηκε το 1939 στη Μεσαία Σερρών από πρόσφυγες γονείς και μεγάλωσε στην κρύα Βρύση Πέλλας. Έφηβος μετοίκησε στη Θεσσαλονίκη και αναζήτησε την τύχη του κάνοντας διάφορες δουλειές.

Από τα πρώτα χρόνια της ζωής του έδειξε τις πνευματικές και πολιτικές του ανησυχίες. Αγωνίστηκε μέσα από την Νεολαία Λαμπράκη και διώχτηκε, φυλακίστηκε από την Χούντα για τις ιδέες του. Ασχολήθηκε με την τοπική αυτοδιοίκηση επί 8 έτη, σαν δημοτικός σύμβουλος, αντιπρόεδρος διετέλεσε και καθήκοντα προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου για τέσσερα χρόνια στον Δήμο Συκεών Θεσσαλονίκης.

Οι ανθρωπιστικές και πολιτισμικές του ανησυχίες αποτυπώθηκαν στην πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ που εκδόθηκε από τον ίδιο το 2010 και τη δεύτερη ποιητική του συλλογή ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ το 2013. Για αυτό τιμήθηκε από τα Κ.Α.Π.Η του Δήμου Συκεών για την προσφορά του στα γράμματα και τον πολιτισμό.

Σήμερα ζει συνταξιούχος στη Θεσσαλονίκη και παρακολουθούσε μέχρι ένα χρόνο πριν, μαθήματα στο νυχτερινό Γυμνάσιο. Δυστυχώς, τα χρόνια της νιότης του, όπου σημαδεύτηκαν από πολέμους και διώξεις, αλλά και μεγάλους αγώνες για μια καλύτερη ζωή, για μια άλλη κοινωνία, του απαγόρευσαν να ασχοληθεί με τα γράμματα. Συμμετείχε στον 8ο μαθητικό διαγωνισμό ποίησης που διοργάνωσε ο Δήμος Θεσσαλονίκης και διακρίθηκε με το ποίημα «πού σε πάει το όνειρο». Κέρδισε το πρώτο βραβείο στον Πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό που διοργανώθηκε από τον Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης υπό την Αιγίδα της UNESCO.

Από το γυμνάσιο αποφοίτησε πριν ένα χρόνο στα 75 του χρόνια, έχοντας πλέον συμπληρώσει την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Έχει ένα περήφανο χαμόγελο όταν σου το εκμηστυρεύεται.

Εγώ τον γνώρισα στα πλαίσια της απονομής των βραβείων του Λογοτεχνικού διαγωνισμού για την εξάλειψη του ρατσισμού που είχε διοργανώσει η καλλιτεχνική ένωση Ulysses, στον πολυχώρο Μαύρη Τρύπα στα Λαδάδικα στη Θεσσαλονίκη στις 3/3/2018.

Ενώ στην φυλακή είχε γνωρίσει μεγάλα στελέχη της αριστεράς. “Το κόμμα ήθελε να με βγάλει” μου είπε φυσώντας τον καπνό από το τσιγάρο του μέσα στο κρύο, πριν αρχίσει η εκδήλωση, “αλλά εγώ αρνήθηκα, ήθελα να νιώσω πως είναι το συναίσθημα του φυλακισμένου”. Θα ακολουθήσει το 67′ και η πολιτική εξορία στον Αϊ-Στράτη, με μόνη συντροφιά την πίστη, τα βράχια και την θάλασσα.

Άμα δεν τον πλησίαζα, ταπεινός και ήσυχος απλώς θα παρελάμβανε το βραβείο του και θα αποχωρούσε.

“Λίγες είναι οι γραμματικές μου γνώσεις”
“Αδιάφορο“ του λέω.

Έπρεπε να πάρει το μικρόφωνο και μπροστά στον νέο κόσμο της πολυμορφικής έκθεσης του Art Festival ο Φώτης να μας κάνει να νιώσουμε, την δρακογενιά του, την γενιά εκείνη της αντίστασης και της αξιοπρέπεια κοντά μας, δίπλα μας, χωρίς χάσματα με την γενιά των σημερινών εικοσάρηδων. Απλά, εύστοχα, χωρίς πολλά λόγια, ανθρώπινα.

“Δεν ξέρω αν η δική μου γενιά, η γενιά του πολέμου είναι η πιο ταλαιπωρημένη. Ξέρω όμως πως με νύχια και με δόντια με αίμα και ιδρώτα, κάναμε να σταθούμε όρθιοι, η διαφθορά και τα αμαρτήματα της κοινωνίας δεν είχαν φτάσει σε εμάς. Ένας διαρκής αγώνας η ζωή μας για αυτό που θα έρθει, μια Οδύσσεια σε έναν κόσμο που χτιζόταν από την αρχή. Δεν ξέρω για πόσο οι ρυτίδες της ζωής μου θα συνταξιδεύουν με τον χρόνο. Μακάρι όλα τούτα που ήθελαν τα δικά μου μάτια να δουν, να είναι η επόμενη στάση για όλους τους ανθρώπους που θα έρχονται για να γεμίσουν την όμορφη γη μας”. “Εσείς είστε το μέλλον τώρα”

Ήσυχος, ήρεμος, σοβαρός μες το παλτό του. Η Ελλάδα όχι της “αριστείας” μα του αγώνα.

“Είμαι αισιόδοξος σύντροφε” μου λέει γελώντας στην πόρτα φεύγοντας. δίνοντας μου το βιβλίο του με αφιέρωση μέσα. Και έμεινα να αναρωτιέμαι πόσο πείσμα χωράει στην αισιοδοξία και πόσα βάσανα απαιτεί για να ριζώσει μέσα σου, να σε κρατάει όρθιο απέναντι στον πόνο, σαν αντανακλαστικό.

Αυτή είναι η ιστορία του Φώτη αλλά και μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων που ο καπιταλισμός καταδίκασε στην αφάνεια. Σε πείσμα όμως όλων, αρνούμενοι το δίκιο των από πάνω, ήρθαν στην επιφάνεια και την πορεία τους αυτή προσφέρουν κληρονομιά στο σήμερα.

Γενναίος.

Γενναίος είναι αυτός

που όταν στα δύσκολα βρεθεί

αποφασίζει μόνος.

Στηρίζεται στη λογική

και στη ζωή ελπίζει

και όσο πιο πολύ μπορεί,

λεύτερα αποφασίζει.

Ο Έφηβος.

Δεν έχω μέσα μου στάχτη,

μέσα μου έχω χώμα

χώμα παρθένο, γόνιμο.

Σπόρο θέλει αμόλυντο,

σπόρο με γόνο αρετής,

να απλώσω παντού κλώνους

Και στις γενιές που θα’ ρθουνε

να έχω απογόνους.

Με τον ιδρώτα των άλλων.

(…)

Ανηφορίζω τον δικό μου Γολγοθά.

Κατάρα του Πολυεύσπλαχνου.

Στην αμαρτία του Αδάμ:

«Με τον ιδρώτα σου να βγάζει το ψωμί σου».

μόνο που η κατάρα του δεν έπιασε σε όλους.

Κάποιοι βγάζουν το ψωμί τους

με τον ιδρώτα άλλων.

*Από το βιβλίο του Φώτη Καρπάθη «Οι δικοί μου θεοί, της ψυχής μου, ο ήλίος». Αυτοέκδοση.

Τηλ συγγραφέα: 2310-218-628.