Εμείς την θέλουμε (;) παιδιά τη βασίλισσα

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, στις 6 Μαρτίου του 1902, ιδρυόταν στην πρωτεύουσα της Ισπανίας ο σύλλογος της Ρεάλ Μαδρίτης. Κανείς ίσως δεν μπορούσε να φανταστεί τότε πως θα εξελισσόταν στο πιο πετυχημένο κλαμπ του εικοστού αιώνα, με τους περισσότερους διεθνείς τίτλους. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, όπου έχει 12 ευρωπαϊκές κούπες, όσες όλες οι αγγλικές ή οι ιταλικές ομάδες μαζί, αλλά και στο μπάσκετ, όπου είναι στην κορυφή με εννιά κύπελλα και πάει για να τα στρογγυλέψει.

Τη δεκαετία του 20′ προστέθηκε το στέμμα στο σήμα της και το όνομα της Ρεάλ, που σημαίνει “βασιλικός”, η ομάδα του βασιλιά. Αν και δεν είναι μόνο μία. Στην Ισπανία άλλωστε, όταν λένε Ρεάλ, χωρίς διευκρίνιση (Μπέτις, Οβιέδο, Θαραγόθα κτλ) εννοούν κατά κανόνα τη Ρεάλ Σοθιεδάδ, που είναι βάσκικη. Ενώ οι μερένγκες (ένα από τα γνωστά προσωνύμια των Μαδριλένων, λόγω του χρώματός τους) είναι πιο γνωστοί με το όνομα της πόλης τους, ως Madrid σκέτο.

Τη δεκαετία του 40′ ανέλαβε τα ηνία του συλλόγου ο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, που είχε περάσει από όλες τις θέσεις της ομάδας, και μες σε δυο δεκαετίες την έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης και την έκανε αυτό που είναι σήμερα: την ομάδα με τις περισσότερες ευρωπαϊκές κατακτήσεις, που πήρε την κούπα τις πέντε πρώτες χρονιές του θεσμού του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ως ελάχιστο φόρο τιμής, ο σύλλογος έδωσε το όνομά του στο θρυλικό γήπεδο, που είναι η έδρα της Ρεάλ. Τα χρόνια της διοίκησής του όμως συνέπεσαν με τη δικτατορία του Φράνκο και την εύνοια του δικτάτορα (που έβλεπε το ποδόσφαιρο ως μια ιδανική βιτρίνα για το καθεστώς του) προς τους Μαδριλένους.

Στις 6 Μαρτίου του 2002, η Ρεάλ είχε ετοιμάσει μια μοναδική φιέστα για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων της, που συνέπιπταν με τον τελικό του Copa del Rey, που θα φιλοξενούνταν στο Μπερναμπέου: αντίπαλοι, η Ρεάλ Μαδρίτης και η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια από τη Γαλικία, οι δύο τελευταίες πρωταθλήτριες Ισπανίας τότε. Η σούπερ Ντέπορ ήταν στο καλύτερο φεγγάρι της ιστορίας της και έκανε μια… βασιλική κηδεία στη Ρεάλ, νικώντας με 2-1 στην έδρα της και κατακτώντας εμφατικά το Κύπελλο του βασιλιά (που δεν κατέληξε στη βασίλισσα). Την ίδια χρονιά όμως, η Ρεάλ γιόρτασε την 9η κούπα στην κορυφαία διοργάνωση, το Τσάμπιονς Λιγκ (το παλιό Κύπελλο Πρωταθλητριών), στον τελικό της Γλασκόβης εναντίον της Μπάγερ Λεβερκούζεν, που σημαδεύτηκε από το εντυπωσιακό γκολ του Ζινεντίν Ζιντάν.

Σήμερα, ο Ζιζού είναι προπονητής στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης, που έχει φτάσει τα 12 Κύπελλα Πρωταθλητριών, και έγινε η πρώτη ομάδα που κατάφερε να κατακτήσει το κύπελλο δύο συνεχόμενες χρονιές, από τότε που ο θεσμός μετεξελίχθηκε και ονομάστηκε σε Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά η ρέντα του Γάλλου με το μαγικό άγγιγμα φάνηκε να τελειώνει. Φέτος η Ρεάλ κάνει μια μέτρια χρονιά κι ο τελευταίος στόχος που της έχει μείνει είναι το Τσάμπιονς Λιγκ, αφού έχει αποκλειστεί από το Κύπελλο και έχει μείνει πολλούς βαθμούς πίσω από την κορυφή στην Πριμέρα Ντιβισιόν.

Η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί ως φάρσα ή ως τραγωδία, αλλά όχι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Το 02′ η Ρεάλ έκανε μαύρα γενέθλια, αλλά έκλεισε τη χρονιά πανηγυρίζοντας ένα ακόμα τρόπαιο στη συλλογή της. Σήμερα παίζει στη Γαλλία με την Παρί Σεν Ζερμέν, στη ρεβάνς του 3-1 της Μαδρίτης, κι αν δεν καταφέρει να το υπερασπιστεί, θα κλείσει άδοξα τη χρονιά της από σήμερα και θα ετοιμάζεται για του χρόνου.

Η Ρεάλ με τον καιρό έχει αναπτύξει γαλαζοαίματη, αριστοκρατική συνείδηση. Το κοινό της απαιτεί να βλέπει τους καλύτερους και ο Φλορεντίνο Πέρεθ το κατάλαβε καλύτερα από τον καθένα αυτό, εφαρμόζοντας την πολιτική των galacticos, των γαλαξιακών αστέρων, που έρχονται να στολίσουν, ως πολύτιμα πετράδια, το στέμμα της βασίλισσας. Κανείς όμως δεν πρέπει να κάνει το λάθος και να νομίσει πως είναι μεγαλύτερος, ως μέγεθος, από τον ίδιο το σύλλογο -κι αν το κάνει, γνωρίζει αμέσως τη θεία δίκη και την τιμωρία.

Η Ρεάλ δε χρειάζεται τεχνικούς σαν το Μουρίνιο, που πιστεύουν πως είναι μικροί θεοί -ο μοναδικός ελέω θεού αντιπρόσωπος, δεν μπορεί παρά να είναι η βασίλισσα. Πολλές φορές φαίνεται να χρειάζεται απλούς διαχειριστές, που δε θα μπαίνουν στα πόδια των μεγάλων αστέρων της, θα τους αφήνουν να κάνουν τη δουλειά τους και θα τους εμπνέουν πνευματικά, χωρίς να τους σκοτίζουν με πολλές οδηγίες (αυτή φάνηκε να είναι η συνταγή της επιτυχίας για το Ζιντάν, αλλά και τον Αντσελότι παλιότερα).

Όπως κάθε βασίλισσα, η Ρεάλ έχει πιστούς οπαδούς-υπηκόους, αλλά και φανατικούς εχθρούς, που την ταυτίζουν με το κατεστημένο και δηλώνουν πρωτίστως anti-madridista, και ύστερα υποστηρικτές κάποιας άλλης ομάδας. Αλλά… εμείς την θέλουμε παιδιά τη βασίλισσα. Αφενός γιατί δεν υπάρχει γιν χωρίς γιαν, καλό χωρίς κακό κοκ. Κι αφετέρου, να πηγαίνει στο παλάτι, να πουλάει Ριζοσπάστη, Mundo Deportivo, την καταλανική Sport και ό,τι άλλο την διατάξει η εργατική τάξη των λαών της Ισπανίας…