H μέρα που αγάπησα τις γυναίκες

«Αυτό το βιβλίο έχει πανέμορφες ζωγραφιές, αλλά δεν έχει σκοτωμένα παιδιά, δεν έχει μάνες που πεινάνε, δεν έχει άνεργες γυναίκες. Γυρνάτε την πλάτη σας, κλείνετε τα μάτια σας γιατί δε θέλετε να χρεώσετε την πολιτική που εσείς εξυπηρετείτε και ειδικά η κ. Μίλερ. Δεν μπορώ να ακούσω άλλο. ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ! ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΒΑΓΔΑΤΗ! ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ! Δεν πρέπει να πεθάνει ούτε ένα παιδί από όποια “λογική σφαίρα”, από όποια “έξυπνη βόμβα”, ούτε ένα παιδί από πείνα. Είστε ανεπιθύμητοι στη Θεσσαλονίκη. Να μην ξανάρθετε».

Έτσι έκλεινε την παρέμβασή της η Σ.Κ., σχεδόν 15 χρόνια πριν, την Τετάρτη 19 Μάρτη 2003. Ήταν η δικαιολογημένη οργή μιας εργάτριας και μάνας, απέναντι στην Μπόνι Μίλερ, σύζυγο του Αμερικανού πρέσβη, η οποία την ώρα που η αμερικανική πολεμική μηχανή ισοπέδωνε το Ιράκ τεμαχίζοντας χιλιάδες παιδιά, παρουσίαζε στη Θεσσαλονίκη το βιβλίο της με τον καλοσυνάτο «γούτσου-γούτσου» τίτλο «Επικοινωνώντας με τα παιδιά-Εγχειρίδιο για γονείς». Νωρίτερα διάφοροι φορείς της πόλης, με βασικό τη «Νεανική Δράση για την Ειρήνη» είχαν συγκεντρωθεί έξω από το χώρο της παρουσίασης αλλά λόγω του αστυνομικού κλοιού δεν είχαν καταφέρει να προσεγγίσουν τη αίθουσα. Με έναν ευφάνταστο τρόπο όμως η εργαζόμενη μητέρα παρεισέφρησε στην αίθουσα και μετά από λίγο διέκοψε τη γλυκανάλατη φιέστα:

«Γίνεται να μην υποκρίνεται αυτό το προεδρείο; Μιλάτε για γονείς. Δεν αναφέρεστε διόλου στην εργαζόμενη γυναίκα, μητέρα. Μιλάτε για το πώς θα συμπεριφερθούμε και θα επικοινωνήσουμε με τα παιδιά μας, όταν περιμένουμε από τη μια στιγμή στην άλλη εκατομμύρια θύματα άμαχους στο Ιράκ. Και έρχεστε εδώ να στηρίξετε την προπαγάνδα που προσπαθεί να περάσει και η κ. Μίλερ μέσα στο βιβλίο της. Βομβαρδίζουμε τη Βοσνία και πάμε μετά για βοήθεια και γράφουμε εγχειρίδια για την επικοινωνία με τα παιδιά! Έχω αναθρέψει μια κόρη δουλεύοντας. Καθημερινά πυρπολούν τα εργασιακά μου δικαιώματα, δεν έχω χρόνο να ανασάνω και έρχεστε να μας πείτε ότι μόνο οι γονείς έχουν ευθύνη; Ο κόσμος περιμένει έναν πόλεμο.»

Δε θυμάμαι τι έκανα εκείνη τη μέρα. Τα παραπάνω γεγονότα τα έμαθα όταν το βράδυ άνοιξα την τηλεόραση, από τις ειδήσεις του ΑΝΤ1 που έπαιξε τα σχετικά πλάνα. Ήμουν 19 ετών και ήταν απ’ τις λίγες φορές που έμεινα άφωνος παρακολουθώντας το χαζοκούτι. Θυμάμαι όμως ότι ήταν η μέρα που μία πράξη ενός και μόνου ανθρώπου συμπύκνωσε τόσα καντάρια ανθρωπιάς, τσίπας, αξιοπρέπειας. Ήταν η μέρα που, ας μου συγχωρεθεί ο «σεξισμός», μια γυναίκα φέρθηκε 35 φορές πιο «αντρίκια» και «παντελονάτα» από 87.000 άνδρες.

Ήταν η μέρα που αγάπησα τις γυναίκες.