SoulsBorne, ετοιμάσου να σου βγει η ψυχή και να φτύσεις αίμα! (Πρώτο μέρος)

Έπρεπε να σε είχε προϊδεάσει το όνομα της περιοχής «η αποβάθρα που δεν πατάει ανθρώπου πόδι»¹ αλλά δεν βαριέσαι, έχει περάσει απροσδιόριστα πολύς καιρός από τότε που ήσουν ακόμη άνθρωπος. Τα σκελετωμένα σου χέρια κρατούν με δύναμη το σπαθί και την ασπίδα! Το πρώτο κάνει ικανοποιητική ζημιά στους αντιπάλους, η δεύτερη σε προστατεύει από 2-3 απανωτά χτυπήματα πριν αποδυναμωθείς σε βαθμό να μην μπορείς να την κρατήσεις σταθερά. Κι όμως, σε έχει γλιτώσει εκατοντάδες φορές, και εκατοντάδες άλλες δεν κατάφερε να σε γλιτώσει.

Χαζεύω το όμορφο τοπίο με ρομαντική διάθεση στο Dark Souls 3, το τι ξύλο έφαγα μετά που πλησίασα στην πόλη δεν λέγεται

Έχεις ανέβει αρκετά ψηλά, βρίσκεσαι στην τρίτη πεζούλα. Στο βάθος διακρίνεται από τις λάμψεις του μέσα στη νύχτα ένα πειρατικό πλοίο, το να επιβιβαστείς σε αυτό είναι ο μόνος τρόπος να προχωρήσεις. Έχεις διανύσει τα μισά της διαδρομής από τη στιγμή που εγκατέλειψες το τελευταίο bonefire, δεκάδες τα πτώματα που ισοπέδωσες πίσω σου, δεκάδες βρίσκονται ακόμη όρθια μπροστά σου. Η φιλοσοφία σου απλή, «καλός απέθαντος είναι ο… νεκρός απέθαντος». Σκληρές και απανωτές μάχες σου έχουν εξαντλήσει τα αποθέματα, πολλοί τοξότες σε πονηρές ενέδρες και σκυλιά της κολάσεως μαζί με γιαταγανάδες να σου επιτίθονται από κάθε σημείο του ορίζοντα. Πρέπει όμως να προχωρήσεις λίγο ακόμη…

Περίεργο, επικρατεί ηρεμία… από τα δεξιά σου δεν βλέπεις κάποια απειλή, από τα αριστερά σου πανύψηλα βράχια… ευκαιρία να χαλαρώσεις και να πέσει ο σφυγμός σου, αν δηλαδή λειτουργούσε η καρδιά σου. Έτσι όπως ακολουθείς το μονοπάτι, από μια κρυφή εσοχή του βράχου εκτοξεύεται μια μορφή που όμοια της δεν έχεις ξαναδεί και σε ξαφνιάζει. Έχει σώμα φτιαγμένο σαν από στέρεη πίσσα, κενό βλέμμα και αφύσικα σε μήκος μπροστινά άκρα. Πηδάει μπροστά χωρίς καμία προειδοποίηση και σε χτυπάει δυνατά, σχεδόν σε ισοπεδώνει, άλλο ένα τέτοιο χτύπημα και τέλος. Χάνεις την ψυχραιμία σου και αρχίζεις να χτυπάς στα τυφλά. Θα είχες εξαντλήσει όλο τον αέρα στα πνευμόνια σου, αν είχες πνευμόνια… Από καθαρή τύχη ο αντίπαλος κείτεται μπροστά σου άψυχος, δαιμονική μορφή, ασυνήθιστη ακόμα και για ετούτα τα μέρη.

Ψαχουλεύεις στο σακίδιο σου, δεν σου βρίσκεται κανένα γιατρικό, αν προχωρήσεις λίγο ακόμη ίσως να υπάρχει παρακάτω κάποιο κατάλυμα που θα σου επιτρέψει να ανάψεις μια φωτιά και να αναδιοργανωθείς, είσαι πολύ μπροστά για να κάνεις πίσω. Μόλις μερικά βήματα πιο πέρα συναντάς ένα κτήριο με πλίνθινους τοίχους και ξύλινη πόρτα, ελπίζεις να είναι άδειο ή έστω να φιλοξενεί εύκολους αντιπάλους, σχεδόν κανείς σε αυτόν τον καταραμένο κόσμο δεν έχει φιλικές διαθέσεις απέναντί σου! Απλώνεις το χέρι και πιάνεις το ανάγλυφο από τη σκουριά πόμολο, σπρώχνεις την πόρτα –νομίζεις- προσεκτικά. Όλη η προσοχή του κόσμου δεν θα σου έφτανε για να σε προστατεύσει, όχι σε αυτήν σου την κατάσταση! Ένα τέρας ίδιο με το προηγούμενο πετάγεται και σπάει την πόρτα, τα αντανακλαστικά σου λειτουργούν και εκτινάσσεσαι πίσω αλλά πριν προλάβεις να νιώσεις έστω και ελάχιστα ασφαλής, ο πολυκαιρισμένος τοίχος γκρεμίζεται και ακόμη δυο τέτοιες μορφές πετάγονται μπροστά… Χωρίς καλά – καλά να το καταλάβεις ξυπνάς στο bonfire. Ηττήθηκες, όμως η κάθε ήττα στον κόσμο των soulsborne παιχνιδιών είναι και μια νέα αρχή, μια ευκαιρία να μάθεις από τα λάθη σου και να προχωρήσεις ακόμη παραπέρα!

Η παραπάνω μακροσκελής εισαγωγή αφορά ίσως την ΠΙΟ αγαπημένη μου σειρά παιχνιδιών, την σειρά SoulsBorne. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται ακριβώς για την ίδια σειρά αλλά για τρείς διαφορετικές περιπτώσεις videogame που όμως έχουν πάνω κάτω την ίδια φιλοσοφία και έχουν κατασκευαστεί από την ίδια εταιρία. Συγκεκριμένα είναι τα DarkSouls (1, 2 και 3), το Bloodborne και το DemonSouls. Η κοινότητα των φίλων των παιχνιδιών αυτών, τα έχει ονομάσει στο σύνολο τους SoulsBorne έτσι ώστε να τα συμπεριλαμβάνουν όλα με τη μια και να συνεννοούμαστε. Για να μην παρεξηγηθώ, τα εν λόγω παιχνίδια έχουν κάποιες χτυπητές διαφορές μεταξύ τους στο gameplay, την ατμόσφαιρα και σε κάποιες σημαντικές για τους φανατικούς λεπτομέρειες. Όμως, σε γενικές γραμμές αν σε κάποιον αρέσει το gameplay και η ατμόσφαιρα του ενός κατά πάσα πιθανότητα θα του αρέσουν και τα 5, ενώ οι σημαντικές μικροδιαφορές μεταξύ τους μπορεί να δημιουργούν γκρίνια και προστριβές αλλά δεν αποθαρρύνουν τους φαν.

Αντιδράσεις πειραματόζωων

Ας ξεκινήσουμε όμως με τις ομοιότητες:

Τα SoulsBorne παιχνίδια είναι δύσκολα, ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ για τον αμύητο παίκτη! Είναι δύσκολα σε τέτοιο βαθμό που αξίζει να αγοράσετε ένα από αυτά για δώρο σε κάποιον απονήρευτο φίλο σας και να κάτσετε να τον παρακολουθείτε την ώρα που παίζει… θα πέσει πολύ γέλιο… ή κλάμα, ανάλογα την οπτική γωνία. Πάντως ο θάνατος στη σειρά αυτή είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος για τη δόξα, είναι η γνώση που έρχεται μέσα από τη διαδικασία δοκιμής και αποτυχίας, μέχρι η αποτυχία αυτή να μετατραπεί σε επιτυχία. Ας το θέσω κάπως έτσι… ο χαρακτήρας σου πατάει επί πτωμάτων για να πάει μπροστά, των δικών του πτωμάτων. Και είναι απίστευτα γλυκιά αυτή η στιγμή που ξεπερνάς μετά από πολλές προσπάθειες ένα εμπόδιο, ένα boss enemy, και προχωράς παρακάτω… σε βαθμό να σε κάνει να σηκωθείς από την καρέκλα σου να χοροπηδάς, δεν κάνω πλάκα!

Και ένα παράδειγμα για να γίνει σύγκριση μεγεθών επιτυχίας:

Παράδειγμα 1

• -Φίλε τα έφτιαξα με ένα φωτομοντέλο
• -Α… ωραία…

Παράδειγμα 2

• -Φίλε έβγαλα τον Dancer of the Boreal Valley χωρίς βοηθούς με την πρώτη προσπάθεια!
• -Τι λες ρε!!! Με δουλεύεις τώρα ε;;;;; Φίλε αν το κατάφερες είσαι ο ήρωας μου, με παντρεύεσαι;;;

Εναλλακτικά, όταν νιώθεις ότι χάνεις με άδικο τρόπο, ή όταν σου ακυρώνεται σημαντική πρόοδος (θα δούμε παρακάτω πώς γίνεται αυτό) σου έρχεται να σπάσεις το χειριστήριο, το mouse ή το πληκτρολόγιο… δηλαδή εντάξει το σπας, πάλι δεν κάνω πλάκα!

Ας εξετάσουμε όμως μερικούς βασικούς μηχανισμούς της σειράς:

Καταρχάς τα παιχνίδια αυτά μπορούν να κατηγοριοποιηθούν χοντρικά στο είδος των Role Playing Games (RPG ή στα ελληνικά παιχνίδια ρόλων), αλλά έχουν στοιχεία και από άλλες κατηγορίες. Στην ευρύτερη κατηγορία των RPG τα SoulsBorne αποτελούν διακριτή υποκατηγορία που τα ίδια δημιούργησαν, ενώ με τον καιρό βρήκαν αρκετούς μιμητές που εμπλούτισαν την κατηγορία αυτή. Ο κεντρικός ήρωας της σειράς είναι ένα ζόμπι πολεμιστής (ή μάγος, ή μαχαιροβγάλτης … ή ιερέας, ή συνδυασμός αυτών) και ο στόχος του είναι να σκοτώνει τέρατα (κυρίως undead) και να προχωράει από τη μια περιοχή στην επόμενη. Τα τέρατα εκτός από χρήσιμα αντικείμενα, όταν εκτελούνται, απελευθερώνουν την ψυχή τους (γιατί και τα ζόμπι έχουν ψυχή) που αμέσως μετά απορροφάται από τον χαρακτήρα του παίχτη. Στο Bloodborne, αντί για την ψυχή των αντιπάλων απελευθερώνεται το αίμα τους που στην ουσία κάνει το ίδιο. Ανάλογα με το πόσο δύσκολος είναι ο αντίπαλος δίνει περισσότερους πόντους ψυχής, και αυτοί οι πόντοι αποτελούν ένα είδος νομίσματος για το παιχνίδι. Ξοδεύοντάς τους μπορείς να αγοράσεις αντικείμενα, όπλα, αλλά και να βελτιώσεις τις ικανότητες του χαρακτήρα σου, να του αυξήσεις δηλαδή την δύναμή του, την αντοχή του κλπ. Υπάρχει όμως μια διαβολική καινοτομία στα συγκεκριμένα παιχνίδια, οι ψυχές που μαζεύεις χάνονται κάθε φορά που πεθαίνεις, εκτός και άμα τις έχεις καταναλώσει. Όσο τις κρατάς μαζί σου παίρνεις ρίσκο, αλλά υπάρχουν φορές που το ρισκάρεις ελπίζοντας ότι θα φτάσεις με ασφάλεια στο επόμενο bonfire. To bonfire είναι η γνωστή «πυρά» που μάθαιναν να ανάβουν όσοι έχουν κάνει πρόσκοποι, μόνο που στα SoulsBorne δεν χρησιμεύει για να ψήσεις μεζεδάκια αλλά ως μέσον τηλεμεταφοράς (από την μια πυρά στη άλλη) και ως τρόπος να ξοδευθούν οι ψυχές που έχουν μέχρι τότε μαζευτεί. Η διαδικασία αυτή ψιλόδιαφέρει από παιχνίδι σε παιχνίδι, όμως ακολουθείται η ίδια γενικότερη φιλοσοφία.

Τίποτα όμως στα SoulsBorne δεν γίνεται δίχως το ανάλογο κόστος, και αυτό διότι κάθε φορά που ο παίκτης κάθεται σε μια φωτιά, όλοι οι εχθροί του παιχνιδιού που έχει σκοτώσει αναγεννώνται. Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά πυκνά θα θέλεις να πας λιιιιιιιγο παρακάτω, για να ανακαλύψεις το επόμενο bonfire και να σημειώσεις πρόοδο στο παιχνίδι. Το ζήτημα είναι ότι έτσι εξαντλείς τους πόρους σου, και αν το ρισκάρεις αρκετά κινδυνεύεις να χάσεις τις ψυχές που ως τότε έχεις μαζέψει, και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πότε το έχεις ρισκάρει αρκετά, παρά μόνο κατόπιν εορτής.

Πάντως το παιχνίδι –για να λέμε και του νεκρού το δίκιο- σου δίνει μια φορά την ευκαιρία, αν φτάσεις μέχρι το σημείο που πέθανες να ξαναμαζέψεις τις πολυπόθητες ψυχές. Αν όμως για κάποιο λόγο στο δρόμο πεθάνεις δεύτερη φορά –και μπορεί να πεθάνεις από εχθρούς, από παγίδες, από κατολισθήσεις, από γκρεμούς, από δηλητήρια, από λάβα κλπ- τότε οι ψυχές χάνονται οριστικά και πρέπει να τις μαζέψεις πάλι από την αρχή με σκληρή εργασία. Όλοι οι παίχτες είμαι σίγουρος έχουν πολλάκις χάσει τόση αξία ψυχών όση χρειάζεται για να αναβαθμιστούν 5-6 φορές κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά του χαρακτήρα (δύναμη, αντοχή, ταχύτητα κλπ). Και αυτό πιστέψτε με, μπορεί να αποτελεί πισωγύρισμα ωρών.

Στο βίντεο αυτό βλέπετε την περιοχή που αφορά η εισαγωγική μου αφήγηση

Πάντως ο θάνατος πάνω στην εξερεύνηση –όσο εκνευριστικός και αν μοιάζει- συνιστά τον πιο σημαντικό μηχανισμό του παιχνιδιού και τον πιο ενδιαφέροντα συνάμα, είναι ένα από τα πράγματα που κάνουν το παιχνίδι να ξεχωρίζει. Το πόσο απρόσμενα, το πόσο εύκολα, το πόσο επαναλαμβανόμενα πεθαίνεις ειδικά στα boss (τελικοί «κακοί» μιας περιοχής), είναι αυτό που τελικά σε βελτιώνει σε σημείο ο χαρακτήρας που χειρίζεσαι να φτάσει να αποτελεί προέκταση του νευρικού σου συστήματος. Συνάμα, το να περάσεις από κάποια δύσκολα σημεία σου δίνει τέτοια ικανοποίηση που σε κάνει να νιώθεις απίστευτη ευφορία, αίσθημα ολοκλήρωσης και ικανοποίησης (οκ, είμαι αρρωστάκι με τη σειρά). Φανταστείτε να σε έχει συνθλίψει 100 φορές ένα boss, και κάθε φορά να γίνεσαι λιγάκι καλύτερος, να το μαθαίνεις λιγάκι παραπάνω. Το τι βρισίδια θα έχεις ρίξει μέχρι τότε δεν λέγεται, το πόσες φορές θα παρατήσεις το παιχνίδι μόνο και μόνο για να επιστρέψεις μετά από λίγο με ανανεωμένες τις ελπίδες και το τι καρδιοχτύπι θα σου έχει φέρει όλο αυτό σε κρίσιμες στιγμές δε λέγεται. Και πάνω εκεί πατάει ο «οργασμός» (με ή χωρίς εισαγωγικά) της επιτυχίας όταν τελικά τα καταφέρνεις. Στην πολυετή μου πείρα ως gamer δεν έχει βρεθεί άλλο παιχνίδι που να με έχει κάνει να σηκώνομαι να ζητωκραυγάζω σαν τρελός με την επιτυχία ή να χτυπιέμαι σαν δαιμονισμένος με την αποτυχία.

Η αλήθεια είναι ότι οι τίτλοι αυτοί μπορούν να γίνουν αρκετά πιο εύκολοι με συνεργατικό μεταξύ των παιχτών παιχνίδι. Αυτό δεν το συνιστώ σε όσους θέλουν να ζήσουν όλη τη μαγεία, όχι τουλάχιστον πριν τελειώσουν τον εκάστοτε τίτλο έστω μια φορά.²Μετά την πρώτη ολοκλήρωση καλό είναι να δει κανείς και τη συγκεκριμένη πλευρά, αφού προσφέρεται μια διαφορετική εμπειρία με τις δικές της αρετές.

Κάπου εδώ ολοκληρώνεται το πρώτο μέρος του άρθρου μου για τα SoulsBorne. Στο δεύτερο μέρος θα αναφερθώ στην πρώτη μου επαφή και γενικότερα στην προσωπική μου εμπειρία με την εν λόγω σειρά, στους μηχανισμούς του multiplayer και στις διαφορές των 5 τίτλων μεταξύ τους. Προλαβαίνετε πάντως ως τότε να προμηθευτείτε ένα από όλα προκειμένου να παίξετε και να πάρετε μια πρώτη [γλυκόπικρη] γεύση.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Δείτε εδώ το Β’ Μέρος