Καμία ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη

Τις τελευταίες μέρες, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ κατεβαίνουν μαζικά στο δρόμο -όπως και οι οπαδοί των άλλων ομάδων της πόλης στο πρόσφατο παρελθόν. Αποκλείουν συμβολικά το αεροδρόμιο, το σιδηροδρομικό σταθμό, μπουκάρουν στα γραφεία της κρατικής τηλεόρασης για να διαμαρτυρηθούν. Χτες πραγματοποίησαν συγκέντρωση στην Καμάρα και πορεία, όπου στην κεφαλή ήταν ένα πανό με το σύνθημα: “καμία ειρήνη, χωρίς δικαιοσύνη”, που ήταν το βασικό σύνθημα της παλαιστινιακής ιντιφάντα ενάντια στην κατοχή από το κράτος του Ισραήλ.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιου είδους κατοχή, αλλά με… ποδοσφαιρικό “ζυγό” και το ζύγι της αθλητικής δικαιοσύνης που θεωρούν πως αδικεί την ομάδα τους. Το δίκαιο που διεκδικούν δεν είναι το δικό τους, το δίκιο του αγώνα (πολλά σου στέρησε) ή (νόμος είναι) το δίκιο του εργάτη, που μέρα με τη μέρα χάνει το μπόι, τις κατακτήσεις του και νομίζει ότι θα τα βρει στο γήπεδο, να ρεφάρει με αθλητικές νίκες για τις σφαλιάρες που τρώει στη ζωή. Αλλά το συμφέρον της ομαδάρας και βασικά του προέδρου που κάνει κουμάντο.

Το ερώτημα μπορεί να φανεί ξύλινο, αλλά προκύπτει αυτομάτως. Είναι ζήτημα αν κάποιος από αυτούς είχε κατέβει ποτέ στο δρόμο να διεκδικήσει το δικό του δίκιο σε κάποια αντίστοιχη κινητοποίηση, απεργία, συλλαλητήριο κτλ. Το πολύ-πολύ να είχαν κατέβει κάποιοι στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, χωρίς να αλλάζουν δραματικά οι όροι και το γενικό κλίμα.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι ότι ο κόσμος κατεβαίνει στο δρόμο. Ή μάλλον δε θα ήταν πρόβλημα, αν ο κόσμος ήταν εκεί κάθε μέρα και δε λειτουργούσαν αποπροσανατολιστικά όλα αυτά. Το ζήτημα είναι γιατί ο οπαδός -και όχι μόνο- δέχεται την ταξική ειρήνη και κάθεται στα αυγά του, ενώ βιώνει καθημερινά την κοινωνική αδικία. Γιατί παραμένει κατά κανόνα αμέτοχος στον ακήρυκτο ταξικό πόλεμο, ενώ δεν υπάρχει καμία κοινωνική δικαιοσύνη.

Κι αυτό το ερώτημα δεν απευθύνεται ασφαλώς στους οπαδούς κάποιας συγκεκριμένης ομάδας ή τους οπαδούς γενικά, αλλά σε όλους και τον καθένα μας ξεχωριστά.