Προσωπικό

Μεγαλώσαμε στην αγκαλιά της αδιαμφισβήτητης συντροφικής αλληλεγγύης εκείνης της εποχής, της μετεμφυλιακής, της εποχής που ο αγώνας έδινε φτερά στην καθημερινότητα μας κι ο αδερφός μοιραζόταν το φτωχικό κέρασμα κρύβοντάς το στην τσέπη για να το φάμε μαζί. Μας περνούσαν για δίδυμα καθώς η διαφορά μας ήταν μικρή. Δυό σγουρόμαλλα παιδικά κεφαλάκια, με τη μικρή μας να ακολουθεί, τρέχοντας πεισματικά, τον Γιώργο και την Ελένη, τους “ακατάδεκτους” μεγάλους.

Χρόνια γεμάτα κυνηγητό των γονιών και γεμάτα τραγούδια με τη φυσαρμόνικα και τα κρουστά κουταλοπήρουνα του μπαμπά, την υπέροχη φωνή της μαμάς, τον ξέφρενο χορό της μικρής μας Αναστασίας, τον Γιώργο μας να μαζεύει τις νότες για τα κατοπινά τραγούδια του και μένα τόσο σοβαρή, να μαζεύω τις αναμνήσεις που κρατάω φυλαχτό για σήμερα. Σήμερα που όλοι αυτοί είναι “κοντά μου” να μου δίνουν κουράγιο με τις στιγμές που ζήσαμε.

Τελειώνοντας, ευχαριστώ απο καρδιάς όλους τους συντρόφους που ήταν μαζί μας αυτές τις μέρες.