Το Mega φεύγει, η προπαγάνδα έρχεται -ή μάλλον… δεν έφυγε ποτέ

Τα τελευταία χρόνια το Mega φαίνεται να κλείνει πιο συχνά κι από την ψεύτικη είδηση με τον αστυνομικό που… αναβοσβήνει, η οποία επανέρεται κάθε τόσο, σαν κινητή γιορτή. Αυτή τη φορά όμως, με την απόφαση του ΕΣΡ, φαίνεται να μπαίνει οριστικά ταφόπλακα στη διαδρομή του σταθμού. Κι είναι ίσως τραγική ειρωνεία και σύμπτωσηπως έρχεται μόλις μια μέρα μετά το θάνατο του Χρ. Σιμιρδάνη, που ήταν η φωνή του “μεγάλου καναλιού”, ταυτισμένη με τα διαφημιστικά τρέιλερ και διάφορες παρουσιάσεις του.

Είναι επίσης ενδεικτικό για το τραγικό επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης πως το Mega παρέμενε σχετικά ψηλά σε ποσοστά τηλεθέασης, παίζοντας σε επανάληψη σειρές που έχουν προβληθεί χίλιες φορές και τις έχουμε μάθει απέξω. Αλλά αυτό είναι προφανώς το λιγότερο που μας ενδιαφέρει, αυτή τη στιγμή.

Πολλοί είναι αυτοί που πανηγυρίζουν στα social media για την απόφαση και τον τηλεοπτικό θάνατο ενός κατεξοχήν μνημονιακού καναλιού, που συγκέντρωνε τα πλέον μισητά παπαγαλάκια του δημοσιογραφικού χώρου και ήταν η αιχμή του δόρατος της κυρίαρχης προπαγάνδας. Συχνά αυτό γίνεται με μια δόση χαιρεκακίας απέναντι στους απλούς εργαζόμενους (τεχνικούς και ρεπόρτερ) του σταθμού, που θεωρούνται συνυπεύθυνοι, αν και μένουν στην ανεργία, χωρίς στον ήλιο μοίρα, σε αντίθεση με τα μισθοφορικά παπαγαλάκια, που δεν πάνε ποτέ χαμένα και θα αξιοποιηθούν σίγουρα σε κάποιο άλλο πόστο για το σύστημα.

Αυτό που δε γίνεται αντιληπτό, παρά τη συσσωρευμένη σχετική πείρα, είναι πως η κυρίαρχη προπαγάνδα εξακολουθεί να είναι κραταιά και να διαχέεται μέσω άλλων διαύλων -ενίοτε και κάποιων με “εναλλακτικό προφίλ”. Η συνέχιση των μνημονίων και της πολιτικής που τα επέβαλε μπορεί να κάνει και χωρίς το Mega, όπως “επιβίωσε” και χωρίς Σαμαροβενιζέλους. Δεν έχει παρωπίδες, προσαρμόζεται ευέλικτα στα δεδομένα, ή μάλλον προσαρμόζει στα δικά της δεδομένα τις κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα κάθε απόχρωσης που εναλλάσσονται σε αυτές.

Το κλείσιμο του “μεγάλου καναλιού” δεν είναι κάποιο είδος εκδίκησης για τα χρόνια της παντοδυναμίας του και τα ψέματα που διέσπειρε, για τη συνειδητή προσπάθεια εκφοβισμού, εκβιασμού και χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Τα ίδια συστατικά διαχύθηκαν σα “βρωμερή κοπριά”, καρπίζουν σε άλλες τηλεοπτικές συχνότητες και ευδοκιμούν σε όλο το μιντιακό σύστημα, που παραμένει ακλόνητο, παρά το ναυάγιο μιας ναυαρχίδας του. Χρειάζεται πότε-πότε και κάποια ανανέωση στον οργανισμό του, για να διατηρείται ακμαίο.

Όσοι αναζητούν εκδίκηση για όλα αυτά, δε χρειάζεται να “εκδικούνται” τους εργαζόμενους που απέμειναν στο σταθμό. Και δεν πρόκειται να το καταφέρουν με ένα απλό εκλογικό “ζάπινγκ” στην κάλπη, αλλάζοντας κυβέρνηση και πρωθυπουργό, όπως αλλάζουμε κανάλια με το τηλεχειριστήριο.

Η βασική προϋπόθεση -κι αυτή είναι απλώς το πρώτο βήμα- είναι να αφήσουμε τους καναπέδες και να κατέβουμε μαζικά στο δρόμο, να οργανώσουμε τη συλλογική μας αντίδραση και πάλη. Κι όπως σοφά λέει ο στίχος ενός ξένου τραγουδιού, revolution will not be televised. Η επανάσταση δε θα παίξει στην τηλεόραση. Ούτε και θα κριθεί από το κλείσιμο ενός καναλιού, θα προσθέσουμε εμείς.