Περί υγείας και λοιπών διεκδικήσεων

Διαχρονικά το μέτωπο της Υγείας σαν χώρος δεν ήταν και απ’ τα πιο πρωτοπόρα. Φαίνεται το σινάφι μου και ό,τι μας περιστοιχίζει έχει άλλη αντίληψη για τους αγώνες και περιορίζεται, αν ΟΧΙ πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές στο συντεχνιακό και το ωφελιμιστικό.

Φτάσαμε σε ένα επίπεδο τέτοιο που οι υπουργοί υγείας μας θεωρούν γραφικούς εμάς που αγωνιζόμαστε, απεργούμε και βρισκόμαστε στους δρόμους για ένα καλύτερο αύριο, και για μας και για τον ασθενή. Ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης είχε πει «μα το 2% απεργεί μόνο, απορώ γιατί φωνάζετε». Έχουμε ελιτοποιηθεί, θεωρούμε αδύνατο να διεκδικήσουμε και περιττό πολλές φορές να το κάνουμε με αυτόν τον τρόπο. Έχουμε αποκοπεί από αυτό που ονομάζεται κίνημα και η στάση μας περιορίζεται στο «δεν μπορούμε να απεργήσουμε εμείς διότι ο ασθενής έχει μεγαλύτερες ανάγκες…μπλα μπλα μπλα».

Κανένας δεν λέει συνάδελφε να μείνει ο ασθενής χωρίς θεραπεία ή την κατάλληλη προσοχή, το ξέρεις ότι υπάρχουν οι μηχανισμοί που μπορούν να «ικανοποιήσουν» και τον ασθενή, αλλά και να μας δώσουν την δυνατότητα να παραστούμε στο δρόμο για να διεκδικήσουμε, και για τον ασθενή και για μας. Δεν μπορεί να προτάσσουμε ως ασπίδα τις ανάγκες του κάθε ασθενή απλά και μόνο για να συγκαλύψουμε την δική μας αδιαφορία.

Κατά καιρούς διαβάζω άρθρα για την εξουθένωση του ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού των νοσοκομείων και του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.

Πώς νομίζουμε οτι μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Με ευχολόγια και αρθράκια σε ιστότοπους που μόνοι μας τα διαβάζουμεμ μόνοι μας τα αναπαράγουμε;

Συνάδελφοι ό,τι κερδήθηκε σε αυτόν τον κόσμο κερδήθηκε με αγώνα, τίποτα δεν μας δωρήθηκε, τίποτα δεν το βρήκαμε τυχαία, για όλα δόθηκαν μάχες, και τέτοιες θα πρέπει να δοθούν ξανά.

Μην υποτιμάς την απεργία, εργαζόμενος είσαι, αυτό ήταν και θα είναι πάντα το όπλο σου, και για καλύτερη ζωή και για να μπορέσεις να προσφέρεις καλύτερα τις υπηρεσίες σου στον συνάνθρωπό σου…

Έξω οι εργαζόμενοι δίνουν τις μάχες τους καθημερινά, δεν μπορούμε να λείψουμε εμείς απ’ αυτές, διεκδικούμε μαζί τους και την δική μας ζωή, διεκδικούμε μαζί τους για την δική τους υγεία… Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι, τα τελευταία χρόνια κόπηκαν δισεκατομμύρια απ’ τους προϋπολογισμούς της υγείας (και κανένας δεν είπε πως κακώς κόπηκαν απ’ τις ρεμούλες που γίνονταν και γίνονται με πρόφαση την υγεία), το θέμα είναι όμως ότι κλάπηκαν και από τις απαραίτητες παροχές της πραγματικής υγείας.

Ως πότε οι τρύπες που αφήνουν πίσω τους οι πολιτικές των μνημονιακών κυβερνήσεων θα μπαλώνονται με το φιλότιμο γιατρών, νοσηλευτών και παραϊατρικού προσωπικού;

Ως πότε θα θεωρούμε οτι οι διεκδικήσεις δεν μας αφορούν;

Ως πότε θα θεωρούμε ότι είμαστε αποκομμένοι απ’ τα θέματα της κοινωνίας και ότι δεν μας αγγίζουν;

Ως πότε θα αδιαφορούμε για τα μελλούμενα και όσα συμβαίνουν;

Ως πότε θα μας περιπαίζουν και περιγελούν οι αρμόδιοι υπουργοί;