Πατρίς-αηδία-οικογένεια

Σε ένα κράτος δικαίου, που εξ ορισμού -για να είναι δίκαιο- δεν μπορεί να είναι αστικό, ο Αμβρόσιος θα καταδικαζόταν με το ρατσιστικό νόμο και μόνο για όσα αισχρά είπε για τους ομοφυλόφιλους, κατά τη διάρκεια της δίκης. Εκεί όπου η απολογία του έμοιαζε με τη “συγγνώμη” του Σαββίδη, κι αν είχε ένα πιστόλι -πχ σαν αυτό του Ιβάν- θα προχωρούσε σε πιο δραστική αντιμετώπισή τους, από ένα απλό φτύσιμο.

Παλιό και διαχρονικό του Πάνου Ζάχαρη

Αλλά σε ένα αστικό ημιθεοκρατικό κράτος, που είναι συνυφασμένο -και ουδέποτε διαχωρισμένο- με την εκκλησία, κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει. Κι έτσι όλοι μαζί, μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά και ράσα ενίοτε, πέφτουν πάνω στην εργατιά, σε όσους αντιστέκονται, σε όσους είναι διαφορετικοί και “παρεκκλίνοντες” ή… “ανώμαλοι”, σύμφωνα με τα κριτήρια του χουντικού Αμβρόσιου και κάθε φασίστα. Φυσιολογικό, σα νομοτέλεια, βλέπετε, είναι μονάχα το τρίπτυχο “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”, στην πιο μαύρη, σκοταδιστική του εκδοχή, και η διαιώνιση της κοινωνικής εκμετάλλευσης και των διακρίσεων.

Του John-Antono

Σε αυτό το αστικό κράτος όμως, ο αντιρατσιστικός νόμος είναι ένα κουρελόχαρτο, προσάναμμα για το τζάκι. Και ο μόνος νόμος που φαίνεται να λειτουργεί εκδικητικά είναι ο τρομονόμος -και αυτός επιλεκτικά, όπως διαφαίνεται και στην περίπτωση των ακροδεξιών της Κόμπατ 18.

Σατιρικό γραφικό του Jo-Di

Παρόλα αυτά, το μάτι ενός έμπειρου παρατηρητή δε θα δυσκολευτεί να διακρίνει την κυριαρχία της “αριστερής ηγεμονίας” πίσω από τις εξελίξεις. Σε ένα πλήρως θεοκρατικό κράτος, όπου θα ηγεμόνευαν τα ιδανικά του (κάθε) Αμβρόσιου, δε θα δικαζόταν ο χρυσαυγίτης επίσκοπος, αλλά οι ομοφυλόφιλοι για αντικοινωνική συμπεριφορά. Κι ίσως στο τέλος ανέβαιναν και στην πυρά, για να εξαγνιστούν οι αμαρτίες τους…

Του Γιάννη Δερμεντζόγλου