“Ωδή” στην Έλλη Παπαγγελή, μια παράπλευρη απώλεια του οπαδικού κινήματος

Φτωχότερη η φιλελεύθερη διανόηση στην Ελλάδα, μετά την καρατόμηση της Έλλης Παπαγγελή από μέλος της ΝΔ, εξαιτίας υποτιμητικών της σχολίων για οπαδούς του ΠΑΟΚ στο Ίνσταγκραμ. Αφορμή ένα άρθρο για το “δημοψήφισμα” που διακινείται από μερίδα οπαδών της βορειοελλαδικής ομάδας, με τίτλο   “Αν τιμωρηθούμε, δεν… πάμε στον πόλεμο σε περίπτωση επιστράτευσης” (διότι ως γνωστόν αγαπητά οπαδικά ούγκανα, στον πόλεμο με τον οποίο δεν έχετε κατά τα λοιπά κανένα πρόβλημα, σε ρωτάνε αν έρχεσαι πρώτα), το οποίο η παρουσιάστρια και μοντέλο σχολίασε εξίσου ευφυώς με την ατάκα: “Θα πάνε, αλλά με το βουλγάρικο στρατόπεδο”. Αδυνατώ να πάρω θέση σε αυτή τη διαμάχη, επιλέγοντας ιμπεριαλιστή στο ερώτημα ποιος είπε την πιο πηχτή ανοησία.

Είναι βέβαια απορίας άξιον πώς μια πολιτευάμενη (sic) εδώ και χρόνια σαν την Παπαγγελή, δεν παραδειγματίστηκε από το παράδειγμα του τέως υφυπουργού παιδείας Κώστα Ζουράρι, που μετά την αναφορά του σε τελετές μαύρης μαγείας μετά δέκα χιλιάδων γαύρων στη βουβωνική του χώρα και το σχολιασμό της ερωτικής ζωής των οπαδών του Άρη, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση. Μπορεί η ίδια αφελώς να θεώρησε πως οι κακές σχέσεις της ηγεσίας του κόμματός της με τον Ιβάν Σαββίδη αυτή την εποχή (όχι όμως και των βουλευτών ΝΔ Θεσσαλονίκης, όπως απέδειξε μεταξύ άλλων και πρόσφατη δήλωση του άλλοτε υφυπουργού Αθλητισμού Γιώργου Ορφανού), της έδιναν το ελεύθερο να απαντήσει σαν να βρισκόταν στο καφενείο με τους φίλους της, παραβλέποντας πως οι προσβολές σε οπαδούς είναι από τα λίγα πράγματα που τα αστικά κόμματα δεν ανέχονται με τίποτε από τα μέλη και στελέχη τους.  Μπορεί πάλι, όπως δήλωσε και μετά τη διαγραφή της, όντως να μην μπορούσε να συγκρατήσει την ιερή οργή της που κάποιοι βάζουν ένα μαυρόασπρο πανί πάνω από ένα γαλανόλευκο.  Σε κάθε περίπτωση, η απουσία της θα είναι αισθητή, διότι στη σύντομη, μα δυναμική παρουσία της στη δημόσια ζωή του τόπου, μας χάρισε αν μη τι άλλο ορισμένες αξέχαστες στιγμές.

Οι δυνατότητές της είχαν φανεί από τις φοιτητικές εκλογές στις 16 Μαϊου του 2012, όταν και πρωταγωνίστησε σε σποτ της ΔΑΠ, σε ένα απαράμιλλης αισθητικής σποτ, εμπνευσμένο από την εξίσου καλλιτεχνική θρυλική διαφήμιση του Κίτσου, που κατέληγε στο σύνθημα “be a ΔΑΠ-machine” (κι άλλο κακό να μη μας βρει):

Ο πολύς κόσμος ωστόσο άρχισε να την μαθαίνει -πολιτικά, διότι ως τηλεπερσόνα είχε χτίσει ήδη τη φήμη της, κυρίως χάρη στη συνεργασία της με τον Μίστερ Κολλαγόνο Γιώργο Τσουκαλαδάκη, έτερο φωστήρα των ευρωπαϊστών του τόπου μας-όταν στις 16 Νοέμβρη 2016 ανήρτησε στο facebook κείμενο αμφισβήτησης των νεκρών του Πολυτεχνείου (μαζί με άλλα κλασικά εικονογραφημένα της ακροδεξιάς απολογητικής, όπως ο χόακας περί Ηλένιας), δίνοντας ένα καίριο χτύπημα στην αριστερή ιδεολογική ηγεμονία της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Εξάλλου, λίγες μέρες μετά, κι αφότου ανασκεύασε περί Πολυτεχνείου, δηλώνοντας ότι πιθανότατα αν ζούσε τότε, θα ήταν και η ίδια εκεί (όπως και η μισή Ελλάδα, αν πάρουμε τοις μετρητοίς τις σχετικές δηλώσεις), επανήλθε με δριμύτερο, αν και -αδίκως- λιγότερο προβεβλημένο μανιφέστο υπέρ των κυβερνητικών δυνάμεων στα Δεκεμβριανά, που μας έσωσαν από τον “ζοφερό ανελεύθερο κόσμο της σοβιετοκρατούμενης Ανατολικής Ευρώπης”.

Η μεγάλη της στιγμή ωστόσο ήρθε το Φλεβάρη του 2016, όταν σε συνέντευξή της στο Έθνος της Κυριακής αποδόμησε το Κεφάλαιο το Μαρξ ως εξής: “Στα 15 μου χρόνια απέρριψα τον κομμουνισμό γιατί διάβασα το “Κεφάλαιο” του Καρλ Μαρξ και είδα ότι ο άνθρωπος λέει βλακείες. Τότε είπα ότι κομμουνίστρια δεν θα γίνω ποτέ. Διαβάζω τα πάντα, από τα άπαντα του οικονομολόγου Μ. Κρίσμαν μέχρι το “Φωτιά και Τσεκούρι” του Ευ. Αβέρωφ”. Μια μικρή δήλωση για την Έλλη, ένα μεγάλο άλμα memes, τουί και αναρτήσεων για τους παρεπιδημούντες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που έστησαν επί μέρες ένα διαδικτυακό γλέντι, από το οποίο εντελώς ενδεικτικά σταχυολογώ μερικά στιγμιότυπα:

Σημειώνοντας παράλληλα με λύπη μου, ότι εκείνες τις μέρες δυστυχώς υπήρξε και κόσμος που θεωρεί εαυτόν προοδευτικό και ριζοσπαστικό, που με αφορμή την κοτσάνα της νεαράς βρήκε ευκαιρία να αμολήσει το σεξισμό του, υπερασπιζόμενο τη μαρξιστική σκέψη με εύηχους χαρακτηρισμούς όπως “χυσοκανάτα”.

Έκτοτε η Παπαγγελή είχε πιο διακριτική, μα πάντοτε σημαντικής εμβέλειας παρεμβάσεις, όπως υπέρ του προέδρου Τραμπ, τον οποίο δήλωσε πως “ξεκάθαρα” θα ψήφιζε. Και δε χωρά αμφιβολία ότι το μέλλον και ίσως η επόμενη βουλή της ανήκαν, αν δεν υπήρχε αυτό το νεανικό ολίσθημα, που ωστόσο ελπίζουμε να μην αποτελέσει επ’ αόριστον τροχοπέδη στην πολιτική της εξέλιξη, εν ανάγκη από κάποιο άλλο κομματικό μετερίζι. Υπάρχει καλύτερη ΔΑΠάρα και τη θέλουμε.