Η Έλενα Φραντζή φώναζε όσο ζούσε, η ιστορία της ακούστηκε μετά την αυτοκτονία της.

Την Παρασκευή που μας πέρασε η Έλενα Φραντζή αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της, σε μια ζωή που η ίδια δε διάλεξε κι έτσι πάλεψε να την αλλάξει. Ποιος ήξερε την 29χρονη γυναίκα μέχρι προχθές;  Το ευρύ κοινό σίγουρα όχι, και δεν θα υπήρχε λόγος να το γνωρίζει αν το θύμα- ας μου επιτραπεί η λέξη θύμα- είχε βοηθηθεί εγκαίρως, είχε εισακουστεί όταν έπρεπε. Η κοινωνία στην οποία ζούσε γνώριζε το  τεράστιο έγκλημα που διαδραματιζόταν κάτω από τα έκπληκτα αυτιά και μάτια της, μάρτυρες του οποίου υπήρξαν οι ίδιοι οι θεσμοί.

Η Έλενα είχε την ατυχία να υιοθετηθεί από έναν ιερέα και τη σύζυγό του σε ένα χωριό της Λευκωσίας. Ο θετός πατέρας, ”άνθρωπος της Εκκλησίας”, κακοποιούσε σεξουαλικά το κορίτσι ενώ η θετή της μητέρα ασκούσε λεκτική και σωματική βία σε βάρος της. Η μικρή δεν το έβαλε κάτω. Δέκα μόλις ετών, πήγε στο αρμόδιο Γραφείο Ευημερίας και κατήγγειλε το ζευγάρι. Οι ιθύνοντες δεν την πίστεψαν, ή έκαναν ότι δεν την πιστεύουν, το παιδί δεν εξετάστηκε, δεν του παρασχέθηκε καμία ψυχολογική στήριξη, η Πρόνοια δεν ειδοποιήθηκε ποτέ. Κοινώς έμεινε αβοήθητο και μάλιστα ενοχοποιημένο. Ο φάκελος καταγραφής του περιστατικού, χάθηκε με ένα μαγικό τρόπο!

Άλλη μια δεκαετία τρόμου, μέχρι που στα 20 της αποφασίζει να αποταθεί στη δικαιοσύνη. Στέκει μπροστά στο τέρας και το αντιμετωπίζει. Είναι η ίδια μάρτυρας κατηγορίας του θετού πατέρα της! Όλο το χωριό εναντίον της. Το θύμα αντιμετωπίζεται σαν θύτης και για άλλη μια φορά η κοινωνία αρνείται να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Η νεαρή κοπέλα τόλμησε να ενοχοποιήσει τον παπά του χωριού!

Η ποινή που επεβλήθη αντιστρόφως ανάλογη του εγκλήματος. Το δικαστήριο καταδίκασε τον ιερέα σε δύο χρόνια φυλάκισης, ενώ η σύζυγός του δεν κάθισε ποτέ στο εδώλιο.

Η Έλενα κατάφερε παρά τις δυσκολίες, να σταθεί στα πόδια της, εκείνο τον καιρό σπούδαζε κοινωνική λειτουργός και είχε ζητήσει ψυχολογική υποστήριξη. Ο εγκλεισμός του θύτη, για το θύμα που κακοποιείται λειτουργεί ανακουφιστικά, το ίδιο θεωρεί ότι μόνο έτσι δεν θα το ξαναπλησιάσει ο βασανιστής του. Πολλές κακοποιημένες  γυναίκες, φεύγουν μακριά, δίχως να καταγγείλουν το έγκλημα, αλλάζουν ακόμη και ταυτότητα κι όμως κοιμούνται πάντα με το φόβο της επόμενης επίθεσης.

Όταν πέρασαν τα δύο χρόνια, ο ιερέας αποφυλακίστηκε και μάλιστα επέστρεψε στη θέση του, αφού η Εκκλησία αρνήθηκε να τον απομακρύνει.

Η Έλενα παράτησε τις σπουδές της, βυθίστηκε στο φόβο, το στίγμα κυνηγούσε εκείνη. Προσπάθησε με κάθε τρόπο να φωνάξει τόσα χρόνια, μα δεν την άκουγε κανείς. Την Παρασκευή που μας πέρασε τη βρήκαν νεκρή στο σπίτι της στη λεωφόρο Τσερίου.

Ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας, να κωφεύουν στις κραυγές καμίας Έλενας από εδώ και πέρα, είμαστε συνένοχοι σε εγκλήματα, που γνωρίζουμε και κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Το θύμα είναι εξ ορισμού ο άνθρωπος που χρήζει συνδρομής, δεν γυρνάμε την πλάτη στον άνθρωπο που καλεί σε βοήθεια, παραλείπουμε με αυτό τον τρόπο να του σώσουμε τη ζωή.

Με πληροφορίες από CyprusNews.eu