Γιώργος Κατρούγκαλος-Από την ΚΝΕ στην ΤΙΝΑ, μια ταξική αποστασία δρόμος

Ο Γιώργος Κατρούγκαλος που γιορτάζει σήμερα τα 55α του γενέθλια, είναι από εκείνες τις περιπτώσεις στις οποίες ταιριάζει γάντι ο στίχος του Βάρναλη”Που ‘σαι νιότη που ‘δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος”. Η’ μήπως πάντα τέτοιος ήτανε, θα έλεγε κάποιος κακοπροαίρετος και εδώ δεν είμαστε τέτοιοι, όχι πάντα τουλάχιστον. Εξάλλου, πώς να μη συγκινηθείς όταν βλέπεις ιστορικά ντοκουμέντα από τη δεκαετία με τις βάτες, με τον Κατρούγκαλο όταν ήταν όντως κομμουνιστής και δίπλα του το Βορίδη, ο οποίος θα διαγραφόταν από το σύλλογο νομικής ως φασίστας, αλλά αργότερα θα έβρισκε καταφύγιο στο κοινοβούλιο, γιατί η αστική δημοκρατία είναι σαν την κλασική μουσική κι εξημερώνει τα ήθη.

Σαν ταινία παλιά: Κατρούγκαλος και Βορίδης, με μπόνους Κατερίνα Πελέκη μια ζωή δαπάρα και δεξιά τον τότε κνίτη νυν ποταμίσιο(;) Δημήτρη Τσιόδρα

Πέραν από τη θητεία του στην ΚΝΕ, ο Κατρούγκαλος πέρασε κάμποσα ακόμα χρόνια στον ευρύτερο περίγυρο του κομμουνιστικού κόμματος, ωστόσο έπειτα κατάλαβε πως η κρίση είναι ευκαιρία, και την άδραξε από τα μαλλιά (μας). Το προφίλ του αντιμνημονιακού σούπερ σταρ άρχισε να χτίζεται παράθυρο το παράθυρο, ιδιαίτερα από το νεοσύστατο τότε Κόντρα Τσάνελ, με πρώτη κορυφαία στιγμή τη συνύπαρξη με Βαρουφάκη-Τσακαλώτο-Καζάκη σε πάνελ συνέλευσης της Κάτω Πλατείας, την εποχή που αχρωμάτιστα και ακομμάτιστα έχτιζαν το πολιτικό τους μέλλον μεταξύ άλλων ο Σύριζα και οι μετέπειτα Ανέλ.

Περασμένες μου αγάπες, του καιρού χαλάσματα…

Η αλήθεια είναι πως το ρόλο του αντερκάβερ Συριζαίου ο Κατρούγκαλος τον έπαιξε με ιδιαίτερη επιτυχία, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη διαβόητη εκπομπή της “Ανατροπής”τον Οκτώβρη του 2013, όπου κέρδισε συμπάθειες, υπερασπιζόμενος τα αυτονόητα γυρω από το ζήτημα της βίας -που οι άλλοι υποκριτικα την καταδίκαζαν απ’ όπου κι αν προέρχεται, άλλο αν οι ίδιοι ασκουσαν λεκτική βια και δεν τον άφηναν ουσιαστικά να μιλήσει. Αντιμέτωπος με μια πραγματική ντριμ-τιμ μετωπολογικάριων, από το γνωστό ακροδεξιό πρύτανη Γρυσπολλάκη μέχρι τη Σώτη, τον Πάγκαλο και τον ίδιο τον Πρετεντέρη, ο Κατρούγκαλος έβαζε πόντους υπέρ Σύριζα, ως ανεπίσημη φωνή του οποίου λειτουργούσε, σε μια περίοδο που ο επίσημος κομματικός φορέας μποϋκοτάριζε το κανάλι-που στη συνέχεια προσπάθησε ανεπιτυχώς να σώσει- και δεν έστελνε εκπροσώπους του, αποκομίζοντας και μ’αυτόν τον τρόπο  επικοινωνιακά οφέλη. Win-win δηλαδή.

Το μυστικό-kinda- ειδύλλιο επισημοποιήθηκε με στις ευρωεκλογές του 2014, όπου ο Κατρούγκαλος εξελέγη βουλευτής, κι από εκεί και πέρα η πορεία του στο Σύριζα ήταν διαρκώς ανοδική, καθώς μέχρι σήμερα έχει διατελέσει αν. υπουργός Εσωτερικών, υπουργός Εργασίας καθώς και αν. υπουργός Εξωτερικών, χαρτοφυλάκιο που διατηρεί ως τώρα. Από την πρώτη “ηρωϊκή” περίοδο της διακυβέρνησης Τσίπρα, ξεχωρίζει η εμφάνιση του σε πάνελ τη βραδιά του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη του 2015, όπου αν έχει κανείς την υπομονή να παραβλέψει την ανούσια κοκορομαχία του με τη Στάη, θα τον ακούσει -έστω και μέσα από αντιφατικές διατυπώσεις-να λέει αυτό που οι κομμουνιστές επεσήμαναν από την πρώτη στιγμή, αλλά λίγοι ήθελαν τότε να ακούσουν, πως ο Σύριζα είχε μόνο plan A κι αυτό δεν ήταν άλλο από την τάχιστη συμφωνία με τους δανειστές.

Από τη στιγμή που έγινε υπουργός, δεν έχει κουραστεί να επαναλαμβάνει πόσο κομμουνιστής είναι (από τα 15 του, όταν πρώην μη μέλη της ΝΔ είχαν ήδη κάνει σκόνη το Κεφάλαιο), με πιο πρόσφατο παράδειγμα συνέντευξη που έδωσε πριν λίγους μήνες, όπου εκτός αυτού δηλώνει πως χωρίς Σύριζα δε θα υπήρχε Κόρμπιν (και ζωή στον πλανήτη ενδεχομένως) και πως έστρεψε την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία που ως τότε ήταν νεοφιλελεύθερη προς τα αριστερά. Εποχή άφησε εξάλλου και η δήλωσή του πως είναι ταξικός αποστάτης, κάνοντας μας να στενοχωριόμαστε που δεν πιστεύουμε στη μετά θάνατον ζωή για να αντικρύσουμε τη φάτσα του Ένγκελς όταν άκουσε το συναγωνιστή του. Από τα αγαπημένα στιγμιότυπα κομμουνιστοσύνης, μια συνέντευξη στην οποία διακήρυττε τη δική του εκδοχή του “Βάρκιζα τέλος”, για να εισπράξει την απάντηση “Οι κομμουνιστές το ξέρουν;”. Κι όταν τα λόγια από μόνα τους δεν αρκούσαν να μεταδώσουν τη αγωνιστικότητα του υπουργού, ερχόταν μια εκδρομή στη Μακρόνησο να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Eίναι θρυλική πια η φωτογραφία του στο χώρο μαρτυρίου, όπου βαστούσε δυο κολώνες, πιθανόν για να μην πέσουν και τον πλακώσουν, όπως θα έλεγαν και πάλι κάποιοι κακοπροαίρετοι.

Θα έλεγε κανείς πως αποτελεί πρόκληση να δηλώνει κανείς κομμουνιστής ακόμα και την ώρα που κατεδάφιζε ό,τι είχε απομείνει όρθιο από το ασφαλιστικό σύστημα, ακόμα κι όταν έλεγε εντελώς ασύστολα ψέμματα ότι με το Σύριζα στην κυβέρνηση οι συνταξιούχοι θα μπορούσαν να περιμένουν αυξήσεις. Από την άλλη βέβαια ζούμε στη χώρα που κι ο τελευταίος ανθυποπανελίστας  σχολιαστής που πέρασε μισό εξάμηνο στην ΚΝΕ πριν σαράντα χρόνια δεν φείδεται εξαργύρωσης αριστερών ενσήμων, και  απαιτούμε να ντραπεί ο Κατρούγκαλος; Εξάλλου, όπως θα ‘λεγε κι ο Τζόρτζιο Γκάμπερ, κάποιος ηταν κομμουνιστής γιατί ήθελε να γίνει υπουργός και να ψηφίσει μνημόνια, κρίμα που μας άφησε χρόνους πολύ νωρίς…

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να είναι κι απ’τις ντομάτες που δε μας ρίξανε…

Ελαφραίνοντας λίγο το κλίμα πριν ευχηθούμε χρόνια πολλά και μνημονιακά, θυμόμαστε μερικές ευτράπελες απολίτικες στιγμές που μας χάρισε ο υπουργός, όπως όταν εμφανίστηκε σε εκδήλωση με λινό κοστούμι και σανδάλι, διότι κατά δήλωσή του είχε μπερδέψει το κρύο με το καυτό νερό στη μπανιέρα παθαίνοντας εγκαύματα. Και πάλι καλά να λέμε, για κάποιον που κατάφερε να μπερδέψει το Σύριζα με την αριστερά.

Απ’όλους τους ρόλους που έχει ανάλαβει κατά καιρούς, εκείνος του trendsetter του πάει καλύτερα απ’όλους…

Η’ όταν σηκώνεται σε επίσημες φωτογραφίσεις στις μύτες των ποδιών του, ναρκισσιστικό κόλπο απόλυτα κατανοήσιμο, ειδικά όταν σκεφτεί κανείς ότι ενώνει τον Κατρούγκαλο με τιτάνες της πολιτικής και του αθλητισμού, όπως τον εσχάτως διωκόμενο Σαρκοζί  και το Ρονάλντο. Ας τα κατοστήσει λοιπόν, μαζί με τα μνημόνια που δε λέγονται μνημόνια της πρώτης φοράς αριστεράς. Κι όσοι παραμένετε αμφισβητίες, διαβάστε το “ΤΙΝΑ κάνουμε του Λένιν” να ξεστραβωθείτε.