Play – Ωχ

Τα ελληνικά πλέι-οφ καθιερώθηκαν πριν κάποια χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο και από τότε φαίνεται πως ο στόχος των ιθυνόντων ήταν να καταστρέψουν ό,τι είχε απομείνει.

Μιλάμε για μια μίνι διοργάνωση που διεξάγεται σε απάνθρωπο περιβάλλον. Ζέστη, συνεχόμενα παιχνίδια στο τέλος της σεζόν και παίκτες να πέφτουν κάτω σαν κοτόπουλα.

Άδεια γήπεδα, αδιάφορα παιχνίδια καθώς το διακύβευμα είναι ασήμαντο: ποιος θα αποκλειστεί αρχές Αυγούστου.

Μάλλον πρόκειται για τιμωρία. Τιμωρία στις ομάδες που δεν πήραν το πρωτάθλημα, τιμωρία στους οπαδούς τους που έκαναν το λάθος να ονειρεύονται ότι μπορούν να στερήσουν πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό, τιμωρία στους παίκτες που αντί να λιάζονται σε μια παραλία θα πρέπει να τρέχουν να παίζουν χωρίς αντίκρυσμα, γιατί έκαναν το λάθος και αντί να τερματίσουν στην 6^η θέση τερμάτισαν στην 5^η.

Επίσης, το γεγονός ότι γίνονται τόσα χρόνια πλέι-οφ σημαίνει ότι έχουν γίνει αρκετά ντέρμπι κυρίως μεταξύ ΠΑΟΚ, ΠΑΟ, ΑΕΚ. Πράγμα όχι και τόσο καλό, καθώς γίνεται το ντέρμπι, σαν την απώλεια θεάματος, συνήθεια.

Τόσα χρόνια πλέι-οφ και είναι ζήτημα να θυμάται κανείς πάνω από 2-3 ωραία παιχνίδια με ενδιαφέρον κι από τις δύο ομάδες.

Α ναι, ξέχασα. Παίζουμε Ευρώπη. Ακόμα κι αν οι ελληνικές συμμετοχές στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις συναγωνίζονται σε αποτυχία εκείνες της eurovision, θεωρείται σημαντικό για τις ελληνικές ομάδες να συμμετέχουν στα προκριματικά. Κι ας αποκλείονται σχεδόν όλες. Όσες είναι πιο άτυχες, μπορεί να περάσουν στους ομίλους και να βιώσουν πολλαπλούς εξευτελισμούς όπως έχει συμβεί με τον πάλαι ποτέ πρέσβη. Η μόνη ομάδα που παραδοσιακά κάτι κάνει στην Ευρώπη είναι ο ΠΑΟΚ. Άντε και ο Ολυμπιακός όταν δεν έχει προκριματικά. Αν χρειαστεί να παίξει νοκ-άουτ για να μπει σε ομίλους είναι ικανός να αποκλειστεί και από κυπριακή ομάδα πόλο.

Όμως το ποδόσφαιρό μας είναι σαν τον καπιταλισμό μας. Κρατικοδίαιτο και ευρωλιγούρικο. Περιμένοντας το κράτος να σβήσει πρόστιμα, να χτίσει γήπεδα και να δώσει χορηγίες, οι μεγαλοκαρχαρίες αντιμετωπίζουν τις ομάδες σαν προέκταση του πέους τους.

Βέβαια, για να αποκτήσουν ενδιαφέρον τα πλέι-οφ χρειάζεται να γίνει κάτι αναπάντεχο. Ίσως να συνδεθούν και με την επικαιρότητα. Αλλιώς δεν τα βλέπει ούτε φυλακισμένος.

Έτσι, με αγωνιώδεις προσπάθειες του Αλαφούζου να πείσει ότι ο Παναθηναϊκός διώκεται από παντού τα φετινά πλέι οφ έγιναν για την ομάδα της Αθήνας μάχη επιβίωσης. Κανονικό survivor. Μπας και κάνουν νούμερα τηλεθέασης.

Και αφού διαπιστώθηκε και πάλι ότι ο Μπεργκ έχει ασυλία και δεν τιμωρείται για μπουνιές κλωτσιές και ό,τι άλλο κάνει, είδαμε ότι την Τετάρτη είχαμε μια δύσκολη μονομαχία, στην οποία οι οπαδοί από τις κερκίδες έπρεπε αφού αναγκαστούν να παρακολουθήσουν το κάτι σαν ποδόσφαιρο, να πετύχουν με ένα κουτάκι μπύρας στο κεφάλι κάποιον από τους αντιπάλους. Ο ΠΑΟ κέρδισε και το έπαθλο επικοινωνίας με αποτέλεσμα ο υπεύθυνος επικοινωνίας του Ολυμπιακού να βγει δημοσίως να υποστηρίξει τους κατατρεγμένους Παναθηναϊκούς.

Φαίνεται πως τελικός νικητής του παιχνιδιού επιβίωσης που είναι τα playoff θα βγει με αγωνιστικά κριτήρια αλλά και με συμπάθεια και όχι με κλίκες και στημένες ψηφοφορίες-διαιτησίες και θα είναι ο Πανιώνιος.