ΔΑΠ-ΠΑΣΠ και το κακό συναπάντημα

Το «κόντεξτ»

–Θα γράψεις κάτι για τις φοιτητικές εκλογές;

-Μπα, βαριέμαι

-Γράψε τότε το 3ο Μέρος για τον «Αριστερισμό»

-Καλά, θα γράψω για τις εκλογές

Ο παραπάνω διάλογος, αν και φανταστικός, θα μπορούσε να συνοψίζει τη σχέση του γράφοντος με το γράψιμο και τη θεματολογία αυτού. Σε λίγες μέρες έχουμε φοιτητικές εκλογές και το ότι πολλοί αρθρογράφοι της Κατιούσα είμαστε 30φεύγα χρονών δε θα μας σταματήσει απ’ το να γράψουμε γι’ αυτές. Με τη βιωμένη εμπειρία αλλά και την απόσταση τόσων χρόνων για οδηγό, αυτή είναι η δική μου συνεισφορά. Μια παρουσίαση των παρατάξεων που συμμετέχουν. Υποκειμενική και προκατειλημμένη όσο δεν πάει.

Και Α και ΟΥ. Λοβοτομή παντού. Με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ (Δημοκρατική Ανανεωτική Πρωτοπορία-Νέα Δημοκρατική Φοιτητική Κίνηση) ή πιο απλά ΔΑΠ είναι η παράταξη της ΝΔ. Και εδώ θα μπορούσαμε να σταματήσουμε γιατί μπορείτε να φανταστείτε τα υπόλοιπα. Αλλά όοοοοοοοοχι, θα τα ακούσετε (ή μάλλον θα τα διαβάσετε).

Ιδρύθηκε το 1974 από τη συνένωση της ΔΑΠ Αθήνας και της ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης (χμ, ευρηματικό). Αποτέλεσε τη φυσική (οκ, την ξεπλυμένη) συνέχεια της ΕΚΟΦ, της φασίζουσας αλλά όχι ακριβώς φασιστικής παράταξης της ΕΡΕ στα Πανεπιστήμια προδικτατορικά. Υπήρξε το μακρύ χέρι των κυβερνήσεων Καραμανλή τη δεκαετία του ’70 με χαμηλά πάντως ποσοστά γύρω στο 10%. Η δεκαετία του ’80, με το βαθύ ΠΑΣΟΚ στα ντουζένια του ήταν ταυτόχρονα περίοδος περισυλλογής αλλά και αργής και σταθερής ανόδου. Ήταν παράλληλα η δεκαετία των Κενταύρων και των Ρέηντζερς, των χουλιγκάνικων ομάδων κρούσης, ή ταγμάτων εφόδου όπως θα λέγαμε σήμερα, αν αυτό δε μας θύμιζε κάτι άλλο, λιγότερο μπλε και περισσότερο μαύρο. Ομάδων, που σκοπό είχαν τον τραμπουκισμό φοιτητών της Ν. ΠΑΣΟΚ, όπως επίσης του ΚΚΕ και άλλων αριστερών οργανώσεων. Ελλείψει καθαρής (λόγω της «ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς» όπως θα ‘λεγε κι ο Άδωνις) ακροδεξιάς ή φασιστικής παράταξης στα πανεπιστήμια η ΔΑΠ συσπείρωνε κάθε αντιδραστικό φιλοβασιλικό, φιλοχουντικό ή άλλο στοιχείο εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων. Η δευτεροτριτοτέταρτη θέση της σε πανελλαδικό επίπεδο της έδινε λίγες σχολές στην κατοχή της και ελάχιστες σχολές με αυτοδυναμία. Αυτό σήμαινε ότι η δράση της επικεντρωνόταν περισσότερο στον αγνό ανόθευτο τραμπουκισμό και όχι τόσο στην δημοσιοσχετίστικη πελατειακή κοτζαμπασίστικη σχέση της με το φοιτητόκοσμο, κάτι στο οποίο θα διαπρέψει αργότερα, απ’ τη δεκαετία του ’90 έως σήμερα. Αυτό ξεκίνησε δειλά-δειλά από το 1987 όταν η ΔΑΠ, πατώντας πάνω στην προχωρημένη σήψη της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ (που είχε αντίκτυπο και στο χώρο της παιδείας), την άγρια συκοφάντηση εννοιών όπως (σοσιαλισμός, αριστερά κλπ) πάλι απ’ το ΠΑΣΟΚ και την γενικότερη κατάσταση στην Ευρώπη με τις επικείμενες ανατροπές, κατάκτησε για πρώτη φορά την 1η θέση πανελλαδικά. Και από τότε δεν την ξαναέχασε. Σταδιακά τα Πανεπιστήμια μεταβλήθηκαν σε μηχανισμούς πελατειακών σχέσεων και ρουσφετιών, ανοιχτού ή κεκαλυμμένου μπραβιλικίου και χώρους αναπαραγωγής της εκλογικής βάσης της ΝΔ.

Είναι να απορεί κανείς με διάφορους νεοδημοκρατικής κοπής ή και ελευθέρας βοσκής φιλελευθέρους στη δημόσια σφαίρα, που εν έτει 2017 κάνουν λόγο για «άντρα ανομίας», και «τελευταία οχυρά σοβιετίας». Δεν τους ενημέρωσε κανείς ότι επί 30 (ολογράφως τριάντα) χρόνια κουμάντο στα περισσότερα ελληνικά ΑΕΙ και σχεδόν σε όλα τα ελληνικά ΤΕΙ κάνει η ΔΑΠ; Αυτή βγάζει πρυτάνεις, αυτή δίνει (ή και παίρνει) τις εργολαβίες συντήρησης/καθαριότητας/σίτισης, αυτή καθορίζει ποιος, με ποια ταχύτητα και εάν θα πάρει και πόσα πτυχία. Παράλληλα η ΔΑΠ (μαζί με την ημιθανή αλά όχι λιγότερο συνένοχη ιστορικά ΠΑΣΠ) είναι ένα μόρφωμα που χρησιμοποιεί και περιθάλπει μπράβους της νύχτας ενώ ανοιχτοί είναι και οι δίαυλοί της με την ιδίου φυράματος Χρυσή Αυγή. Ακόμη είναι μια επικερδής επιχείρηση, πρόθυμη να καλύπτει τα λειτουργικά της έξοδα και τα «μερίσματα» των στελεχών της μέσω συνεργασιών με νυχτερινά κέντρα και ταξιδιωτικά πρακτορεία. Είναι αυτή η μέθοδος προσέγγισης μελών που θα διανθιστεί στην πορεία με «χαριτωμένες» αφίσες τύπου «ΜΟΝΙ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ» και «ΠΑΡΤΗ ΜΕ 5 ΕΥΡΩ», ενδεικτικές του πολιτιστικού επιπέδου που διέπει την οργάνωση.

-Αυτό που μας περιγράφεις είναι μια απολίτικη κλίκα. Δηλαδή δεν έχει πολιτική ταυτότητα; Είναι ένα μάτσο αριβίστες στην κορυφή και τα μεσαία κλιμάκια και μια μάζα παραπλανημένα παιδιά στη βάση;

Κάθε άλλο. Η δουλειά-δουλειά και η διασκέδαση-διασκέδαση. Η ΔΑΠ προωθεί ενεργά την πολιτική της ΝΔ (ιδιωτικά ΑΕΙ κλπ) όταν αυτή κυβερνά, καθώς και γενικότερους συστημικούς σχεδιασμούς (κατάργηση ασύλου κλπ) όταν το κόμμα της βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Και τους προωθεί μια χαρά. Με άνεση και ξεδιαντροπιά. Την Τρίτη διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι «είναι μια ανεξάρτητη παράταξη που νοιάζεται για τα συμφέροντα των φοιτητών» και την Πέμπτη δέχεται τα συγχαρητήρια του Σαμαρά, του Κυριάκου ή συνηθέστερα του Άδωνη μέσω γραφικών/γλοιωδών σέλφι. Αλίμονο αν ο ατομικός καριερισμός έμπαινε φρένο στην προώθηση των αλλαγών που έχει ανάγκη η άρχουσα τάξη. Το πρωί ημερίδα για την επιχειρηματικότητα, το μεσημέρι γλείψιμο/απειλή καθηγητή για να περάσει κάποιος δαπίτης το μάθημα και το βράδυ φτηνό (με ακριβή μίζα) ποτό στον Κιάμο. Και το Μάιο; Μύκονοοοοοοοοοος!

Τέλος, σημειώνουμε ότι ο καταποντισμός του ΠΑΣΟΚ και η ουσιαστική διάλυση της νεολαίας του και της ΠΑΣΠ έφεραν τη ΔΑΠ σε κατάσταση να «παίζει μπάλα» μόνη της στις σχολές. Να κόβει (το βήχα) και να ράβει (στόματα). Να οργώνει (συνειδήσεις) και να θερίζει (κεφάλια, έχω και προσωπική εμπειρία).

-Χέρι ήταν, μην υπερβάλλεις, επειδή σε ράβανε τρεις ώρες στο ΑΧΕΠΑ

-Έστω.

Θα μου κλείσεις το σπίτι με έχεις κάνει ΠΑΣΠίτη

Τι να πει κανείς για το σκήνωμα της ΠΑΣΠ; Της κάποτε κραταιάς παράταξης ενός κραταιού κόμματος, του καθαυτού «ελληνικού» κόμματος, του κόμματος που συμπύκνωνε το ζουμί του νεοελληνικού μικροαστισμού των τελευταίων 40 ετών, του ΠΑΣΟΚ. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.

Η ΠΑΣΠ σε αντίθεση με την ΔΑΠ λοιπόν είχε το εξής πλεονέκτημα. Η ΔΑΠ, έχοντας το κόμμα της στην αντιπολίτευση στα περισσότερα χρόνια απ’ το ’74, και με δεδομένο ότι μέχρι το 1982 ήταν ημι-περιθωριακή, διέπρεψε περισσότερο στο «συντεχνιακό», εσωτερικό ρουσφέτι εντός σχολών. Βιβλία, σημειώσεις, θέματα, ταξίδια, νυχτερινά κέντρα κλπ. αποτέλεσαν το φόρτε της. Η ΠΑΣΠ απ’ την άλλη (χωρίς να υστερεί στα προηγούμενα) είχε το εξής συντριπτικό πλεονέκτημα. Έχοντας το κόμμα της στην κυβέρνηση για πολλά χρόνια (1981-1989, 1993-2004) μπορούσε να υποσχεθεί ρουσφέτια και εκτός πανεπιστημίου. Ο μεν δαπίτης μπορούσε να υποσχεθεί κάτι μόνο για το δήμο ή τη νομαρχία (εφ’ όσον ήταν μπλε), ο Πασπίτης είχε και το κεντρικό κράτος και μια θέση σ’ αυτό σαν δέλεαρ. Έχει μεγάλη σημασία αυτό. Άλλο να προσφέρεις τη ψήφο σου με αντάλλαγμα να έρχεται η υδροφόρα στο χωριό δυο φορές τη βδομάδα αντί για μία και άλλο να έχεις την κρυφή ελπίδα ότι αν ανελιχθείς στην κλίμακα της πασοκοϊεραρχίας, θα μπεις στη ΔΕΗ ή στο καθαυτό δημόσιο.

Στις αγωνιστικές επετείους (πχ. Πολυτεχνείο) το πράγμα άλλαζε. Οι πασπίτες φορούσαν τα «αγωνιστικά» τους και μας γάνωναν το κεφάλι στα φουαγιέ των σχολών με Μπιθικώτση και «Όταν σφίγγουν το χέρι». Μη με παρεξηγήσετε, πολύ καλός ο Μπιθικώτσης και η Ρωμιοσύνη, απλά όταν έχει διαβρωθεί το ακουστικό σου νεύρο από την χρησιμοποίηση τους απ’ τους πασόκους, προκαλείται μια μικρή απώθηση. Φανταστείτε τη λέξη αριστερά και τον Σύριζα και θα καταλάβετε. Τέτοια τρέλα που λέτε πουλούσε η ΠΑΣΠάρα. Και την αγόραζε ουκ ολίγος κόσμος.

Στην πωλούμενη τρέλα δεν συμπεριλαμβάνεται το παρακάτω περιστατικό, ενδεικτικό του τι θεωρεί ένα στέλεχος καθεστωτικής παράταξης σοβαρό και τι όχι. Νομίζω ότι η πασπίτισσα της παρέας, μεσαίο στελεχάκι, ήταν απόλυτα ειλικρινής μέσα στο μικρόκοσμό της όταν βρεθήκαμε σε κοινή παρέα το 2012 και της φέρθηκα λίγο προβοκατόρικα:

-Ξέρεις, συν τοις άλλοις είστε υπεύθυνοι για την καταστροφή της χώρας, τη φτωχοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων και τις 3.000 αυτοκτονίες

-[καμία αντίδραση, η πασπίτισσα πίνει το κρασί της, τρώει λίγο σαλάτα και αλλάζει θέμα]

Δεν περνάνε 10 λεπτά και σε πολύ ηπιότερο τόνο, με την αίσθηση ότι δε λέω και κάτι φοβερό, αναφέρομαι και σε πιο καθημερινά πράγματα:

-Άλλωστε ρε Μαρία και σεις κάνετε τα κονέ σας με τα ξενυχτάδικα και τα γραφεία ταξιδίων…

-ΣΟΒΑΡΑ ΜΙΛΑΣ; ΑΚΟΥΣ ΕΚΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΣ ΟΤΙ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΛΕΦΤΑ ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΑ! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟ!

Η ψευδής συνείδηση, στα καλύτερά της.

Ελαφρύνοντας την κουβέντα, οι διαφορές ΔΑΠ-ΠΑΣΠ ήταν θα λέγαμε και «πολιτιστικές».

Υπήρχε δηλαδή ένας καταμερισμός. Αν ο Δαπίτης ήταν πρώτος στα «μπίτια», ο Πασόκος ήταν πρώτος στα σκυλάδικα. Υπήρχαν βέβαια και ενδοσκυλαδικές αντιθέσεις. Ο δαπίτης ως πιο εύπορος, μπορούσε να είναι εξπέρ στον πιο «φλώρο» Οικονομόπουλο, ενώ ο πασπίτης ως «λαϊκότερος» είχε μια παραπάνω έφεση στον πιο «βαρύ» Μακρόπουλο. Φυσικά τα παραπάνω είναι σχηματικά. Δυστυχώς οι εγγραφές μελών στις αστικές φοιτητικές παρατάξεις δεν ήταν αντίστοιχη της ταξικής αναφοράς αυτών. Είδα και είδαμε πολλά παιδιά φτωχών οικογενειών, ιδιαίτερα απ’ την επαρχία, να περιφέρονται σαν «χαμένα» γύρω απ’ τα τραπεζάκια της ΠΑΣΠ και κυρίως της ΔΑΠ στο πρώτο έτος και να γράφονται μέλη. Είδαμε επίσης το πώς η γαλούχηση με το πνεύμα του ατομικισμού, του βολέματος, της «σκατοψυχιάς», τους έκανε χρόνο με το χρόνο να υψώνουν το γιακά της πόλο μπλούζας (μικρό το κακό, αν μέναμε στην ενδυματολογία) και να περιφέρονται με ύφος «γαμιά της γειτονιάς» και «δερβέναγα του χωριού» παριστάνοντας τους Mr. Τίποτα.

Τι ακριβώς μπλοκάρει το #Bloco;

Οι παλιοί θυμούνται το/τα Δ.Α.Ρ.Α.Σ. (Δίκτυο Αυτόνομων Ριζοσπαστικών Αριστερών Σχημάτων), οι παλιότεροι τον Δημοκρατικό Αγώνα, οι νεότεροι, μεταξύ των οποίων και εμείς οι 30άρηδες (sic) την ΑΡ.ΕΝ. (Αριστερή Ενότητα). Τι κοινό έχουν όλα τα παραπάνω ονόματα ή ακρωνύμια; Είναι τα διάφορα brands («brand name»=διακριτικός τίτλος) με τα οποία μας συστήνεται ανά τις εποχές ο πολιτικός χώρος ανάμεσα στο ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι ο χώρος που φέρει τον παραπειστικό τίτλο «Ανανεωτική Αριστερά», προφανώς σε αντιδιαστολή με μια άλλη αριστερά δογματική, αρτηριοσκληρωτική, πεπαλαιωμένη, αποστεωμένη, αποχυμωμένη και αποφλοιωμένη. Έστι δε μη αποφλοιωμένη αριστερά, το λεγόμενο ΚΚΕ Εσωτερικού ή ΕΑΡ ή Συνασπισμός ή Σύριζα, ανάλογα την εποχή.

Ε, λοιπόν δε θα το πιστέψετε. Ενώ στο κόμμα οι αποχωρήσαντες του 2015 που συγκρότησαν αργότερα τη ΛΑΕ ήταν μειοψηφία, στη νεολαία λόγω του λεγόμενου «βρασμού του αίματος» ήταν η συντριπτική πλειοψηφία. Έτσι, όταν ο Σύριζα μετά το λεβέντικο δημοψήφισμα της 15ης Ιουλίου έκανε την περιβόητη «δεξιά στροφή» (ότι πριν ήταν ζωσμένοι με τα φυσεκλίκια και έτοιμοι για το βουνό δηλαδή…) η νεολαία του, έτσι νευρώδης, αδάμαστη και επαναστατική που ήταν πάντα, είπε το μεγαλειώδες μπουμπουλινέικο και μαντωμαυρογένικο «ΟΧΙ» και αποχώρησε ψιλοσύσσωμη απ’ το Σύριζα. Και σαν να μην έφτανε αυτό οι νεαροί συριζαίοι, καθώς «δε βολεύονταν με λιγότερο ουρανό» αποχωρώντας (μαζί με τις «αριστερότερες» συνιστώσες ΚΟΕ/ΔΕΑ κλπ) πήραν μαζί τους παραμάσχαλα και το brand name ΑΡ.ΕΝ. Αριστερή Ενότητα. Τέτοια κελεπούρια με ιστορία και αγωνιστικές περγαμηνές (#not) brand names δε χάνονται στο φοιτητικό χώρο. Έτσι προέκυψε η ανάγκη η (ανύπαρκτη) Νεολαία Σύριζα να προχωρήσει σε rebranding του σκηνώματός της. Και παραμένοντας σχεδόν ανύπαρκτη από κόσμο, δημιούργησε το λεγόμενο #Bloco (με δίεση). Τώρα, το τι ακριβώς μπλοκάρει το Bloco δεν είμαι σίγουρος, ξέρω όμως τι δεν μπλοκάρει και τι προωθεί. Είναι το φερέφωνο της κυβέρνησης Συριζα(νελ) στα Πανεπιστήμια, και έχει αναλάβει το βαρύ είναι αλήθεια έργο (εγώ πχ. θα ντρεπόμουν να το κάνω, αλλά οκ, εγώ έχω και τσίπα, οπότε δεν πιάνομαι) να λειάνει τις γωνίες του 3ου και 4ου Μνημονίου οσονούπω και του 5ου Μνημονίου. Τώρα θα μου πείτε:

-Μα ρε φίλε, μπήκαμε στο σάιτ της και λέει τα ακριβώς αντίθετα, ότι αγωνίζεται για «να τρέχουμε γυμνοί στους αμπελώνες και να κυλιόμαστε στο παχύ χορτάρι»

-Καλωσήρθατε στην ΠΑΣΠ v2.0 και καλά κρασιά (απ’ τον αμπελώνα)